Λεωφόρος Δημοκρατίας

δεν ξέρω για σας, πάντως το δικό μου άγχος μοιάζει με ένα μικροσκοπικό τερατάκι με μακριά δάχτυλα που ζει μέσα στο στήθος και παίζει άρπα με τα οστά του θώρακά μουκάθε βράδυ χωρίς καμία ύφεση ακούω το ίδιο ανατριχιαστικό κονσέρτο σε μείζονα φρίκη, ακριβώς λίγο πριν τον ύπνο, εκεί που πάω να κάνω το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας, το απολογιστικό, και ψάχνω να βρω στο σπίτι έναν χρωματιστό αναπτήρα, γιατί ο μαύρος bic που έχω δε βοηθάει τις εμμονές μου

βλέπεις είμαι της άποψης τελευταία πως το χρώμα τού αναπτήρα που ανάβει το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας, ρυθμίζει στο όνειρό μου το χρώμα που έχουν εκείνα τα σταφύλια που μου πετάς στο στόμα, όταν ξαπλώνουμε σε εκείνη την πελώρια απλωσιά καταμεσής του κάμπου, περιτριγυρισμένοι από σκίνους, μακριά από τα φουγάρα και τα καζάνια, μακριά από το καυσαέριο και τα παραλληλόγραμμα κοντέινερ, και κυρίως μακριά από αυτήν την ξεφτιλισμένη σημαία που συνεχίζει να στέκεται πάνω από το κεφάλι μου όποτε περνάω από το Πέραμα

κι από τότε που την ανέβασαν επικρατεί άπνοια στο Σαρωνικό, λες και σταμάτησε απότομα να φυσάει για να μην ανεμίζει ποτέ και διακρίνει κάποιος περαστικός ότι η σημαία έχει στο κέντρο της ένα φασιστικό στόχο.
έλα τερατάκι μου,
παίξε απόψε μουσική για κείνη τη σημαία.

* αναδημοσίευση από το Πορτατίφ