Οι άνθρωποι “μικραίνουν” όσο γιγαντώνονται οι πόλεις της αποξένωσης, της εξατομίκευσης, των ξεριζωμένων συλλογικών και κοινοτικών βιωμάτων∙ όσο η ζωή στριμώχνεται μοιρολατρικά πίσω από τις κλειστές γρίλιες της καχυποψίας και του φόβου∙ όσο οι σχέσεις σκορπίζονται στην κουλτούρα της μαζικής διασκέδασης και ακρωτηριάζονται πίσω από τις οθόνες της μαζικής χειραγώγησης και της επίπλαστης επικοινωνίας∙ όσο το εικοσιτετράωρο υποκλίνεται στην κυριαρχία των εμπορευμάτων και της κατανάλωσης∙ όσο οι γειτονιές εξακολουθούν να ποτίζονται από το δηλητήριο του ρατσισμού που αναπαράγει τους επίπλαστους διαχωρισμούς ανάμεσα σε ντόπιους και μετανάστες.
Μέσα σε αυτή τη συνθήκη δεν μπορούμε παρά να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να διεμβολίσουμε τα αυτονόητα που έχουν τεθεί για τις ζωές μας και στα οποία ποτέ δεν συναινέσαμε.
Κάνουμε μια αρχή βγαίνοντας στις πλατείες και δημιουργώντας τόπους και αφορμές για συναντήσεις θέλοντας να διευρύνουμε την αυθεντικότητα της ανθρώπινης επαφής μέσα στον ψεύτικο χωροχρόνο του θεάματος. Μέχρι να “γιγαντωθούν” ξανά οι άνθρωποι ορίζοντας εκ νέου τις ζωές τους, ορίζοντας εκ νέου την κοινότητα και την πόλη.
Leave a Reply