Το βράδυ της Δευτέρας 2/5 συνελήφθη ο αναρχικός Παύλος Χριστόπουλος, λόγω εντάλματος που εκκρεμούσε εις βάρος του, για την ανυποταξία του που ξεκινά από το 2003. Λίγη ώρα αργότερα πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης από περίπου 30 συντρόφισσες-συντρόφους στο Α.Τ. Ηρακλείου όπου κρατούνταν, και για περισσότερες από δύο ώρες φωνάζονταν συνθήματα αλληλεγγύης αλλά και ενάντια σε έθνη και στρατούς. Η επίμονη παρουσία των αλληλέγγυων προκάλεσε αναστάτωση στο «εορταστικό κλίμα» του τμήματος και επέβαλε την επικοινωνία με στρατιωτικό εισαγγελέα, ώστε να γίνει ακριβώς γνωστός ο λόγος της σύλληψης του συντρόφου και η διαδικασία που θα ακολουθούσε. Να σημειωθεί ότι στο σημείο της συγκέντρωσης, έσπευσαν πανικόβλητες όλες οι δυνάμεις των δίας των βορείων προαστίων για να προστατέψουν το τμήμα.
Την Τρίτη 3/5, η διαδικασία του αυτοφώρου στο στρατοδικείο του Ρουφ έληξε με αναβολή, για να πραγματοποιηθεί πιθανότατα μέσα στο ερχόμενο φθινόπωρο. Ωστόσο, ο σύντροφος, αφού πέρασε από εισαγγελέα στην Ευελπίδων, κρατήθηκε για μια ακόμη μέρα προκειμένου να περάσει από δεύτερη αυτόφωρη διαδικασία, αυτή τη φορά λόγω της άρνησής του να δακτυλοσκοπηθεί και να φωτογραφηθεί, με την κατηγορία της απείθειας. Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ. Οι μπάτσοι του Α.Τ. Ηρακλείου που τον συνόδευαν, μετά τη συγκέντρωση των αλληλέγγυων της προηγούμενης νύχτας, ζήτησαν τη μη επιστροφή του στο εν λόγω τμήμα, μιας που τέτοιου είδους “παρεμβάσεις” ήταν πρωτόγνωρες για την περιοχή και δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να επαναληφθούν. Έτσι, δόθηκε εντολή να μεταφερθεί στη ΓΑΔΑ, όπως και έγινε. Εκεί, ο σύντροφος αρνήθηκε να υποβληθεί στη γνωστή εξευτελιστική σωματική έρευνα και μετά από ένταση με τους μπάτσους, δόθηκε εντολή να μην κρατηθεί εκεί αλλά να μεταφερθεί στο τμήμα ασφάλειας βορειανατολικής Αττικής στο Μαρούσι.
Την Τετάρτη 4/5 εκτυλίχθηκε ένα ακόμη επεισόδιο της δίωξης -αυτή τη φορά το λόγο είχε η αστική δικαιοσύνη. Η έδρα αρνήθηκε την αναβολή της δίκης, παρά το ότι ο σύντροφος δεν μπορούσε να εκπροσωπηθεί από δικηγόρο λόγω της αποχής τους, κι ενώ δεν παρευρισκόταν στη διαδικασία ο μπάτσος μάρτυρας κατηγορίας, αλλά και ούτε είχε δοθεί ο απαιτούμενος χρόνος να κληθούν μάρτυρες υπεράσπισης. Η δίκη για την άρνηση δακτυλοσκόπησης ξεκίνησε και σίγουρα αποτελεί μνημείο αναφοράς για τα όσα ακούστηκαν από την έδρα. Όταν οι αλληλέγγυοι-ες που βρίσκονταν στην αίθουσα χλεύασαν τις απόψεις της προέδρου, εκείνη διέταξε την απομάκρυνσή τους από την αίθουσα, ενώ στην επίμονη άρνησή τους να το κάνουν απείλησε με άμεση σύλληψή τους. Μετά από αυτό, με την κατάθεση από την πλευρά του συντρόφου των πολιτικών του θέσεων και την επισήμανση για την προχειρότητα της διαδικασίας, η δίκη διακόπηκε και πήρε αναβολή για την Πέμπτη 12 Μάη.
Αν κάτι μένει από όλη αυτή την “περιπλάνηση” σε αστυνομικά τμήματα και δικαστήρια είναι οι πολιτικές θέσεις και αξίες του συντρόφου, θέσεις που μοιραζόμαστε μαζί του. Κεντρική αιχμή της δίωξής του αποτελεί η ολική άρνηση στράτευσής του, η συνειδητή μη συμμετοχή του σε καμία διαδικασία που νομιμοποιεί και συντηρεί το μηχανισμό του στρατού, την κατεξοχήν μηχανή πολέμου και παραγωγής θανάτου. Άρνηση και σύγκρουση με το σύνολο των θεσμικών, ιδεολογικών και κατασταλτικών επιβολών του στρατού. Ενάντια σε κράτη, σύνορα, πατρίδες, ενάντια στους εθνικισμούς, το ρατσισμό και σεξισμό της δυσωδίας του στρατού. Το πρόταγμα αυτό μας αφορά όλους και όλες. Γιατί ο στρατός ήταν και είναι πάντα μηχανισμός εδραίωσης, συντήρησης και επέκτασης των κυριαρχικών επιλογών και δεν στρέφεται μόνο εκτός συνόρων αλλά αποτελεί βασικό μηχανισμό εκπειθάρχησης και κοινωνικού ελέγχου εντός συνόρων. Το τελευταίο γίνεται ιδιαίτερα έκδηλο με τη λεγόμενη “προσφυγική κρίση”. Ο στρατός πρωτοστατεί στη διαχείριση των ανθρώπων που εξαναγκάστηκαν από τον πόλεμο ή/και τη φτώχεια σε μετανάστευση, με το να τους στοιβάζει σε αποθήκες-ανθρώπων, να τους επιτηρεί, να οργανώνει τις απελάσεις, να μοιράζει καταστολή και θάνατο.
Από τη συγκεκριμένη δίωξη του συντρόφου, αναδείχτηκε κι ένα επιπλέον σημείο του αγώνα, αυτό που αφορά στην άρνηση δακτυλοσκόπησης και φωτογράφησης από τις διωκτικές αρχές. Πρόκειται για ένα ακόμη πεδίο που έχει ανοίξει από τους αγωνιζόμενους/ες ενάντια στην καταγραφή, κατηγοριοποίηση, ταξινόμηση του κόσμου του αγώνα, κοινώς σε αυτό που παλιότερα λεγόταν “φακέλωμα”. Το ζήτημα αυτό έχει ανοίξει εδώ και αρκετά χρόνια, και αναδείχτηκε κινηματικά κυρίως μετά την αναβάθμιση των μέσων καταγραφής με λήψη γενετικού υλικού και τη μιντιακή επίδειξη των φωτογραφιών συλληφθέντων αγωνιστών, με σκοπό τη διαπόμπευσή τους. Δεν είναι λίγοι/ες οι συντρόφισσες και σύντροφοι που αρνήθηκαν να υποβληθούν στη διαδικασία και δέχτηκαν γι ‘αυτό ακόμη και βασανισμούς στα αστυνομικά κολαστήρια. Αρνούμαστε αυτό το “ειδικό” φακέλωμα που φροντίζει να γεμίζει τα κατασταλτικά συρτάρια με εν δυνάμει κατηγορούμενους, αρνούμαστε την εθελούσια καταγραφή μας και μια πρώτη δόση “ενοχής” που μας αποδίδει η συγκεκριμένη καταγραφή πριν καν οδηγηθούμε στα αστικά δικαστήρια. Γιατί αναμφίβολα, η εκ των προτέρων καταγραφή του διωκόμενου/ης με δακτυλοσκοπήσεις, φωτογραφήσεις και λήψεις DNA, πέρα από τη συνθήκη εκφοβισμού και προσβολής που θέλει να διαμορφώσει, δεν είναι παρά μία επίσπευση της απόδοσης ενοχής, μια εκ των προτέρων καταδίκη που σίγουρα ξεσκεπάζει τα ψευδεπίγραφα των ιδεωδών της αστικής δικαιοσύνης. Η απείθεια, όπως οι κατασταλτικές αρχές την ονομάζουν, είναι αυτό που τους αντιστοιχεί.
Γιατί, οι αρνήσεις μας είναι οι ζωές μας, όπως διαβάζουμε σε μια συλλογική ολική άρνηση στράτευσης.
Συνεχίζουμε να ρηγματώνουμε συλλογικά την εξουσία και τις επιβολές της, μέχρι την οριστική καταστροφή της.
ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ
ΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ
* Αναδημοσίευση από το site του Θερσίτη
Update: Το δικαστήριο του συντρόφου για την κατηγορία της απείθειας πήρε αναβολή για τις 12 Δεκέμβρη 2016.
Σύντροφοι/ισσες με όλο το θάρρος.
Την προηγούμενη εβδομάδα ψηφίστηκε στη βουλή το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που φτωχοποιεί ολοκληρωτικά ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας και όχι μόνο δεν καλέσατε στις κινητοποιήσεις, αλλά δεν πήρατε καν θέση. Παράλληλα “τρέχει” το μείζον ζήτημα του προσφυγικού και η κατάληψη σας (όπως και το σύνολο των συλλογικοτήτων των δυτικών), δεν έχετε εμφανιστεί ούτε σε μία από τις κεντρικές συνελεύσεις που έχουν καλεστεί, ουτώς ώστε να χαράξουμε σαν χώρος μια κοινή πολιτική στρατηγική. Πιστεύεται πως η απαξίωση των κεντρικών διαδικασιών είναι λύση για να ξεπεραστούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στο εσωτερικό του ο αναρχικός χώρος? Εσείς ως κατάληψη “αισθάνεστε” κομμάτια του αναρχικού χώρου? Πιστεύεται πως το ξερίζωμα δέντρων στην περιοχή σας έχει την ίδια βαρύτητα με το ασφαλιστικό?
Υ.Γ. Η ανάρτηση του σχολίου στο συγκεκριμένο ποστ είναι τυχαία.
Μία κατάληψη θα πρέπει να είναι πάντα υπόλογη σε κάθε “καλοπροαίρετο” αυτόκλητο πολιτικό επίτροπο και μάλιστα όχι δια ζώσης σε μια συνέλευση αλλά μέσω… σχολίων
Μία κατάληψη θα πρέπει να επιλέγει δράσεις γύρω από ζητήματα που θα ιεραρχούνται και θα εγκρίνονται από την “αόρατη κεντρική επιτροπή”
Μία κατάληψη -ανεξάρτητα από τα δεδηλωμένα πολιτικά της χαρακτηριστικά που την καθιστούν εκ των ων ουκ άνευ φυσικό φορέα μιας συγκεκριμένης πολιτικής αντίληψης- θα πρέπει να δημοσιεύει τί και πώς αισθάνεται σε σχέση με τα εκάστοτε χαρακτηριστικά ενός “κεντρικού” ιδεολογικού φαντασιακού
Μία κατάληψη, τους σκοτεινούς καιρούς που τα γκλομπ των μπάτσων καραδοκούν πίσω από τα σοσιαλδημοκρατικά προσχήματα, δεν υποφέρει από το στοίχημα της δικής της εξωστρέφειας αλλά από τις απόπειρες επιβολής μιας εσωστρεφούς, εντέλει, επαναστατικής δεοντολογίας
Κι όλα αυτά στο όνομα της… αναρχίας. Μιας κατασυκοφαντημένης από κάθε άποψη πολιτικής αντίληψης. Κατασυκοφαντημένης περισσότερο από μερικούς φερόμενους ως πρεσβευτές της.
Πώς να απαντήσεις χωρίς να νομιμοποιήσεις έτσι μια βαθιά πολιτική έκπτωση…;
*ανεξάρτητα από το περιεχόμενο ο τρόπος είναι ουσία, αυτό το “πώς” της συντροφικότητας είναι που μας διαχωρίζει από τα “τί” των μεσσιανικών ή μη ιδεολογιών κι αυτό ακριβώς κρίνεται στο προκείμενο
**δεν συμμετέχω στην κατάληψη αλλά τα όρια στην αντιμετώπιση μιας κακώς εννοούμενης αναρχίας δεν χρειάζεται να είναι σαφή
Σε ένα σχόλιο που δεν διατυπώνει θέσεις παρά μόνο θέτει ερωτήσεις βασισμένες πάνω σε πραγματικά γεγονότα, ο γραφικός σύντροφος εντοπίζει “αόρατες κεντρικές επιτροπές”, “πολιτικούς επίτροπους” και “απόπειρες επιβολής μιας εσωστρεφούς επαναστατικής δεοντολογίας”. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να στοχάζεται για την “κατασυκοφαντημένη πολιτική αντίληψη της αναρχίας”.
Είναι προφανές πως ο σύντροφος έχει πολλά απωθημένα, έχει συσσωρεύσει πολλές πολιτικές και προσωπικές πίκρες και έχει ανάγκη να μιλήσει, να πει την αλήθεια του. Δεκτών!
Αν κάτι έχει νόημα από όλο αυτό το παραλήρημα, είναι οι τρεις πρώτες σειρές “μία κατάληψη θα πρέπει να είναι πάντα υπόλογη σε κάθε “καλοπροαίρετο” αυτόκλητο πολιτικό επίτροπο και μάλιστα όχι δια ζώσης σε μια συνέλευση αλλά μέσω… σχολίων”.
Αφήνοντας στην άκρη τα φαντασιακά περί “πολιτικών επιτρόπων” και την προκατάληψη με την οποία ο σύντροφος αντιμετωπίζει τα κίνητρα του σχολίου μου, η θέση ότι μια κατάληψη δεν είναι υποχρεωμένη να είναι υπόλογη σε ανώνυμους σχολιαστές είναι ορθή. Θα ήταν προτιμότερο βέβαια, την απάντηση να την δώσει η ίδια η κατάληψη και όχι κάποιος αυτόκλητος υπερασπιστής της με ενοχικά σύνδρομα.
Το πόσο άσχετος είσαι με ό,τι υποτίθεται ότι προτάσσεις φαίνεται από τον ψυχαναλυτικού τύπου αφορισμό με τον οποίο με “βάζεις στη θέση μου”. Μεταμοντέρνα εξουσιαστικά ήθη… φτηνής ποιότητος. Δεν έχεις καταλάβει καν τί γράφω όχι γιατί δεν μπορείς, φυσικά, αλλά γιατί δεν ενδιαφέρεσαι. Κι αυτό είναι χειρότερο για σένα. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι σε προβληματίζει η πρώτη μου πρόταση τότε δεν μπορείς για έναν ακόμη λόγο να παραγγέλνεις μια απάντηση λες και η κατάληψη είναι το τζουκ μποξ της δικής σου πολιτικής ματαιοδοξίας. Όπως μπαίνεις και γράφεις τις μπαρούφες σου τότε θα αποδεχτείς ότι αυτό το δικαίωμα το έχει οποιοσδήποτε άλλος. Πόσο μάλλον όταν αυτός δεν γράφει μπαρούφες αλλά ασκεί ένα είδος αλληλεγγύης στην κατάληψη… Στο βαθμό βέβαια που εσύ διαπραγματεύεσαι την αλληλεγγύη σε μια κατάληψη με το -ανυποστήρικτο κιόλας- διδακτικό σου ύφος μπορεί κανείς να φανταστεί πώς αντιλαμβάνεσαι την έννοια της αλληλεγγύης απέναντι σε πρόσφυγες ή όπου αλλού εσύ εγκαλείς τα ψευδοπροτάγματά σου. Η απάντησή μου δεν στερεί φυσικά μια απάντηση από την κατάληψη. Το σχόλιό σου όμως από την άλλη στερεί από την κατάληψη την έννοια της συντροφικότητας καθιστώντας την υπόλογη στο ψηφιακό ολόγραμμα της Αυτού Μεγαλειότητός Σου. Κι αυτό θλιβερέ πρέπει να το αναλογιστείς.
Αν και εμφανώς προέρχεται από κάποιον του “χώρου” [sic], το αρχικό σου post εντάσσεται σε μια σειρά από κατά καιρούς δήθεν καλοπροαίρετα σχόλια που δύσκολα μπορούν να απαντηθούν ως τέτοια. Γιατί είναι λάθος ότι οι ερωτήσεις δεν γίνεται να διατυπώνουν και θέσεις. Εδώ τουλάχιστον, οι ερωτήσεις σου ηθελημένα ή μη αναπαράγουν μια συγκεκριμένη θέση/οπτική για το πώς “πρέπει” να δρα μια κατάληψη, από τις υποτιθέμενες αυτονόητες προτεραιότητες που πρέπει να την απασχολούν (αλήθεια, σε ποιο σημείο αυτής της κλίμακας εντάσσεται πχ. ο αγώνας ενάντια στις έμφυλες διακρίσεις ή ο αντισπισισμός; Πώς μετράται κάθε φορά η βαρύτητα, και πώς η ενασχόληση με μια θεματική -πχ. τα δέντρα που λες- έρχεται σε αντιδιαστολή και αποκλείει αυτόματα τις άλλες;), μέχρι την αναγκαία έκφραση δημόσιας θέσης για το καθετί ή τη συμμετοχή στην τάδε ή τη δείνα “κεντρική” ή μη διαδικασία (και η χρήση της λέξης “κεντρική” στο κείμενό σου φέρει άθελά της και αυτή την έννοια της βαρύτητας – σε αντιδιαστολή προς εκείνη της αποκέντρωσης και του αυτοπροσδιορισμού). Έρχεται η ώρα που ο τρόπος και ο τόπος μιας κριτικής εγκαλούνται με την σειρά τους, και στο περιεχόμενο της τοποθέτησης θα συμφωνήσω απόλυτα με τα όσα σου αντέτεινε ο “βολιν”.
Τώρα, για το πώς “αισθανόμαστε” και σε ποια “ιδεολογική” βάση στεκόμαστε, σε παραπέμπω στο κείμενο που βγάλαμε όταν πριν έξι χρόνια προχωρήσαμε στην κατάληψη Σινιάλο.
Μεταξύ άλλων, γράφαμε:
“Θεωρούμε αυτονόητο ότι σε αυτόν τον χώρο μπορεί να στεγαστεί κάθε πρόταση για την ανατροπή αυτού του κόσμου χωρίς να χρειάζεται ιδεολογικό διαβατήριο. Κάθε εξεγερμένος ή αμφισβητίας, κάθε αναζητητής ή οδοιπόρος για το πέρασμα σε μιαν ελεύθερη κοινωνία είναι ευπρόσδεκτος. Και αντιθέτως, κάθε κομματική συνταγή ή ιδεολογικός αυταρχισμός είναι ανεπιθύμητα. Ως καταληψίες έχουμε θέσει τα βασικά χαρακτηριστικά του εγχειρήματος ως έναν αδιαπραγμάτευτο τρόπο, έναν καταλυτικό προσανατολισμό για να επιλύονται οι αντιφάσεις και οι συλλογικές αντιθέσεις χωρίς να προσδιορίζονται ή να επιβάλλονται επ’ ουδενί οι κατευθύνσεις και οι αποφάσεις του εγχειρήματος. Έχουμε θέσει το «πώς» κι όχι το «τί».”
Η πλήρης ανάρτηση εδώ: https://sinialo.espiv.net/test/
Το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι απόψεις που -έστω καλοπροαίρετα- προσπαθούν να επιβάλουν τα δικά τους “πως” όσο και να ορίσουν τα δικά μας “τι”.
ΥΓ: Κάποιος που συμμετέχει στην κατάληψη Σινιάλο, χωρίς να σημαίνει ότι κάτι τέτοιο αποτελεί δημόσια απάντηση της ίδιας της κατάληψης.
Σύντροφε με όλο το θάρρος, κι αφού όπως ισχυρίζεσαι τα ερωτήματά σου είναι ουδέτερα και άνευ θέσεων, θα τα αντιστρέψω για να δούμε πόσο καλοπροαίρετη φαίνεται η λογική σου και το ύφος της όταν επιστρέφονται προς εσένα:
– Όσοι κάλεσαν για το ασφαλιστικό, πόσο αντίστοιχοι ήταν της σοβαρότητας του ζητήματος, πόσο εύστοχες και κοινωνικά αγώγιμες κινήσεις έκαναν για την ολοκληρωτική φτωχοποίηση των απο κάτω και πόσο διέρρηξαν τη διάχυτη ματαιότητα με την στρατηγική τους; Τι αναπαράγει περισσότερο τη διάχυτη ματαιότητα και τι βάζει μεγαλύτερο ανάχωμα στην εξουσία, μία σιωπή που απορρέει από έναν τεράστιο προβληματισμό και μία επίπονη αναζήτηση διεξοδικών απαντήσεων πάνω στην συγκυρία ή τα εθιμοτυπικά και άνευρα καλέσματα τα οποία δεν στήριξαν ούτε οι καλούντες καλά καλά, τα οποία ενσωματώθηκαν πανεύκολα από την κυβερνητική χυδαιότητα (βλέπε Κατρούγκαλο που περηφανευόταν για τις έξωθεν χλιαρές συγκεντρώσεις); Πού είδες αυτούς που δεν πήραν θέση να υπερασπίζονται την απουσία θέσης τους ως τέτοια;
– Πώς είσαι σίγουρος ότι δεν έχει εμφανιστεί κανείς από τις συλλογικότητες των δυτικών σε καμία κεντρική συνέλευση? Γιατί αυτό που λες είναι εντελώς λανθασμένο και θα έλεγες κανείς “συκοφαντικό” για τις συλλογικότητες αυτές. Πώς μπορεί μία συλλογικότητα (από τα δυτικά, τα ανατολικά, τα νότια, τα βόρεια) να “πιστοποιήσει” την παρουσία της σε ένα κάλεσμα, ώστε να μην την εγκαλεί κάποιος σύντροφος δημόσια, ανώνυμα και καλοπροαίρετα, φαίρνοντάς την ας πούμε σε αμηχανία? Πρέπει να την ανακοινώνει σε κάθε διαδικασία?
– Από πού κι ως πού η μη συμμετοχή σε μία κεντρική διαδικασία σημαίνει και απαξίωσή της? Το να μην πληρούνται οι ελάχιστες προϋποθέσεις πολιτικού πλαισίου, περιεχομένων, χρόνου και στοχεύσεων ενός καλέσματος ώστε να μπορεί να χαραχτεί μία “κοινή πολιτική στρατηγική” σε ένα τόσο δαιδαλώδες ζήτημα όπως το μεταναστευτικό, και να ονειρευόμαστε ότι μέσω αυτοματισμών και τίτλων θα “ξεπεραστούν τα προβλήματα του αναρχικού χώρου” (με τον αυτοματισμό και τους τίτλους να είναι ένα από αυτά), πιστεύεις ότι είναι μία σοβαρή προσέγγιση, ικανή να εγκαλεί, με ουδέτερες ερωτήσεις πάντα, απαντήσεις?
– Εσύ ως ανώνυμος καλοπροαίρετος σύντροφος “αισθάνεσαι” κομμάτι του αναρχικού χώρου όταν εγκαλείς ανώνυμα και δημόσια μία κατάληψη με τέτοιες ερωτήσεις, χωρίς μάλιστα ο ίδιος να παίρνεις μία στοιχειώδη θέση στα ζητήματα αυτά? Πιστεύεις ότι η αναρχία σημαίνει ασύδοτος διάλογος που το μόνο που χρειάζεται είναι καλή προαίρεση? Πιστεύεις ότι ένας αναρχικός ενεργεί ως τέτοιος όταν γράφει ποστ σαν τα δικά σου?
– Πιστεύεις ότι αν ξεριζωθούν τα ήδη απειροελάχιστα δέντρα από τις γειτονιές μας ότι είναι κάτι ήσσονος σημασίας σε σχέση με το αν αντί για σύνταξη πείνας πάρουμε σύνταξη μεγαλύτερης πείνας; Και αν ναι γιατί? Χωρίς χρήματα δε ζεις, αλλά χωρίς δέντρα ζεις?
-Πιστεύεις ότι τα δέντρα μίας περιοχής είναι της περιοχής εκείνης, κι ότι όποιος αγωνίζεται για αυτά το κάνει μόνο για την περιοχή του? Το πιστεύεις αυτό επίσης και για τους φασίστες και τα γραφεία τους, κι αν όχι γιατί?
Υ.Γ. Πιστεύεις ως αναρχικός ότι να ακυρώνεις τόσο ολοκληρωτικά τη σύλληψη ενός συντρόφου σου αναρχικού ολικού αρνητή, διαλέγοντας τυχαία αυτό το ποστ όχι για να γράψεις κάτι για την υπόθεσή του αλλά κάτι τόσο άσχετο με αυτήν, δείχνει έστω και μία σταγόνα αλληλεγγύης σε αυτόν τον σύντροφο ή στους ολικούς αρνητές στράτευσης γενικότερα? Πόσο αναρχικός “αισθάνεσαι” για αυτό?
Υ.Γ2: Είναι προφανές ότι δεν επιδιώκω διάλογο, αλλά ουσιαστικά απαντώ με έναν διαφορετικό τρόπο από τους άλλους σχολιαστές/στριες, κρίνοντας ότι ίσως έτσι σου γίνει λίγο περισσότερο αντιληπτό και σαφές ότι το αρχικό σου ποστ είναι ο ορισμός μίας αδιέξοδης και επιθετικής απεύθυνσης, που φυσικά ενέχει και θέσεις. Ασχέτως προθέσεων φυσικά.
Υ.Γ3: Δε συμμετέχω στο σινιάλο και ουδέποτε συμμετείχα με οποιονδήποτε τρόπο. Πέρα από την αλληλεγγύη μου στις καταλήψεις, η απάντησή μου φυσικά βασίζεται σε μία μας κοινότητα. Είμαι και εγώ αναρχικός σαν και σένα και καλοπροαίρετος σαν και εσένα, αλλά “αισθάνομαι” ότι η επικοινωνία μαζί σου είναι το ίδιο δύσκολη με έναν τυχαίο (σαν την ανάρτηση που διάλεξες) γείτονά μου. Και αυτό που με θλίβει περισσότερο, με όλο το θάρρος, είναι που νομίζεις ότι με τον τρόπο σου επικοινωνείς και συμπεριλαμβάνεις τον διπλανό σου, ενώ στην πραγματικότητα μόνο μεγαλώνεις τις αποστάσεις μαζί του.
https://cumulonimbus.squat.gr/2016/05/29/%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%8D%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%AE-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%85-3/
H αλληλεγγύη το όπλο μας.