Που λέτε, εγώ υποφέρω από κρίσεις πανικού. Και όταν λέω ότι υποφέρω από κρίσεις πανικού, πέρασε και μια περίοδος της ζωής μου, που αυτές οι κρίσεις πανικού έγιναν διαταραχή πανικού, που πάει να πει ότι πάθαινα καμιά δεκαριά τη μέρα. Και φοβόμουν να βγω απ’ το σπίτι μην τις πάθω πουθενά έξω και μου έλεγε ο ψυχίατρος μου ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσω τον φόβο και να συνεχίσω τη ζωή κανονικά. Να συνεχίζω δηλαδή να κάνω αυτό που έκανα ακόμη κι εκείνες τις στιγμές που απ’ τις κρισάρες αισθανόμουν ότι πεθαίνω, ότι θα σταματήσει η καρδιά μου, ότι πνίγομαι και δεν μπορώ να αναπνεύσω, γιατί “ο έξω κόσμος δεν είναι ένα τρομακτικό μέρος”, πως “εκεί βρίσκεται η ζωή”.
Οι κρίσεις πανικού δεν σταμάτησαν ποτέ, έρχονται και φεύγουν όποτε θέλουν, αλλά έμαθα να τις διαχειρίζομαι. Το χειρότερο πράγμα που βιώνω όμως, είναι ότι, ας πούμε, στα λεωφορεία, στα μαγαζιά, στις συναυλίες, στο σινεμά, παντού, την ώρα που αρχίζουν οι ταχυκαρδίες, ένιωθα και νιώθω ντροπή να πω σε κάποιον άγνωστο άνθρωπο που βρίσκεται δίπλα μου “μπορώ να σου κρατήσω το χέρι και να μου πεις ότι δεν θα πάθω τίποτα και ότι θα μου περάσει αυτή η μαλακία που παθαίνω;”. Και επειδή νιώθω έτσι, έφτιαξα το δικό μου δίχτυ ασφαλείας, και απέκτησα τη συνήθεια να κουβαλάω πάντα ένα μπουκαλάκι νερό, πιστεύοντας ότι αν πιω λίγο ή στη χειρότερη αν ρίξω λίγο νερό πάνω μου, θα ηρεμήσω. Και έβαλα τους φίλους μου πάνω πάνω στον τηλεφωνικό κατάλογο για να καλώ και να ακούω μια οικεία φωνή.
Σήμερα διάβασα τα όσα είπε ο Πορτοσάλτε, τα οποία δεν έχω σκοπό να τα κρίνω δημοσιογραφικά, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν περιμένω από τέτοιους τύπους να τηρήσουν καμιά δεοντολογία. Θα πω μόνο ότι εγώ μετά τη δολοφονία του Ζακ, άρχισα όχι απλά να ντρέπομαι να ζητήσω βοήθεια, αλλά να φοβάμαι κιόλας. Γιατί ποιος ξέρει πόσοι τύποι υπάρχουν εκεί έξω σαν τον μεσίτη, σαν τον κοσμηματοπώλη, σαν τον Πορτοσάλτε. Ποιος ξέρει τι θα πίστευε ο καθένας, πώς θα με αντιμετώπιζε αν ζητούσα βοήθεια και αν έμπαινα στο μαγαζί του να ζητήσω νερό ή αν στεκόμουν δίπλα του για να ζητήσω να με προστατεύσει. Δεν γνωρίζουμε για ποιο λόγο εγκλωβίστηκε ο Ζακ στο κοσμηματοπωλείο. Το αναφέρω για να μην εννοηθεί μ’ αυτό το ποστ πως λέω ότι έπαθε κάποια κρίση πανικού κι εκείνος ή ότι έψαχνε ένα μέρος να ηρεμήσει.
Αυτό που λέω είναι ότι τύποι σαν κι αυτούς, σαν τους Πορτοσάλτηδες, σαν τους μεσίτες, σαν τους κοσμηματοπώληδες, σαν τους παρατηρητές εκείνης της αρένας που στήθηκε, κάνουν τον κόσμο πιο τρομακτικό, πιο βάρβαρο, πιο ανυπόφορο για όλες και όλους μας. Με τρομάζει ότι υπάρχουν μάρτυρες που κατέθεσαν ότι ο Ζακ φώναζε βοήθεια και κατέληξε δολοφονημένος. Με τρομάζει γιατί δεν ξέρω τι είναι πιο δυστοπικό απ’ το να ξέρεις ότι υπάρχουν φορές που θέλεις να ζητήσεις βοήθεια κι εσύ απ’ τον συνάνθρωπο σου, βοήθεια όχι χρηματική, όχι υλική, βοήθεια που δεν θα του κοστίσει τίποτα, και να καταλήγεις δολοφονημένος σε δημόσια θέα. Επειδή σε πέρασαν απλά για ”τοξικοαυτό” ή επειδή είσαι ”τοξικοαυτός” ή επειδή δεν τους κάνει η φάτσα σου και το ντύσιμο σου. Με τρομάζει που μεταχειρίστηκαν έτσι ένα σώμα επειδή στην τελική ”πώς τόλμησε να μπει σε ένα κοσμηματοπωλείο με αθλητικά, τζιν και φανελάκι, άρα είναι ληστής”.
[Για την ιστορία, αυτό που είπε ο Πορτοσάλτε ήταν : ”Γίνονται σήμερα συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις γι αυτόν τον άνθρωπο που μπήκε να ληστέψει και έπεσε ένας κόσμος εκεί πάνω… και έγιναν πράγματα που δεν έπρεπε να συμβούν… όποιος μπήκε σε ένα μαγαζί, είτε αυτός είναι τοξικοαυτός.., μπήκε, να έρθει η Αστυνομία… Αυτά που συμβαίνουν τελευταίως δείχνουν ότι δεν είμαστε στο σωστό δρόμο. Δεν έχουμε λαϊκά δικαστήρια στην Ελλάδα… δηλαδή έχει καθιερωθεί μια ιστορία ότι σε κάθε δίκη στην οποία εγώ, ο άλλος, ο μπήξε, ο δείξε θα την χαρακτηρίζει ιστορική θα μαζευόμαστε απ’ έξω και θα φωνάζουμε; Δηλαδή αυτά τα βλέπουμε σε ταινίες Φαρ Ουέστ”].
Αννούλα Χιονιά, φβ
Leave a Reply