Λίγα λόγια για την Κύπρον…

Όλοι μιλούν για ένα πολιτικό θρίλερ που εξελίσσεται αυτές τις ώρες την Κύπρο. Στο πλαίσιο του καπιταλισμού, ωστόσο, δεν πρόκειται για τίποτε άλλο πέρα από «business as usual». Πριν 15 περίπου μέρες ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης χτυπιόταν κάτω ότι δεν πρόκειται να συμβεί αυτό που σήμερα… εφαρμόζει ως εκβιαστικά αναπόφευκτο. Οι τράπεζες κλειστές, λοιπόν, αιφνιδιαστικά και «για όσο χρειαστεί»… μέχρι το Σύστημα να οργανώσει την καινούργια του μετατόπιση. Εν τω μεταξύ, αναλήψεις επιτρέπονται μέχρι 600 ευρώ ανά λογαριασμό και μέχρι, προφανώς, να αδειάσουν τα ΑΤΜ. Ομηρεία των καταθέσεων μέχρι νεωτέρας.

Η απόφαση αφορά επιταγή του «Eurogroup» για αρπαγή του 9,9% από καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ και… 6,7% από καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ. Ο «παράδεισος» ξεπλύματος βρώμικων κεφαλαίων στην Κύπρο κηρύσσεται -μάλλον ρητορικά- έκπτωτος από τις διαδικασίες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, καθώς περίπου 2 δις ευρώ θα «χαθούν» από ρώσικους λογαριασμούς, 170 εκατ. λίρες από αγγλικούς λογαριασμούς κλπ. Βέβαια, η ρώσικη διπλωματία κινείται ήδη προς αποτροπή του γεγονότος και η αγγλική κυβέρνηση έχει στείλει το μήνυμα στους ενδιαφερόμενους πολίτες της ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Περί τίνος πρόκειται λοιπόν αν όχι για λεηλασία των αυτοχθόνων υποτελών τάξεων; Όσο κατανοητή είναι η «συνεισφορά» των μεγάλων καταθετών στο 9,9% (στο πλαίσιο της προσχηματικής επιχειρηματολογίας του Eurogroup για κυπραία κάλυψη της «χασούρας» κι όχι άλλες απαιτήσεις από άλλους ευρωπαίους εταίρους) τόσο ακατανόητο είναι το δυσανάλογο 6,7% για τους μικροκαταθέτες. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι το Ευρωκοινοβούλιο, που αποτελεί την ανθρωπιστική –και γνωμοδοτική πάντα- εικόνα της πολιτικής οργάνωσης του υπερεθνικού αυτού διευθυντηρίου, διατυπώνει ένσταση δια του προέδρου του σχετικά με την εξαίρεση των καταθετών κάτω των 25.000 ευρώ από το κούρεμα. Καθένας στον ρόλο του όπως επιτάσσει το καπιταλιστικό «business as usual». Το πεδίο τριβής έχει ήδη εντοπιστεί και αφορά την βίαιη προλεταριοποίηση της κυπριακής μεσαίας τάξης.

Το σχέδιο που εφαρμόζει το Eurogroup στο προκείμενο έχει το άρωμα Αργεντίνικης συνταγής στυλ ΔΝΤ, καθώς το επιτρέπουν οι συγκεκριμένοι κοινωνικοί και ταξικοί συσχετισμοί στην Κύπρο. Τα μαγειρέματα βρίσκονται σε εξέλιξη ήδη, με πολλούς βουλευτές να ψάχνονται για «δικαιολογημένες απουσίες» μήπως και στην τελική καταφέρουν να αποφύγουν το άγος μιας τέτοιας συνταγής με τις λιγότερες πολιτικές προσωπικές συνέπειες. Λογαριάζουν, ωστόσο, χωρίς τον «ξενοδόχο» αφού η αιφνιδιαστική αυτή απόφαση δεν αποτελεί αιφνιδιασμό γι’ αυτούς που τον επιβάλλουν. Επομένως, το πεδίο των ελιγμών είναι προμελετημένα άγονο.

Στην ελλαδίτσα ο Στουρνάρας επιβεβαιώνει σε όλους τους τόνους ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τις καταθέσεις. Από τη μία, βέβαια, δεν φαίνεται να συμφέρει μία τέτοια συνταγή καθώς υπερσκελίζει το ρέον μεν (εξελίξεις του σχεδιασμού με διαρκείς αναπροσαρμογές) προβληματικό δε (με την έννοια της επιτάχυνσης των συνεπειών και της υποδαύλισης «κοινωνικών αναταραχών») 3ο μνημόνιο. Από την άλλη, όμως, τα ίδια διαβεβαίωνε ο Αναστασιάδης λίγες μόλις βδομάδες πριν την τρέχουσα ωμή και απροκάλυπτη λεηλασία.