Διαβάζω τώρα το 856(2) και έχω ανοιχτή τη σελίδα 09 εκεί που υπάρχει η παλιά φωτογραφία του 11ου και ακολουθεί το εξαιρετικό κείμενο ενός μαθητή του καιρού εκείνου που μπορεί να ήταν και συμμαθητής μου. Θα ήθελα να θυμίσω μια σημαντική λεπτομέρεια για την ιστορία του σχολείου για όσους και όσες ξεχνούν ή πιθανόν αγνοούν, η οποία θεωρώ ότι έστω και συμβολικά έχει τη σημασία της ως επιστροφή στο χρόνο με κορυφαία στιγμή τη σημερινή κατάληψη.
Το 1975 έχει ολοκληρωθεί το έργο των κτιριακών εγκαταστάσεων στον Άγιο Λευτέρη (τότε ήταν μια μικρή αυθαίρετη παράγκα που λεγόταν Ευαγγελίστρια, πολύ αργότερα εμφανίστηκε ο μεγάλος “ευεργέτης” Μουζάκης που έκανε τη δωρεά και χτίστηκε στη σημερινή μορφή με όρο να δοθεί το όνομά του), Το κτίριο μένει για καιρό άδειο και έρημο, ενώ έχει δεσμευτεί ο ΟΣΚ ότι εκεί θα μεταφερθεί το 11ο Δ.Σ, δεν έχει γίνει όμως καμιά ενέργεια για την υλοποίηση αυτής της δέσμευσης. Στα τέλη του 1975 κυκλοφορεί η είδηση ότι τελικά το κτίριο θα δοθεί στον ΟΑΕΔ. Εν τω μεταξύ τα κρούσματα της ηπατίτιδας μαστίζουν όλο και περισσότερους μαθητές. Τότε ήταν που η οργή για την κοροϊδία και την αδικία ξεχείλισε γονείς και μαθητές. Στις αρχές μόλις του 1976 γίνεται αυθόρμητη συνέλευση από γονείς και κατοίκους στον πεζόδρομο που είναι τώρα μπροστά στις πολυκατοικίες και η συνέλευση παίρνει την κατάσταση στα χέρια της.
Αποφασίζεται *ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ – Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΕΠ ΑΟΡΙΣΤΟ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ – ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΑΠΟ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΘΕΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ. *Η αστυνομία δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή της. Γίνονταν μάχες σώμα με σώμα για να περιφρουρηθεί ο αγώνας και να μη σπάσει η αποχή (θυμάμαι με αγωνία εκείνες τις στιγμές γιατί ο πατέρας μου ήταν στο μεροκάματο και η μάνα μου σχεδόν ετοιμόγεννη στον αδερφό μου πάλευε με λύσσα με μπάτσους που την έσερναν από τα ρούχα).Ο φόβος άρχισε να σπάει και όλο και περισσότεροι γονείς και κάτοικοι άρχισαν να μπαίνουν στον αγώνα.
Η χούντα καλά καλά δεν είχε αποσυρθεί και ήταν ίσως η πρώτη φορά που σε μια εργατική ξεχασμένη γειτονιά του Αιγάλεω ο κόσμος αυτόβουλα, αδιαμεσολάβητα αυτοοργανώθηκε, εξεγέρθηκε και διεκδίκησε αυτό που του ανήκει. Το γεγονός γρήγορα ξέφυγε από τα όρια της γειτονιάς, πήρε έκταση κι άρχισε να μαζεύεται κόσμος και από άλλες περιοχές. Τελικά πλάκωσαν και δημοσιογράφοι προσπαθώντας να καταλάβουν ποιος υποκινεί την κατάσταση (δημοσιογραφικό δαιμόνιο) γιατί δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι όλο αυτό είναι συλλογικό αυθόρμητο που στην πορεία πήρε χαρακτηριστικά κοινωνικής διεκδίκησης και έγινε ανυποχώρητο γιατί είχε θεμελιακή την πεποίθηση του δίκαιου του αγώνα.
Η εξουσία είχε χάσει πλέον τον έλεγχο φοβήθηκε ίσως για πιο γενικευμένες αντιδράσεις και τελικά έκανε πίσω.
Στις 26 του Γενάρη του 1976 έγιναν τα εγκαίνια του 11ου ΔΣ εκεί που το ξέρουμε σήμερα. Εκείνη την ημέρα γεννήθηκε και ο αδερφός μου, που κάποιοι και κάποιες από σας ίσως τον ξέρετε.
Σκέφτομαι με χαμόγελο την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές ότι τελικά η ιστορία επιστρέφει για να ξαναδημιουργήσει στον ίδιο χώρο έναν τόπο ελευθερίας και αυτοέκφρασης για όσους και όσες γεννήθηκαν τότε ή λίγο μετά και που σίγουρα τον παραμελήσαμε οι παλιότεροι, αλλά μόλις ζωντάνεψε νιώσαμε πόσο μας είχε λείψει και πόσο τον έχουμε ανάγκη
Σας χαιρετώ και χαίρομαι που μοιράστηκα τις μνήμες μου μαζί σας.
Μια μαθήτρια εκείνου του καιρού που έμαθε τα πρώτα της γράμματα στην αίθουσα που σήμερα φιλοξενεί την κατάληψη και που λίγο καιρό μετά έχασε τον πόλεμο με την ηπατίτιδα.
Leave a Reply