Οι πίσω σελίδες…

“Σήμερα γράφτηκε ιστορία. Για πρώτη φορά τα 3/4 της Βουλής (250+ βουλευτές) υπερψήφισαν το νομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση”.

Άννα Διαμαντοπούλου – 24.08.2011

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι η αλαζονεία είναι το αγαπημένο παιδί της Εξουσίας. Με αυτή την έννοια, δεν μας κάνει εντύπωση η γελοία έπαρση της Υπουργού ότι επί των ημερών της γράφτηκε Ιστορία. Δεν θα μας έκανε εντύπωση ακόμη κι αν μαθαίναμε ότι ήδη το υπουργείο Παιδείας ετοιμάζει τα ιστορικά συγγράμματα που θα διδάσκονται σε μερικά χρόνια, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη θητεία της Διαμαντοπούλου ως Υπουργού Παιδείας.

Ωστόσο, πράγματι, προχθές συνέβη κάτι μοναδικό. Εν μέσω της πιο βαθιάς συστημικής κρίσης, όλα τα σημεία Εξουσίας (πλην της καθεστωτικής Αριστεράς) συντάχθηκαν πάνω στην γραμμή του «χυδαίου αυτονόητου»: όταν ένα σύστημα καταρρέει, το πρώτο πράγμα που θα πάρει μαζί του στον πάτο είναι τα ίδια του τα προσχήματα. Η συντριβή του μεταπολιτευτικού κράτους δεν θα μπορούσε να αφήσει ανέπαφη τη «δημόσια και δωρεάν παιδεία» ∙ ένα από τα τελευταία οχυρά του προνοιακού κράτους και πεδίο συμπύκνωσης των «δημοκρατικών» δικαιωμάτων και αγώνων.

Με τον νεό νόμο-πλαίσιο, τα Πανεπιστημιακά ιδρύματα περνούν πλέον και επίσημα στα χέρια του ιδιωτικού Κεφαλαίου. Η διοίκηση των ΑΕΙ/ΤΕΙ περνάει στα χέρια επιχειρηματιών και μάνατζερ, ορίζονται δίδακτρα για τις σπουδές, καταργούνται πλήρως τα δωρεάν συγγράμματα και η περίφημη «επιστημονική έρευνα» διαχωρίζεται εξ ολοκλήρου από την «κοινωνική ανάγκη» και τάσσεται στην υπηρεσία των επιχειρήσεων και των εταιριών. Το σημείο, όμως, που ένωσε τους 250+ βουλευτάκους (μετά από φτηνού τύπου τηλεφωνικές συνομιλίες και συνεδριάσεις «κάτω από το τραπέζι») δεν είναι άλλο από το Άσυλο. Με το νέο νομοσχέδιο, καταργείται πλήρως η νομική υπόσταση του πανεπιστημιακού Ασύλου. Δεν φαίνεται παράξενο που η Κυριαρχία φροντίζει να οχυρωθεί με κάθε τρόπο απέναντι στις επερχόμενες κοινωνικές αναταραχές. Ξεχνάει όμως, ότι η ύπαρξη του Ασύλου δεν οφείλεται στη θεσμική αλλά στην κοινωνική νομιμοποίησή του. Και με αυτή την έννοια θα συνεχίσει να υπάρχει ως πεδίο ανάπτυξης αγώνων και αντιστάσεων των καταπιεσμένων.

Το έκτρωμα που ψηφίστηκε προχθές στη Βουλή δεν είναι παρά η ισχυρή επιβεβαίωση της Κυρίαρχης σήψης για την οποία μπορεί να πανηγυρίζει όσο θέλει η Υπουργός.  Δεν θα μηρυκάσουμε το δικαίωμα στην δωρεάν παιδεία. Αυτό που μας ενδιαφέρει, ούτως ή άλλως, δεν είναι η επιστροφή στους μεταπολιτευτικούς δημοκρατικούς μύθους αλλά η συλλογική απόπειρα απεγκλωβισμού των δυνατοτήτων μας από κλειστές και κάθετες διαδικασίες ∙ η μεταφορά της γνώσης μέσα σε αυτομορφωτικές διαδικασίες που εναντιώνονται στην εκπαίδευση των αποκλεισμών και ανισοτήτων.

Αυτό που θα έπρεπε, όμως, να γνωρίζει καλύτερα η Υπουργός Παιδείας είναι ότι η Ιστορία δεν τελειώνει αν δεν γραφτούν και οι πίσω σελίδες. Και αυτές θα γραφτούν από εκείνους και εκείνες που θα βρεθούν στους δρόμους της εξέγερσης και της αντίστασης για την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια. Γιατί, όπως είχε παραδεχτεί πριν περίπου έναν αιώνα ο Γούντροου Ουίλσον (πρόεδρος των ΗΠΑ)… «η ιστορία της ελευθερίας είναι η ιστορία των ορίων της κρατικής εξουσίας».