Μόλις πριν λίγες μέρες ένα φασιστοειδές έγραψε με μαρκαδόρο σε τοίχο του ΤΕΙ Αθήνας: «Τα όχι θέλουν μεταξάδες». Η ηλιθιότητα σε συνδυασμό με την αμάθεια κάνουν την Ιστορία να μοιάζει με εγχειρίδιο άναρθρων φθόγγων. Ο Μεταξάς αντιμετώπισε με βαριά καρδιά την πολεμική πρόκληση από τους ιδεολογικούς του συγγενείς. Και δεν βροντοφώναξε «Όχι» αλλά ψέλλισε… γαλλιστί «Alors c’est la guerre», δηλαδή «Λοιπόν είναι πόλεµος». Η ξεφτίλα αυτού του μικρόψυχου ήταν ανέκαθεν βούτυρο στο ψωμί του μισανθρωπικού Άξονα. Τα παιχνίδια με τον θρόνο, τους Άγγλους,… Γάλλους, Πορτογάλους αποπροσανατόλιζαν την αντιδικτατορική πάλη του μεσοπολέμου. Η τεταρταυγουστιανή δικτατορία ήταν ένα μεγάλο σχολείο χαφιεδισμού και προδοσίας με τους κατακτητές στη συνέχεια να χρησιμοποιούν το δικό της φασιστικό μηχανισμό για την ανάπτυξη των δικών τους καταπιεστικών υπηρεσιών. Η δε «ιδεολογική αξιοπιστία» του Μεταξά ήταν κάτι παραπάνω από διάτρητη και σε γνώση των «ιδεολογικών» του συμμάχων. Ένα απλό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι ο Μεταξάς συνεργάστηκε με τον Μποδοσάκη (κι αυτό έχει ένα σημαντικό ιστορικό ενδιαφέρον για το Αιγάλεω στο βαθμό που ο συγκεκριμένος βιομήχανος είχε ήδη το Μπαρουτάδικο εν δράσει) και σπάζοντας το εμπάργκο των φασιστών έστελναν όπλα με πλοία στις δημοκρατικές δυνάμεις στη διάρκεια του ισπανικού εμφύλιου. Αυτή η “δραστηριότητα” του βιομήχανου του προσπόρισε δυσθεώρητα για την εποχή κέρδη. Δεν θα σταθούμε τώρα στο παράδοξο αναρχικοί να πολεμούν με όπλα του Μεταξά ενάντια στους φασίστες του Φράνκο… αλλά στην διάτρητη «ιδεολογική αξιοπιστία» του Μεταξά απέναντι στον Άξονα αφενός και την αμέριστη σύμπραξή του με το εγχώριο μεγάλο κεφάλαιο της εποχής του αφετέρου.
Ιστορικά στοιχεία για την φενάκη του μεταξικού «Όχι» μπορούν να σταχυολογηθούν με μια απλή κίνηση στο διαδίκτυο. Παραμένουν, ωστόσο, μερικά αξιοσημείωτα οξύμωρα σχετικά με την «επέτειο», όπως το γεγονός ότι είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που γιορτάζει την έναρξη του πολέμου ενώ όλες οι άλλες την λήξη και την απελευθέρωσή τους. Επίσης, η 28η Οκτωβρίου δεν είναι μια τυχαία μέρα για τον ιταλικό φασισμό καθώς αποτελεί δική του γιορτή. Πρόκειται για την επέτειο της πορείας 100.000 φασιστών προς την Ρώμη (Marcia su Roma) της 28ης Οκτωβρίου 1922 προκειμένου να «παραλάβουν» την εξουσία. Γι’ αυτό και η επιλογή της 28ης Οκτωβρίου 1940 ως επιλογή του Ντούτσε δεν αποτέλεσε ουδόλως αιφνιδιασμό. Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο εμείς να γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου (συνήθεια και από την 25 Μαρτίου) την ίδια μέρα με ένα φασιστικό χρονικό ορόσημο αυτού που μας επιτέθηκε…
Παραθέτουμε φωτογραφίες από το “μεταξικό” Αιγάλεω…
Leave a Reply