O Ντέιβιντ Κάμερον, πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας, υποστήριξε σε χτεσινή του δημόσια εμφάνιση ότι η κατάρρευση ηθικών αξιών και όχι το πρόγραμμα λιτότητας ευθύνεται για τη βία στο Λονδίνο και τις άλλες βρετανικές πόλεις. «Παιδιά χωρίς πατεράδες. Σχολεία χωρίς πειθαρχία. Ανταμοιβή χωρίς προσπάθεια. Για πολύ καιρό αρνούμαστε να συζητήσουμε για το σωστό και το λάθος», είπε ο Ντέιβιντ Κάμερον.
Ακόμη και αν αντιμετωπίσουμε αυτή τη γελοία δήλωση ως σοβαρή δεν αντέχει στην απλή τυπική λογική. Αρκεί να σκεφτούμε ποιές είναι οι ηθικές αξίες που προωθεί το βρετανικό κράτος τις τελευταίες μέρες:
-συκοφαντία (οι 2500 συλληφθέντες που «αντιστοιχούν» σε δεκάδες άλλες χιλιάδες εξεγερμένους, αντιμετωπίζονται με μια κατασταλτική στρατηγική που «εγκληματοποιεί» ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, ένα κομμάτι προλεταριακού πληθυσμού, μια ολόκληρη «υπο»τάξη),
-διαστρέβλωση (όλες οι βρετανικές εφημερίδες εντάχθηκαν σε ένα εθνικό σχέδιο στήριξης της αστυνομίας για την αποκατάσταση της Τάξης -βλ. παραδοχή από τον Γκάρντιαν)
-ρουφιανιλίκι (βαν της αστυνομίας προβάλουν βίντεο σε γειτονιές δείχοντας πρόσωπα εξεγερμένων με στόχο την κατάδοσή τους).
Αυτές είναι λοιπόν οι «αρετές» του Κάμερον κι ας κρίνει ο καθένας –όχι απλά αν στέκονται στον αντίποδα της ηθικής των οδοφραγμάτων αλλά- αν από μόνες τους αποτελούν αιτία και αφορμή για την καταστροφή της κοινωνίας του.
Την ίδια στιγμή συμμορίες των «δυνάμεων ασφαλείας» του καθεστώτος στη Συρία σκορπίζουν τον θάνατο, αυτή τη φορά στην Λατάκια. Πάνοπλα ανθρωποειδή θερίζουν ό,τι κινείται σε ολόκληρη την πόλη ανεβάζοντας τους νεκρούς πλέον σε χιλιάδες. Αβοήθητοι οι αντιστεκόμενοι, μια συντριπτική πλειονότητα του συριακού λαού, παλεύουν όπως μπορούν κατεβαίνοντας στους δρόμους πεισματικά διεκδικώντας αυτονόητες –για τα «δυτικά αυτιά»- ελευθερίες.
Και δεν είναι απορίας άξιον που τα «δυτικά αυτιά» περί άλλων τυρβάζουν. Δεν θα σταθούμε βέβαια στις κρατικές συμμορίες των «ανεπτυγμένων χωρών» αλλά αξίζει να πούμε δυο λόγια για τα «κινήματα». Είναι πασιφανές ότι η σφαγή στην Συρία δεν αξίζει της προσοχής της «ευρώπης των κινημάτων». Ο εφικτός κόσμος τους εξάλλου δεν συμπεριέλαβε ποτέ τις «μάζες» του αραβικού προλεταριάτου μια και η ερμηνεία των καπιταλιστικών αντιθέσεων εκεί, παραδόξως, βρίσκεται έξω από την φλυαρία της «αντι»παγκοσμιοποίησης. Στα ημέτερα εδάφη μπορεί κανείς να μετρήσει δυο τρεις κινητοποιήσεις των συρίων μεταναστών και προσφύγων που βολοδέρνουν ανυποστήρικτοι γύρω από την πρεσβεία τους. Η Συρία βλέπεις είχε ανέκαθεν νταραβέρια με το σοσιαλιστικό «δεύτερο κόσμο» και η δυσοσμία των κυριαρχικών συμφερόντων κυκλοφορεί ακόμη στα αριστερά ιδεολογικά καταστήματα.
Και τέλος, αξίζει να ειπωθεί και μια φράση για τη Σομαλία. Μία μόνο φράση. Την ίδια στιγμή που τα γυμναστήρια στις «ανεπτυγμένες χώρες» είναι γεμάτα από παχύσαρκους οι οποίοι πασχίζουν να λιώσουν τα λίπη τους… στη Σομαλία μιλάμε ακόμη για θανάτους από ασιτία… Σήμερα.
Leave a Reply