Την Τρίτη το απόγευμα πραγματοποιήθηκε μια ακόμη παρέμβαση στην πλατεία Βικτωρίας προγραμματισμένη από πλήθος συλλογικοτήτων, εγχειρημάτων, αλλά και μεμονωμένων συντρόφων και συντροφισσών της ευρύτερης περιοχής. Όπως και τις προηγούμενες φορές, στα παιδιά -πάρα πολλά και κάθε ηλικίας- μοιράστηκαν χρώματα, μαρκαδόροι και χαρτιά. Μοιάζει απλό αλλά αυτό που προκύπτει μόνο απλό δεν είναι.
Η φωτογραφία που δημοσιεύουμε (είναι από την παρέμβαση της Παρασκευής, καθώς οι φωτογραφίες της σημερινής δεν έχουν σταλεί ακόμη) είναι παραπάνω από χαρακτηριστική: Βρέχει και όλα τα παιδιά του κόσμου προφυλάσσονται κάτω από μία ομπρέλα. Όλα, εκτός από ένα, αυτό που απεικονίζεται δεξιά και στέκει μόνο του και απροστάτευτο στη βροχή. Γιατί προέρχεται από το Αφγανιστάν…
Οι ζωγραφιές των παιδιών απεικονίζουν πολλές φορές έναν κόσμο πόνου, άγχους, έναν κόσμο εχθρικό με ανθρώπους να βουλιάζουν (κυριολεκτικά), να χάνονται, να εγκαταλείπονται. Στις φωτεινές εξαιρέσεις προβάλλουν τα όνειρα: ένας τόπος για να φτάσουν, ένα σπίτι για να ζήσουν, το παιχνίδι και η ζωή ενός μέλλοντος που δεν ήρθε ακόμη, που υπάρχει μόνο σαν φωτεινή, φλογερή επιθυμία.
Όλα αυτά είναι η πλατεία Βικτωρίας: το μέρος που ο πόνος και η ελπίδα, το παρελθόν και το μέλλον ακροβατούν ανάμεσα στο άγνωστο. Το μέρος που 1.400 άνθρωποι έχουν εγκαταληφθεί στη μοίρα τους. Το αποτέλεσμα μιας κρατικής επιλογής, η ενσάρκωση της εξουσίας και της αθλιότητάς της. Και τελικά ο τόπος που το κομμάτι εκείνο που επέλεξε τον κοινωνικό πόλεμο (ή, καλύτερα, που επέλεξε να απαντήσει στον πόλεμο που εξαπέλυσε η εξουσία ενάντια στις κοινωνίες) χρησιμοποιεί το δικό του υπερόπλο, την αλληλεγγύη.
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να προσθέσουμε ότι στήσαμε μικροφωνική αντιπληροφόρησης. Ότι μοιράσαμε πολλές εκατοντάδες κείμενα στα φαρσί και τα αραβικά ενάντια στην Ευρώπη-φρούριο. Και εκατοντάδες μερίδες φαγητού. Όλα αυτά είναι αυτονόητα. Απέναντι στην εξουσία και τις επιλογές της είναι η ίδια η κοινωνία που έχει ορθώσει το ανάστημά της, που οργανώνει έμπρακτα την αλληλεγγύη, που συνεισφέρει από το υστέρημά της, που βρίσκεται εκεί διαρκώς, κάθε ώρα και στιγμή, από το πρωί ως το βράδυ.
Είμαστε εκεί. Και θα είμαστε εκεί μέχρι το τέλος…
συνέλευση πλ. Βικτωρίας
Leave a Reply