“Το επαναστατικό κίνημα δεν έχει επίσης εκτιμήσει ορθά τις φαινομενικά ασήμαντες μικροσυνήθειες της μικροαστικής ζωής και μάλιστα πολύ συχνά τις είχε εκμεταλλευθεί στραβά. Η μικροαστική «σαλοτραπεζαρία» που αγοράζει ο «προλετάριος» μόλις αποκτήσει τα μέσα –κι ας έχει κατά τα’ άλλα επαναστατικό φρόνημα. Η συνακόλουθη καταδυνάστευση της γυναίκας παρόλο που είναι κομμουνιστής. Το «καλό κουστούμι» την Κυριακή, οι άκαμπτες χορευτικές κινήσεις και χίλιες άλλες «μικρολεπτομέρειες», όταν επαναλαμβάνονται καθημερινά, έχουν μιαν απείρως ισχυρότερη αντιδραστική επιρροή απ’ ότι μπορούν να ισοφαρίσουν χιλιάδες επαναστατικές συγκεντρώσεις, λόγοι και προκηρύξεις. Ο στενόκαρδος συντηρητικός βίος επηρεάζει αδιάλειπτα, τρυπώνει μέσα σε κάθε σχησμαδιά της καθημερινής τριβής, ενώ αντίθετα η δουλειά στο εργοστάσιο και τα προπαγανδιστικά φυλλάδια επιδρούν ορισμένες ώρες μόνον. Ήταν άρα λάθος βαρύ, όταν το επαναστατικό κόμμα «για να πλησιάσει τις μάζες» βάλθηκε να οργανώνει γιορτές και πανηγύρια επειδή τάχα ταιριάζει στις συντηρητικές τάσεις της εργατιάς. Σε κάτι τέτοια ο αντιδραστικός φασισμός τα κατάφερνε απείρως καλύτερα. Στο βραδινό φόρεμα που έβαζε η εργάτρια για μια τέτοια γιορτή υπήρχε πιο πολλή αλήθεια αναφορικά με την αντιδραστική δομή του εργάτη, παρά σε εκατό άρθρα. Το «βραδινό φόρεμα» και η οικογενειακή μπυροποσία δεν είναι παρά η εξωτερίκευση μιας εσωτερικής διεργασίας, σημάδι ότι υπήρχε ήδη η προδιάθεση στην ψυχή του εργάτη να δεχτεί τον φασισμό. Όταν κατόπιν ο φασίστας υποσχόταν από πάνω ότι θα «καταργούσε το προλεταριάτο» και είχε μ’ αυτό επιτυχία, θα πει ότι 90 στις 100 περιπτώσεις η επιτυχία του δεν οφειλόταν στο οικονομικό του πρόγραμμα αλλά στο «βραδινό φουστάνι». Πρέπει να προσέχουμε περισσότερο, πολύ περισσότερο αυτά τα μικροπράγματα της καθημερινής ζωής.”
Αυτά έγραφε ο λοιδορημένος από τον «επιστημονικό σοσιαλισμό» και τον «ψυχαναλυτικό ορθολογισμό» των ημερών του -αλλά και διαγραμμένος εξαιτίας αυτών των απόψεών του από το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα- Βίλχεμ Ράιχ, λίγα μόλις χρόνια πριν οι φασίστες κυβερνήσουν τη χώρα του και… δικαιωθεί. Αξιοσημείωτο είναι ότι τo σημαντικό σχετικό έργο του, «Η μαζική ψυχολογία του φασισμού», απ’ όπου και προέρχεται το παραπάνω παράθεμα, έχει γίνει «αποδεκτό» από μια πλειονοτική αριστερά των ημερών μας (εξαιρούμενου, φυσικά, του ΚΚΕ που τηρεί σήμερα κατά γράμμα την πολιτική παθολογία εκείνου του ΚΚΓερμανίας του μεσοπολέμου) όχι ως περιεχόμενο αλλά… ως σφραγίδα. Πέρα από τον καθεστωτικό αριστερό «αντιφασισμό» που… αναγνωρίζει την πολυπλοκότητα του φασιστικού φαινομένου αλλά συνεχίζει απτόητος την εκλογοκεντρική του θεσμική αυτοπραγμάτωση, δεν είναι και λίγα τα παραδείγματα των «αντιφασιστικών μετώπων» που με την επίκληση ενός κηρυγμένου πολέμου έχουν υποστείλει την σημασία αυτών ακριβώς των «μικροπραγμάτων» που υποστηλώνουν την φασιστική ιδεολογία σε όλο το φάσμα της καθημερινής ζωής.
Δεν αμφιβάλλει κανείς και καμία ότι ο «φυσικός χώρος» μέσα στον οποίο αναπτύσσεται καλύτερα ο φασισμός (συνθέτει τις μοριακές του καθημερινές διάσπαρτες αναφορές σε ενιαία αντίληψη) δεν είναι άλλος από τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Εντείνεται η δήλωση παρουσίας ενός άθλιου σύμπαντος μαχών σώμα με σώμα σε καθημερινή βάση μεταξύ των δυνάμεων κυριαρχικής εκπειθάρχησης με αρωγούς άτομα και ομάδες των υποτελών τάξεων από τη μία και των ανυπάκουων, απείθαρχων και ανυπότακτων καταπιεσμένων από την άλλη. Φυσικά, δεν περιμένει κανείς τα μέτωπα αυτά να είναι συμπαγή εφόσον διακατέχονται από τους κώδικες ενός και του αυτού Υπάρχοντος και μπορεί να εμφανίζονται με σχετικές μεταβλητές υποκειμενικότητες μέσα στις τριβές της καθημερινής ζωής πότε ως δυναμικά και πότε ως παθητικά υποσύνολα.
Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, ενώ το «επαναστατικό καθήκον» είναι να αποδομηθούν οι κώδικες του Υπάρχοντος και να διαμορφωθούν τα μέτωπα εκπειθάρχησης και ανυποταγής με συμπαγή και ξεκάθαρα χαρακτηριστικά, το καθήκον της «κυριαρχικής ιδεολογίας» δεν είναι άλλο από το να δυναμώσει τους κοινούς κώδικες μεταξύ των αντιτιθέμενων πόλων υπονομεύοντας τον πόλο των κυριαρχούμενων, να επιτείνει με κάθε τρόπο τις δυνάμεις συνοχής στη βάση ενός εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού κοινωνικού συμβολαίου. Μέσα σε αυτούς ακριβώς τους κυριαρχικούς κώδικες αναγνωρίζει και ο Βίλχεμ Ράιχ την δυνατότητα αναπαραγωγής της αντιδραστικής ιδεολογίας του φασισμού.
Κορυφαίο παράδειγμα είναι η υπόθεση του πρόσφατα δολοφονημένου Θανάση Καναούτη. Δεν χρειάζεται να μείνουμε στην πολιτική φαινομενολογία αποσημειολογώντας:
είτε τα μέτωπα του κοινωνικού κανιβαλισμού με τους ελεγκτές, οδηγούς κι αμέτοχους επιβάτες που «κοιτάζουν –κάτι παραπάνω από- τη δουλειά τους» και τον 18χρονο προλετάριο με τους «ζωηρούς» και «τζαμπατζήδες» συνεπιβάτες του,
είτε τη στάση των καθεστωτικών κομμάτων με τις ασκήσεις αναισθησίας και φτηνής πολιτικής
είτε των ΜΜΕ που για μια ακόμη φορά προσπάθησαν να υποβιβάσουν το θέμα της δολοφονίας, στη συνέχεια να θολώσουν τα δεδομένα του Γεγονότος, να κερδίσουν χρόνο ώστε να υπάρξει μια αναίμακτη για το Καθεστώς απομάκρυνση από το Γεγονός… συνεπικουρούμενα αυτή τη φορά και από μια «εμπροσθοφυλακή» των «προοδευτικών διανοούμενων».
Εκείνη η «λεπτομέρεια» στην οποία θα θέλαμε να σταθούμε, η «λεπτομέρεια» που αναγνωρίζει τον εαυτό της στους κυριαρχικούς κώδικες αναπαραγωγής της αντιδραστικής ιδεολογίας -και για την οποία δεν έχει μιλήσει ακόμη κανείς- είναι το γεγονός ότι η οικογένεια του Θανάση έθαψε το παιδί της ντυμένο φαντάρο. Πρόκειται για το αντρικό αντίστοιχο εκείνο έμφυλο πατριαρχικό έθιμο όπου οι γυναίκες ντύνονται «νυφούλες» σε περίπτωση που πεθάνουν ανύμφευτες. Θα έλεγε κανείς ότι –με βάση όλα όσα έχουν δημοσιοποιηθεί- πρόκειται για τη γραμμική συμπεριφορά μιας οικογένειας «χαμηλών τόνων» που με μπροστάρισσα μια δικηγόρο έκανε κάθε προσπάθεια να αποκοινωνικοποιήσει το γεγονός και να το εμφανίσει ως απότοκο αμιγώς προσωπικών ευθυνών που «πρέπει να αποδοθούν με ψυχραιμία και σύνεση». Είναι όμως αυτή ακριβώς η γραμμικότητα στην οποία εντοπίζεται η υποδαύλιση των κοινωνικών αυταπατών. Αν δεν συγκινήθηκε ο παχύδερμος ελεγκτής από το ματωμένο σώμα του 18χρονου σίγουρα θα «συγκινηθεί» με τον νεκρό 18χρονο ντυμένο φαντάρο. Είναι το σημείο ακριβώς εκείνο που δικαιώνει την αυταπάτη των εθνικών ιδεωδών και ξαναφέρνει το χαμόγελο στα χείλη των θορυβημένων κυρίαρχων, το σημείο που στο προκείμενο βρίσκεται στη μέση του Συμβάντος, επικεντρώνει τα βλέμματα των συμμετεχόντων, αμβλύνει τις κοινωνικές ευθύνες και ομογενοποιεί την ενδεχόμενα «ανυπάκουη κι απείθαρχη μάζα» θυμίζοντάς της το παντοτινό καθήκον: να χάνει τον εαυτό της μέσα σε μια στολή έτοιμη να θυσιαστεί για το «κοινό καλό».
Ας ξαναθυμίσουμε τον δικαιωμένο Βίλχεμ Ράιχ του 1933: «Πρέπει να προσέχουμε περισσότερο, πολύ περισσότερο αυτά τα μικροπράγματα της καθημερινής ζωής».
Καποιους αντρες καποτε οταν πεθαιναν χωρις να παντρευτουν τους εντυναν γαμπρους . Για φανταρους πρωτη φορα ακουω.
Επισης ο φανταρος για τη ιστορια στον ελληνικο στρατο και οχι μονο παιρνει εντολες απο αντρες και απο γυναικες ενω στο στρατο υπαρχουν μονο αντρες φανταροι..
Οι αξιωματικινες μαλιστα επειδη οι γυναικες ειναι ισοτιμες στο σχολειο με τους αντρες θα φτασουν καποτε να ειναι οι μισες στο στρατευμα. Αν τους ξεπερασουν η χουντα θα ειναι γενος θυληκου σχεδον. Καλο θα ηταν και με βαση τα σημερινα δεδομενα των γυναικων δικαστικων και οχι μονο να λεμε οσοι δεν λεμε τα πραγματα με το ονομα τους
Όταν ο πατέρας του Θανάση ρωτήθηκε από δημοσιογράφο γνωστής τηλεοπτικής ειδησεογραφικής ζώνης για το εάν ο ίδιος και η μητέρα του Θανάση είναι άνεργοι, απάντησε καταφατικά όχι. Το ότι οι προλετάριοι κρύβουν τη φτώχεια τους για να διαφυλάξουν τις μικροαστικές τους ονειρώξεις και τη δημόσια ταπείνωση είναι στην πραγματικότητα η αφετηρία του ζητήματος. Κατά τα άλλα πολύ εύστοχο το κείμενό σας.
Έχεις δίκιο αγαπητέ Νταρσ,
Μόνο που επειδή πετάς τα “δεδομένα” δίχως να “ονοματίσεις” τα πράγματα, να σε βοηθήσω στο αγανακτισμένο αίτημά σου, για να λέμε τα πράγματα όντως με το όνομά τους:
1) Πρώτα και κύρια, ας σε βαστίσω ως βραδύνοα συντηρητικό επαληθευτή της ανάρτησης του Σινιάλο. Όταν διαβάζοντας ένα κείμενο που επισημαίνει τη σημασία της “κρυμμένης” καθημερινής-κανονιστικής σήψης στον κοινωνικοπολιτικό εκφασισμό και ακολούθως σχολίαζει ένα όντως διόλου γνωστό αλλά σημαντικό περιστατικό της επίκαιρης ιστορίας της δολοφονίας του 19χρονου Θανάση Κ., τι άλλο είναι αυτός που σπεύδει να σχολιάσει κάτι τόσο μεγαλειωδώς σχετικό όσο… για την ίδια (αν όχι μεγαλύτερη όπως υπονοεί) εξουσία που ασκούν οι γυναίκες στα κα(η)μένα φαναράκια που “τυχαίνει” να είναι όλα αγοράκια; Τι άλλο μπορεί να είναι κάποιος που το μόνο που μπορεί να καταφέρει έτσι είναι να δημιουργήσει μία σειρά ανταπαντήσεων (εξόφθαλμα αδιέξοδων κατά πάσα πιθανότητα) η οποία με τη σειρά της το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να απονευρώσει τα ζητήματα που θέτει η ανάρτηση, ντύνοντάς την με έναν διάλογο εξόχως “εκτός θέματος”…
2) Σε περίπτωση λοιπόν που οι φοβεροί αυτοί αριθμητικοί συσχετισμοί ανδρών-γυναικών ισχύουν ή θα ισχύσουν στο μέλλον, να σε ενημερώσω ότι το όνομα του προβλήματος θα εξακολουθήσει να κοσμείται από την ίδια λέξη, όπως συμβαίνει εδώ και περίπου 3,000 χρόνια: “πατριαρχία”. Γιατί εφόσον ο αριθμητικός αυτός συσχετισμός δεν φαίνεται να επηρεάζει (πόσο μάλλον να μεταστρέφει) και τόσο την ιδεολογική βάση της πατριαρχικής καταπίεσης, τότε πρόκειται απλά για έναν αρρωστημένο και φαινομενικά οξύμωρο πλουραρισμό των φορέων της και τίποτα παραπέρα. Διαφορετικά θα δικαιωθούν αυτοί που λένε ότι οι Ναζί δεν ήταν και τόσο αντισημίτες βρε αδερφέ, αφού κατά κανόνα οι φυσικοί αυτουργοί της μαζικής εξόντωσης των εβραίων ήταν ομόθρησκοί τους… Ή σαν λέμε ότι μπάτσος είναι όργανο, το μπουζούκι επίσης, άρα…;
God father μιας και αναφερθηκες στον Χιτλερ θα ελεγα οτι μαλλον αλλοι ειναι οπαδοι του.Αυτοι που οταν δεν μπορουν να αμφισβητησουν μια αποψη επιτιθονται στο ιδιο το ατομο οπως ητανε και η ρητη χρηση του Χιτλερ
Για τα 3 χιλιαδες χρονια απλα θα σου πω οτι εισαι θυμα προπαγανδας και προφανως μη ενημερωμενος σωστα πανω σε βασικα ζητηματα .Επισης για την μητριαρχια που υπηρχε καποτε βλεπω κουβεντα.
Ανοιξε κανα βιβλιο και θα δεις οτι πουθενα δεν υπαρχουν οι τυχαρπαστες περιληψεις της ιστοριας αυτων που στοχος τους ειναι το φυλο σου.
Αν ητανε αντικειμενικες θα αναφεροντουσαν σε τοσα πραγματα της καθημερινης ζωης και φυσικα στην εξουσια των γυναικων στρατιωτικων(ενω λενε οτι οι γυναικες δεν υπαρχουν στο στρατο )στην εξουσια των γυναικων μεγαλοδημοσιογραφων, σε αυτη των αστυνομικινων, σε αυτη των γυναικων δικαστων που εχουνε κλεισει ολο τον χωρο στη φυλακη και σε τοσα αλλα.Στην θλιψη ξενων αναπηρων ανεργων και τοσων αλλων που δεν βγαινουν οι γυναικες μαζι τους και ποσα αλλα.Και με κουφες κριτικες σε αυτη την δυσκολη κατασταση που ζουμε οπου οι γυναικες θα επρεπε να ειχανε αλλη συμπεριφορα τουλαχιστον οι πολιτικοποιημενες.
Επισης επειδη οι γυναικες δεν πανε στο στρατο και καποιες/οι λενε οτι δεν πανε επειδη τις υποτιμουν ετσι προτεινω να πηγαινουν μονο οι γυναικες και οχι οι αντρες.Και μετα απο 3 χιλιαδες χρονια αλληλοσκοτωμων και σπαραγμων θα λεμε οτι υπηρχε μητριαρχια στα χρονια τους. (Χωρις να υποτιμω το γενικοτερο περιβαλλον εκτος στρατου)
Επισης η γνωστη φεμινιστικη ομαδα μεσα στο συριζα προτεινε να μην πηγαινουν οι γυναικες στο στρατο οταν τεθηκε αυτο προσφατα.
Και ειπανε ”οχι επειδη σε αλλα πραγματα δεν εχει επιτευχθει ισοτητα”
Εννοουσαν φυσικα οτι ετσι ”δινουν” και επειδη σε αλλα ειναι ”πισω” δεν πρεπει να πανε.Ακομα και αυτες λενε εμμεσα οτι το να πας στο στρατο σημαινει να δωσεις (φυσικα) Εσι τι πιστευεις οτι στο στρατο ειναι μεγαλειο να πας και οι αντρες ”παιρνουν”;;
Ασε και το αλλο. Τα οπλα εχουν και ενα βαρος οπως και η ”εξαρτηση” του στρατου (Μ71),οπως και το κρανος,οι αρβυλες και τοσα αλλα.
Μπορουνε ολες να το κανουν;
Ισως μπορουνε αλλα με πολη γυμναστικη.
Καποιες στρατιωτινες που ειναι μεσα στο στρατο ειναι φουλ γυμνασμενες.
Στο χερι τους ειναι αλλα με πολυ προσπαθεια αν ποτε ”καλεσθουν”
Αγαπητέ Νταρσ,
Αν ο οπαδός του Χίτλερ αντιτίθεται στη μισαλλοδοξία (εν προκειμένω σε έναν ακατάσχετο μισογυνισμό), τότε μάλλον είμαι από τους ένθερμους. Έχω την εντύπωση ότι ισχύει ακριβώς το ανάποδο όμως, κι ότι μέγας λάτρης της αντιστροφής της πραγματικότητας ήταν ένας κύριος ονόματι Γκέμπελς, είμαι βέβαιος ότι θα τον έχεις ακουστά.
Ξέχασεις να μου υπενθυμίσεις ότι διαχρονικά σε διάφορους εξουσιαστικούς θώκους κάθονται ενίοτε και ομοφυλόφιλοι, bisexuals και λεσβίες. Αυτό δεν αναιρεί ότι οι θώκοι πρεσβεύουν πατριαρχικά ήθη και κανόνες βέβαια, αναιρεί όμως την όποια προσδοκία για έναν διάλογο της προκοπής μαζί σου. Ξέχασες ότι οι δικαστίνες και όσες άλλες αξιωματούχες ανέφερες κάνουν πολύ χειρότερα πράγματα σε άντρες, γυναίκες, gay, trans και ότι άλλο φανταστείς. Αυτό δεν τις κάνει μητριαρχικές, καθότι δεν αμφισβητούν ούτε κατά διάνοια τους ισχύοντες έμφυλους διαχωρισμούς, απεναντίας τους ενισχύουν. Κάνει όμως εσενα ακόμα πιο μισογύνη.
Προσωπικά, θα ήθελα να ζήσεις την ιστορία ανάποδα να δεις τη γλύκα. Να πολεμούν για τα πάντα οι γυναίκες και να γίνονται ηρωίδες έτσι κι αλλιώς είτε χάσουν είτε νικήσουν, και εσύ να πλέκεις, να αποτελείς το τρόπαιο της εκάστοτε νικήτριας και σάκο του μποξ της εκάστοτε χαμένης, να σε βιάζει η κάθε κατακτήτρια, να σε κλείνουν σε ερειπωμένα κτήρια και να σε βιάζουν ομαδικά επί μήνες για να “αλλοιώσει το αίμα σου”, να μην έχεις το χώρο όχι να καθορίσεις αλλά ούτε και να εκφραστείς επι της συνθήκης που ζεις, ούτε κοινωνικά, ούτε πολιτικά, ούτε στρατιωτικά και ούτε μέσω της επίσημης ιστορίας. Κι όταν διερωτηθείς το γιατί, να πεταχτεί κάποια γυναικά και να σου πει μοιρολατρικά “τι τα θες, φταίει η μάζα των μυϊκών σου ιστών” και “μην πολυμιλάς γιατί μας καταπιέζεις κιόλας”…
Το βασικότερο από όλα είναι ότι ξέχασες επίσης να μου πεις για ποιό λόγο ευτελίζεις μία ανάρτηση που θέτει μία σειρά ενδιαφέροντων ζητημάτων και ενώ θα μπορούσε να σε βάλει να αναρωτηθείς για πλήθος πραγμάτων πέριξ του κοινωνικού εκφασισμού που βιώνεις στο πετσί σου, εσύ επιμένεις να οχυρώνεσαι και να υπερασπίζεσαι έναν εντελώς ευτελή και πατροπαράδοτο συντηρητισμό που η ίδια η ανάρτηση στοχεύει.
υ.γ: Η “γνωστή” “φεμινιστική” ομάδα του σύριζα…μου είναι παντελώς άγνωστη. Δεν ασχολούμαι με καρναβάλια ούτε στις απόκριες.
υ.γ2: Άσε και το παράλλο: οι γυναίκες μη σώσουν και πάνε ποτέ στον στρατό και όσοι άντρες υπεραφηνεύονται για την ικανότητά τους να σηκώνουν τα Μ71, τα Ε9, και τα ΚΚΚ-4 καλά κάνουν και υπηρετούν τη θητεία τους και καλή τους σταδιοδρομία. Δεν τους αναλογεί τίποτα σοβαρότερο από αυτό.