Ο Μακιαβελικός “μπαξές” και η άρνηση στράτευσης

Η χτεσινή σύλληψη του αρνητή στράτευσης Μενέλαου Εξίογλου στη Θεσσαλονίκη δεν είναι αιφνιδιαστική. Πρόκειται για μια ακόμη δίωξη αρνητή στράτευσης από μεριάς συγκεκριμένων και «επίμονων» διωκτικών μηχανισμών τους τελευταίους μήνες. Η «εφαρμογή του νόμου» όσον αφορά τις στρατιωτικές υποθέσεις (ακόμη και με την ασυνάρτητη αποσπασματικότητα που την διακρίνει στο προκείμενο) δένει ευθέως ανάλογα με την ακροδεξιά συστημική μορφή της αστικής δημοκρατίας και τα νέα της “διακυβεύματα”.

Ο στρατός αποτελεί τον σκληρό πυρήνα του κράτους και ως τέτοιος συνιστά βασικό πυλώνα της εθνοκρατικής αντίληψης. Πρόκειται για έναν αδυσώπητο θεματοφύλακα των αξιών του εθνικισμού και του ρατσισμού που εκφράζεται με διάφορες δυναμικές μέσα στην εκάστοτε συγκυρία. Σήμερα από τη μία είναι έκδηλη η κοινωνική νομιμοποίηση των γενικευμένων ρατσιστικών θεσμικών -και μη- πρακτικών είτε με ενεργητική παραγωγή και αναπαραγωγή τους είτε με σιωπηλή συναίνεση. Από την άλλη δεν είναι τυχαία η πρόσφατη -από το πουθενά- αναφορά είτε για δημοσιεύματα των Βούλγαρων που διεκδικούν την Θράκη, είτε των έμμονων και επιθετικών παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου από τουρκικά αεροσκάφη. Και δεν είναι τυχαία… καθώς το 2013 έχει «ανακηρυχτεί» επίσημα ως η χειρότερη χρονιά της έως τώρα συστημικής κρίσης. Δεν φτάνει ο πόλεμος μεταξύ των φτωχών τον οποίο προωθεί ο φασιστικός βραχίονας της αστικής πολιτικής συγκρότησης αλλά χρειάζεται και μια ρητορεία για έναν επαπειλούμενο εθνικό κίνδυνο.  Όλα τα έχει ο μακιαβελικός «μπαξές» προκειμένου να αντιμετωπίσει εσωτερικούς εχθρούς και υποτελείς τάξεις

Αυτό το πλαίσιο της επιτηδευμένης έντασης των εθνοκρατικών χαρακτηριστικών δεν επιτρέπει απλώς αλλά «απαιτεί» από τον ελληνικό στρατό να κάνει ασκήσεις παραδειγματικών διώξεων προς πολλαπλούς κοινωνικούς και πολιτικούς παραλήπτες. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να σταθεί μια συμμετρική ανάπτυξη της ακροδεξιάς συστημικής συγκρότησης;

Απ’ ό,τι φαίνεται η οικονομική καταστολή των αρνητών στράτευσης και των ανυπόταχτων με το πρόστιμο των 6.000 ευρώ δεν εξυπηρετεί την κατασταλτική φαινομενικότητα για την οποία οι χειροπέδες και τα δικανικά τραβολογήματα κρίνονται απολύτως απαραίτητα. Είτε κάποιος εκτιμά ότι οι διώξεις αρνητών στράτευσης αποτελούν επίθεση (που κρίνεται εύκολη μέσα σε ένα καθεστώς κοινωνικής συναίνεσης και γενικευμένης μοιρολατρίας) είτε ανασχετική άμυνα (λόγω της λογαριθμικής αύξησης των δημόσιων δηλώσεων ολικής άρνησης στράτευσης των τελευταίων χρόνων ) από μεριάς του στρατιωτικού μηχανισμού… η αλληλεγγύη στους αρνητές στράτευσης δεν μπορεί παρά να θεωρείται χτύπημα στους θεματοφύλακες της θανάσιμης και αιματηρής εθνοκεντρικής αθλιότητας.