Φωτογραφία από μια κατάληψη σε ένα σχολείο κάπου στην επικράτεια. Στην επικράτεια της κανονικότητας, του ωρολογίου προγράμματος, της διδακτέας ύλης, της σιδερένιας περίφραξης, της βαθμονομίας, του κουδουνιού, των προσταγών, του απουσιολογίου, του συμβουλίου των καθηγητών, του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, της καθηγητικής υποταγής, των κοινωφελών πειθαναγκασμών, όλης εκείνης της συντεταγμένης Τάξης που επιτίθεται στην ανεπιτήδευτη σκοτεινιά της εφηβείας. Στην επικράτεια όλης εκείνη της Τάξης που θέλει να αναδιατάξει τις δυνάμεις της φυσικής ανυποταξίας προς όφελος του κοινωνικού συμβολαίου, εκείνου του συμβολαίου με την ανυπόφορη νομοτέλεια: θρανίο, καναπές, θάνατος. Κάθε θρανίο κι ένα τραπέζι του Προκρούστη για κάθε μαθητή. Και όταν οι πιο ζωντανές δυνάμεις της εφηβείας τινάζουν από πάνω τους την οργανωμένη αγυρτεία των τιποτένιων πρεσβευτών του μεγάλου Τίποτα, του “δε γίνεται αλλιώς”, όλοι οι αγύρτες του κανονικού ψάχνουν για αιτήματα. Η γενικευμένη αθλιότητα δεν αντιμετωπίζεται με αιτήματα. Είναι η ξεφτίλα που ζητάει συνδιαλλαγή. Ξαφνικά όλοι εκείνοι που φοράνε την ταμπέλα του γονιού, ξεχνάνε εκείνο το δικό τους μίσος για τα “μαθήματα” και τη χαρά τους όταν τα έχαναν, ονομάζουν επιπολαιότητα εκείνον τον καλύτερο εαυτό τους και του επιτίθενται στα πρόσωπα των μαθητών. Κάθε φορά που η Τάξη βγάζει το φραγγέλιο για να επιβάλλει τα νέα φιρμάνια πάνω στη μοίρα των μαθητών, κάποιοι μαθητές θα καταλύουν το έδαφος της Τάξης. Κι εμείς; Δεν ξεχνάμε τα μαθητικά μας χρόνια. Το μίσος που μας δίδαξαν και τις αγάπες μας που έθαψαν κάτω από τις καθηγητικές έδρες. Δεν αφήνουμε αυτούς τους μαθητές μόνους. Δεν μας ενδιαφέρουν τα αιτήματα. Θυμόμαστε πάντα το ένα και μεγάλο αίτημα που ανέμιζε και στα δικά μας πανώ. Πάντα από το ίδιο υλικό. Αυτό της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας.
Leave a Reply