Στο κέντρο κράτησης μεταναστών Πετρών Ράλλη στην Αθήνα, οι κρατούμενοι αντιμετώπιζαν πάντα κακές συνθήκες διαβίωσης, ψυχολογική βία, κακή ιατρική περίθαλψη, όπως τεκμηριώθηκαν από αυτοοργανωμένες ομάδες που υποστηρίζουν φυλακισμένες γυναίκες. Πριν από δύο εβδομάδες, αφού οι αστυνομικοί επιτέθηκαν σεξουαλικά στις φυλακισμένες γυναίκες για τελευταία φορά, οι γυναίκες κρατούσανπου ήταν στην Πέτρο Ράλλη μεταφέρθηκαν στο κέντρο οδοντοστοιχιών μεταναστών της Αμυγδαλέζα. Έκτοτε, οι μπάτσοι είχαν ελεύθερο έλεγχο για να αυξήσουν το επίπεδο βίας και βασανιστηρίων στους άνδρες. Απαιτείται επειγόντως η αλληλεγγύη!
Ανακοίνωση από έναν φυλακισμένο άνδρα από την Πέτρου Ράλλη στην Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης για την Πέτρου Ράλλη.
Καλό απόγευμα. Σήμερα είναι 23 Αυγούστου 2020. Είμαι κρατούμενος που επί του παρόντος βρίσκεται στον τρίτο όροφο του Πέτρου Ράλλη Allodapon για δεκατέσσερις μήνες. Θέλω να μιλήσω για ένα άτομο, έναν κρατούμενο – όπως λένε ότι είναι φυλακισμένος, δεν υπάρχει φυλακισμένος λόγω χαρτιών. Ήταν μαζί μας για περίπου τρεις μήνες με μια σοβαρή ασθένεια: ηπατίτιδα και μερικά αρκετά μεγάλα στρογγυλά πράγματα στο λαιμό του, δεν ξέρω την ιατρική λέξη για αυτό. Αλλά σε φρικτή κατάσταση. Από το πρωί μέχρι το βράδυ έκλαιγε, από το πρωί μέχρι το βράδυ πολεμούμε με την αστυνομία, με τη νοσοκόμα, με το γιατρό, για να τον στείλουμε στο νοσοκομείο. Χίλιες φορές τον πήγαν στο νοσοκομείο, για τίποτα, τον πήραν μόνο για μια βόλτα και επέστρεψαν. Τελικά το βράδυ της 17ης Αυγούστου 2020 καταφέραμε (πολεμώντας με την αστυνομία, με γροθιές και κλωτσιές τόσο από αυτούς όσο και από εμάς) για να τον στείλει στο νοσοκομείο και τον κράτησαν στον Ευαγγελισμό, ο οποίος ήταν σε υπηρεσία εκείνη την ημέρα. Ευτυχώς, υπήρχαν μερικοί άνθρωποι έξω που γνωρίζουμε και τους καλέσαμε και έκαναν κάτι για να τον κρατήσουν στο νοσοκομείο.
Αυτό το άτομο βρίσκεται στη φρικτή του κατάσταση… Τη νύχτα που τους κάναμε να τον στείλει, δεν μπορούσε να αναπνεύσει και θα έλεγε: «Δεν είναι τίποτα, πήρε ναρκωτικά, θα είναι καλά». Και κάθε φορά που πήγαιναν και επέστρεφαν, οι μπάτσοι μας έλεγαν: «Δεν είναι η ασθένεια που τον σκότωσε σχεδόν, αυτό που σχεδόν τον σκότωσε ήταν τα ψυχιατρικά φάρμακα που πήρε». Αυτό είναι ένα άλλο πολύ μεγάλο ζήτημα που έχουμε στον τρίτο όροφο ως φυλακισμένοι με σοβαρές ασθένειες. Δεν έχουμε ψυχίατρο. Έχουμε έναν γιατρό, δεν ξέρω πού τη βρήκαν και την έφεραν εδώ, είναι η παθολόγος, είναι ψυχίατρος, είναι ο χειρουργός, είναι τα πάντα και δεν είναι τίποτα. Ως φυλακισμένος, λέω ότι αυτή η γυναίκα δεν είναι τίποτα. Και μας δίνει αυτά τα φάρμακα… Ευτυχώς, δεν έχω ψυχιατρικά φάρμακα, αλλά τα υπόλοιπα παιδιά… Επειδή εδώ δεν υπάρχει καν τηλεόραση, ούτε καν ραδιόφωνο, ούτε καν ένα πράγμα. Και πόσο καιρό μπορείτε να περάσετε να μιλάτε, όσο κι αν μιλάτε θα τελειώσει τελικά. Χρειάζεστε φάρμακα για ύπνο και χαλάρωση. Υπάρχουν ράβδοι και σίδερο παντού.
Δίνουν τέτοια βαριά φάρμακα, ψυχιατρικά φάρμακα, που η κοιλιά του καθενός είναι φουσκωμένη και έχουν κάποια εξογκώματα ένα στο λαιμό του, ένα στην κοιλιά του, ένα στην πλάτη του, όλοι έχουν αναπτύξει αυτό το πράγμα. Και το άτομο που ήταν στο νοσοκομείο, ευτυχώς, με τη βοήθεια κάποιων ανθρώπων που γνωρίζουμε από έξω, που είναι άνθρωποι όχι μόνο στη λέξη, είναι άνθρωποι στην ψυχή τους. πήγαν εκεί, τον είδαν, κατάφεραν – παρά τις δυσκολίες με τα μέτρα κοραναϊού – κατάφεραν να τον δουν και στη συνέχεια μας είπαν την άθλια κατάσταση που τον βρήκαν: χωρίς παπούτσια, χωρίς σαγιονάρες, ούτε ένα ζευγάρι μπόξερ, τίποτα, στην άθλια κατάσταση του. Τον έφεραν πράγματα, τον βοήθησαν. Όλα όσα μπορούσαν να κάνουν, όλα στη δύναμή τους, το έκαναν, τόσο ο γιατρός όσο και οι άνθρωποι που γνωρίζουμε. Ο γιατρός, όχι ο γιατρός από το Allodapon, αυτός από έξω. Τον βοήθησαν πολύ. Και ειδικά εδώ, επίσης, από πριν, όταν στο κτίριο δίπλα μας υπήρχαν φυλακισμένες. Τώρα τα κορίτσια έφυγαν πριν από είκοσι μέρες περίπου. Τα πράγματα εδώ είναι εξαιρετικά δύσκολα. Επειδή τα κορίτσια που ήταν εδώ είχαν ανθρώπους έξω, παρακολουθούσαν διάφορες οργανώσεις, και οι ίδιοι πολεμούσαν για το φαγητό, για αυτά τα πράγματα, και λέμε πάντα, «Κορίτσια, φροντίσατε τους άντρες», τα πράγματα ήταν αναπτήρας. Από τότε που έφυγαν τα κορίτσια – και γιατί έφυγαν; λόγω σεξουαλικής παρενόχλησης που είχαν κάνει οι αστυνομικοί στις γυναίκες – και έχουν μετακομίσει από εκεί, οι άνθρωποι που κατηγορήθηκαν για αυτήν την κατάσταση που σας είπα για τους έστειλαν μακριά, ώστε να χαθούν. Και από τότε ήταν πιο δύσκολο. Και το φαγητό μας, σας λέω, σε όποιον ακούει αυτό το μήνυμα, ούτε καν ένας χοίρος δεν μπορεί να φάει αυτό το φαγητό. Ψωμί αναμεμειγμένο με τα χέρια τους και σε ανοιχτά κιβώτια, τα γεμίζουν με σκουπίδια, το ψωμί και τα τρόφιμα που μας φέρνουν. Και τι είδους φαγητό; Κάθε μέρα τώρα είναι ρύζι-σπαγγέτι-ρύζι-σπαγγέτι-ρύζι-μακαρόνια, κάθε μέρα.
Έχουμε ένα μεγάλο πρόβλημα με τα νοσοκομεία, με τους γιατρούς, έχουμε μερικούς ανθρώπους εδώ με σοβαρή ασθένεια, έφεραν έναν φυλακισμένο δίπλα μας αυτές τις δύο εβδομάδες, είναι μόνος του, σήμερα αποφάσισε να βάλει φωτιά, να ράψει το στόμα του κλειστό , να κάνω κάτι. Ο ίδιος φωνάζει, λέει «έχω κάνει έχουν άδεια παραμονής, γιατί είναι αυτοί που με κρατάει κλειδωμένο;» και τον έχουν γεμίσει με όλα αυτά τα ψυχιατρικά φάρμακα, […], δεν ξέρω, θέλουν να τον μετατρέψουν σε ζόμπι. Θέλω όποιος ακούσει αυτό το μήνυμα να μας παρακολουθεί, φωνάζουμε σε εσένα, βοήθεια, παρακαλώ βοηθήστε.
Στο τέλος, δεν ξέρουμε τι κάνει αυτό το άτομο. Θα καταφέρω να τον δω και να του μιλήσω και θα το πω τα υπόλοιπα καλύτερα. Εμείς ως άνθρωποι εδώ, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα ως άνθρωποι. Αυτό που γράφουν οι μπάτσοι σε χαρτί – έχουν γράψει τα δικαιώματά μας στην πόρτα – κανένα από αυτά δεν ισχύει για εμάς. Τίποτα δεν ισχύει για εμάς. Τα παράθυρά μας είναι σχισμένα, είναι σπασμένα. Το μόνο που βλέπουμε είναι σίδηρος – ράβδοι και σίδερο. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
Αναδημοσίευση από https://athens.indymedia.org/post/1606791/
Leave a Reply