ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΦΥΛΑΚΕΣ ΥΨΙΣΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΥΣ,
ΚΟΥΚΟΥΛΟΝΟΜΟΥΣ, ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΕΙΣ ΣΥΓΓΕΝΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΩΝ
Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μια ανελέητη επίθεση από την εγχώρια και ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη. Οι μνημονιακές συμβάσεις οικονομικής αφαίμαξης και κοινωνικής λεηλασίας που υπέγραψε το ελληνικό κράτος με τους διεθνείς δανειστές, έχουν απλώσει τη θανατηφόρα επίδρασή τους σε όλο το φάσμα της καθημερινής ζωής των “από κάτω”. Με όχημα την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, επιβλήθηκε δια πυρός και σιδήρου μέσα σε λίγα χρόνια η ισοπέδωση κάθε εργασιακής, προνοιακής και κοινωνικής κατάκτησης δεκαετιών για να διαμορφωθούν οι συνθήκες για μια νέα ανάπτυξη-κερδοφορία του κεφαλαίου. Περικοπές μισθών και συντάξεων, επιπρόσθετη φορολογία, χαράτσια, απελευθέρωση των απολύσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, είναι μερικά μόνο από τα μέτρα που πάρθηκαν για να διασφαλιστεί η διατήρηση και η ευημερία του πολιτικού συστήματος και των αφεντικών από τη μια, η οικονομική, κοινωνική και ψυχολογική καταβαράθρωση των “υποτελών τάξεων”, από την άλλη. Το ελληνικό κράτος, υιοθετώντας τις υποδείξεις και απαιτήσεις των ευρωπαϊκών διευθυντηρίων, εφάρμοσε τη σκληρή και βίαιη εκδοχή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου πολιτικής διαχείρισης καταλύοντας κάθε υπόνοια «προνοιακής μέριμνας» και «κοινωνικής πολιτικής».
Μέσα στο περιβάλλον του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, όπου η κατάλυση οποιουδήποτε είδους «κοινωνικού συμβολαίου» άφησε την εξουσία γυμνή απέναντι στα μάτια των υπηκόων της, η καταστολή αναδείχθηκε σε κομβικό βραχίονα διατήρησης της καθεστωτικής ομαλότητας. Η υπερτροφική διόγκωση των αστυνομικών, δικαστικών, σωφρονιστικών μηχανισμών, μέσα από την κυριαρχική ατζέντα Δημόσιας Τάξης, είναι ενδεικτικό στοιχείο ενός συστήματος που δεν έχει τίποτα άλλο να υποσχεθεί στους υπηκόους του παρά περισσότερη φτώχεια, υλική, πνευματική, συναισθηματική. Μια απροσχημάτιστη «υπόσχεση» καταστολής για όσους αντιδρούν στις νέες ισοπεδωτικές συνθήκες και μια υπόσχεση διαφύλαξης της ασφάλειας για τα αφεντικά. Μετά, λοιπόν, την πολύμορφη αντιεξεγερτική στρατηγική που αναπτύχθηκε μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, μέσα στο περιβάλλον των «μνημονίων», το κράτος προχώρησε σε μια κλιμακούμενη ποινικοποίηση της αντίστασης, στο χτύπημα κάθε απεργιακής κινητοποίησης (Χαλυβουργία, Αττικό Μετρό, ναυτεργάτες κ.α.), στην καταστολή των αντιμνημονιακών διαδηλώσεων, στην απόπειρα διάλυσης του κινήματος των πλατειών (με επιθέσεις σε προσυγκεντρώσεις ενόψει διαδηλώσεων σε μπλοκ συνελεύσεων και την εκκαθάριση της πλ. Συντάγματος), σε πλήγματα στις υποδομές του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κομματιού του κινήματος με το κύμα εκκένωσης των καταλήψεων σε πολλές πόλεις του ελλαδικού χώρου (από τον Αύγουστο του 2012 μέχρι τον Αύγουστο του 2013), με κινηματογραφικού τύπου εισβολές και μηδενικά ποινικά αξιοποιήσιμα ευρήματα.
Για την όξυνση βέβαια της καταστολής, δεν αρκεί απλώς η ενίσχυση σε αριθμό και επιθετικότητα των κατασταλτικών μονάδων αλλά και η διαστολή του νόμου, η διεύρυνση του νομικού οπλοστασίου για τη συμπερίληψη κάθε μορφής κοινωνικής ανυπακοής. Έτσι, το καλοκαίρι του 2009 ψηφίστηκε το κατεξοχήν αντιεξεγερτικό νομοθέτημα, ο περίφημος “κουκουλονόμος”, που διώκει ως κακούργημα την “κάλυψη των χαρακτηριστικών του προσώπου” εφόσον τελούνται ταυτόχρονα άλλες “αξιόποινες πράξεις”, με παράλληλα επιβάρυνση των ποινών που προβλέπονται για τις “πράξεις” αυτές. Mε βάση τις διατάξεις του νόμου αυτού έχουν διωχθεί, φορτωθεί με κακουργήματα, περιοριστικούς όρους και οικονομικές εγγυήσεις εκατοντάδες διαδηλωτές τα τελευταία χρόνια.
Η συστημική αυτή διεργασία, ωστόσο, δεν ξεκίνησε την τελευταία πενταετία ούτε αφορά μόνο στην ελληνική πραγματικότητα. Η υιοθέτηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου καπιταλιστικής διαχείρισης, που αποσύρει την παρουσία του κράτους από οποιαδήποτε «προνοιακή πολιτική» αλλά την προϋποθέτει πολύ εμφατικά όσον αφορά την ποινική του εκδοχή, οδήγησε στη συγκρότηση του δόγματος μηδενικής ανοχής, που ξεκίνησε από τη Νέα Υόρκη στις ΗΠΑ, στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και στη συνέχεια διοχετεύτηκε στην Ευρώπη και διεθνώς. Με βάση το δόγμα μηδενικής ανοχής, δεν είναι ζητούμενη πλέον η αντιμετώπιση των αιτιών της φτωχοποίησης και των παράγωγών της αλλά ο έλεγχος, η καταστολή και ο εγκλεισμός όσων “δεν καταφέρνουν να ανταποκριθούν στις οικονομικές-κοινωνικές-πολιτικές-πολιτισμικές νόρμες του συστήματος”. Οι “υποτελείς τάξεις” αλλά και οι ριζοσπαστικές πολιτικές αντιλήψεις, στοχοποιούνται, καταστέλλονται και διώκονται βάσει των χαρακτηριστικών τους και των προθέσεων τους και όχι βάσει «τετελεσμένων αξιόποινων πράξεων».
Μια διεργασία που αναβαθμίστηκε και επιταχύνθηκε υπέρμετρα με την «αντι»τρομοκρατική εκστρατεία που κήρυξαν τα δυτικά κράτη (με επικεφαλής τις ΗΠΑ), μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου και στο Πεντάγωνο στη Νέα Υόρκη στις 11/9/2001, απέναντι σε «αόρατους εχθρούς» και «ασύμμετρες απειλές», εντός και εκτός των συνόρων τους. Μια εκστρατεία που συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι τις μέρες μας και έχει ξεδιπλωθεί τόσο με πολεμικές επεμβάσεις (Αφγανιστάν, Ιράκ κ.α.) όσο και με τη θέσπιση νέων, αυστηρότερων «αντι»τρομοκρατικών νομοθεσιών. Με αφετηρία τον PatriotAct στις ΗΠΑ (εξαιρετικά αυστηρές ποινές, επαναθέσμιση των βασανιστηρίων και της κράτησης χωρίς απόδοση κατηγοριών, αδιανόητες ελευθερίες στις κρατικές υπηρεσίες των ΗΠΑ -μυστικές και κατασταλτικές- για παρακολουθήσεις, ανακρίσεις, βασανιστήρια, μυστικές φυλακές, με την καταδοτική συνδρομή πολιτών)και τη συμφωνία του Παλέρμο μεταξύ 141 κρατών για τη θέσπιση ενιαίας «αντι»τρομοκρατικής νομοθεσίας σε κάθε έθνος-κράτος.
Στην ελληνική πραγματικότητα αυτό σήμανε την ψήφιση του Α’ αντιτρομοκρατικού νόμου (άρθρο 187, για «σύσταση εγκληματικής οργάνωσης») το 2001 ενώ στη συνέχεια, το 2004, ενόψει και της διοργάνωσης των ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα, πραγματοποιήθηκε η ψήφιση του Β’ αντιτρομοκρατικού νόμου (άρθρο 187Α, περί «σύστασης τρομοκρατικής οργάνωσης»). Επιπλέον, το 2012, νομοθετήθηκε η βίαιη απόσπαση DNA από κατηγορούμενους για συμμετοχή σε “τρομοκρατική ή εγκληματική οργάνωση”. Τα νέα ποινικά δεδομένα που οι τρομονόμοι εισήγαγαν είναι πολλά. Ενδεικτικά αναφέρουμε τη δίωξη και βαριά καταδίκη όσων κατηγορηθούν για “ένταξη σε τρομοκρατική ή εγκληματική οργάνωση” χωρίς να χρειάζεται να αποδειχτεί η συμμετοχή σε συγκεκριμένες ενέργειες της οργάνωσης, τη νομιμοποίηση και δικαστική αξιοποίηση των πολυποίκιλων αστυνομικών μεθόδων παρακολούθησης και καταγραφής, τη θεσμοποίηση της ρουφιανιάς τόσο μέσω της ενθάρρυνσης και χρήσης (πολλές φορές ανύπαρκτων και προσχηματικών) ανώνυμων καταγγελιών πολιτών όσο και μέσω επιβαρυντικών καταθέσεων «μετανοημένων» κατηγορουμένων για άλλους κατηγορούμενους για την ίδια υπόθεση (με αντάλλαγμα την ευεργετική δικαστική αντιμετώπισή τους) κ.α.
Παράλληλα, την τελευταία δεκαετία, στο πλαίσιο της ευρύτερης κατασταλτικής και ποινικής διαχείρισης των λεγόμενων «περισσευούμενων πληθυσμών», το ελληνικό κράτος προχώρησε σε γενικεύση του «καθεστώτος εξαίρεσης» των μεταναστών «χωρίς χαρτιά», με πολλαπλάσιους θανάτους-κρατικές δολοφονίες στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα και μαζικές «επιχειρήσεις-σκούπα» για τη φυλάκισή τους, χωρίς καν το πρόσχημα κάποιου «αδικήματος», για 18 και πλέον μήνες, σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, υπό άθλιες και εξευτελιστικές συνθήκες.
Το πιο πρόσφατο κομμάτι του παζλ συμπληρώθηκε τον Ιούλη του 2014, με την ψήφιση νόμου, από το θερινό τμήμα της βουλής, για τη δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας τύπου Γ’ στο Δομοκό. Με δεδομένες τις πολύμορφες κοινωνικές συγκρούσεις και αντιστάσεις των προηγούμενων ετών, τη φυλάκιση μεγάλου αριθμού αγωνιστών, αναρχικών και μελών ένοπλων οργανώσεων αλλά και με επίσης δεδομένη την αμείωτης έντασης και έκτασης συνέχιση της ταξικής-αντικοινωνικής επίθεσης που μας επιφυλάσσουν για τη συνέχεια, το ελληνικό κράτος, ακολουθώντας το υπόδειγμα των υπόλοιπων δυτικών κρατών, δημιουργεί δομές εγκλεισμού, με πολύ σκληρότερους όρους, που θα «φιλοξενήσουν» τους πολιτικούς του αντιπάλους και κάθε απείθαρχο κρατούμενο: μια φυλακή μέσα στη φυλακή. Περιορισμός των επισκεπτηρίων, προαυλισμός για μόνο μια ώρα την ημέρα, απαγόρευση επαφής με άλλους κρατούμενους, αποκλεισμός από την ευεργετική μείωση του χρόνου έκτισης ποινής μέσω εργασίας στη φυλακή, χορήγηση αδειών μετά από 10 έως 20 χρόνια, υποχρεωτική παραμονή των «απείθαρχων» κρατουμένων που κρατούνται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας για τουλάχιστον δυο χρόνια (ενώ για όσους έχουν καταδικαστεί με τα άρθρα 187 και 187Α η υποχρεωτική περίοδος επεκτείνεται στα τέσσερα χρόνια με δυνατότητα παράτασης της παραμονής κατά δυο χρόνια τη φορά, αν ο αρμόδιος εισαγγελέας εφετών κρίνει ότι συντρέχει περίπτωση ιδιαίτερης επικινδυνότητας του κρατουμένου), περιμετρική φύλαξη από ειδική βαριά οπλισμένη μονάδα της ΕΛ.ΑΣ. είναι τα βασικά χαρακτηριστικά “ειδικής μεταχείρισης” όσων μεταφέρονται σε τέτοιου τύπου φυλακές ή πτέρυγες.
Οι φυλακές τύπου Γ’ όπως έχουν ονομαστεί, που μια πρώιμη εκδοχή τους βλέπουμε ήδη από το 2002 με τα υπόγεια κελιά των καταδικασμένων για συμμετοχή στη 17Ν, στοχεύουν στην πολιτική, κοινωνική και αισθητηριακή απομόνωση των πολιτικών αντιπάλων του συστήματος αλλά και στον πολιτικό και ιδεολογικό ρεβανσισμό απέναντι τους. Στη νέα, εξελιγμένη τους εκδοχή, στον Δομοκό, άρχισαν να «υποδέχονται» τους πρώτους κρατούμενους από το τέλος του 2014, με αιφνιδιαστικές μεταγωγές, αρχικά του Ν. Μαζιώτη, μέλους του Επαναστατικού Αγώνα, στη συνέχεια του Κ. Γουρνά επίσης μέλους του Ε.Α., των Δ. Κουφοντίνα, Α. Γιωτόπουλου και Β. Τζωρτζάτου από την υπόθεση της 17Ν και των αναρχικών Γ. Σαραφούδη και Γ. Ναξάκη. Ενώ λίγες μέρες αργότερα μεταφέρθηκε, μετά τη σύλληψή του, ο Χ. Ξηρός καθώς και άλλοι κρατούμενοι που κατηγορούνται με βάση το νόμο 187 (εγκληματική οργάνωση).
Απέναντι σε αυτά τα εφιαλτικά δεδομένα μια σειρά φυλακισμένων αγωνιστών έχει ξεκινήσει από τις 2 Μάρτη 2015 απεργία πείνας απαιτώντας:
– την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’
– την κατάργηση του τρομονόμου
– την κατάργηση του κουκουλονόμου
– την κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης
– την κατάργηση της βίαιης λήψης DNA και τη δυνατότητα πρόσβασης στο γενετικό υλικό από πραγματογνώμονα βιολόγο του κατηγορουμένου
– την άμεση απελευθέρωση για λόγους υγείας του πολυτραυματία (αναπηρία 98%) Σάββα Ξηρού
Την απεργία πείνας έχουν ξεκινήσει οι κρατούμενοι στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας των φυλακών Δομοκού Ν. Μαζιώτης, Κ. Γουρνάς, Δ. Κουφοντίνας και οι συμμετέχοντες στο Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων (Δ.Α.Κ.) Α. Σταμπούλος, Τ. Θεοφίλου, Φ. Χαρίσης, Α. Ντάλιος, Γ. Καραγιαννίδης και θα συνεχιστεί κυλιόμενα με τη συμμετοχή και άλλων αγωνιζόμενων κρατουμένων.
Την ίδια στιγμή, απεργία πείνας μέχρι θανάτου, έχουν ξεκινήσει και τα έγκλειστα μέλη της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς και η συλληφθείσα Α. Σπυροπούλου ενάντια στις πρόσφατες προφυλακίσεις συγγενικών και φιλικών τους προσώπων (διώξεις που έχουν θεσπιστεί με τους τρομονόμους), απαιτώντας την άμεση αποφυλάκιση της μητέρας των Χρήστου και Γεράσιμου Τσάκαλου, της συζύγου του δεύτερου και τον τερματισμό κάθε κατασκευής ενόχου από το συγγενικό, φιλικό και συντροφικό τους περιβάλλον.
Ο αγώνας ενάντια στις φυλακές τύπου Γ’, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τον τρομονόμο, τον κουκουλονόμο, τη βίαιη λήψη και αυθαίρετη δικαστική χρήση DNA, ο αγώνας για την αποφυλάκιση πολυτραυματιών κρατουμένων ή συγγενών και φίλων πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος, δεν είναι ξεκομμένη υπόθεση των απεργών πείνας. Δεν αφορά μόνο τους ίδιους, τους γνωστούς, τους συγγενείς, τους φίλους, τους συντρόφους ή ομοϊδεάτες τους. Αποτελεί ένα καίριο κοινωνικό διακύβευμα για την οπισθοχώρηση της καταστολής (νομικά, ιδεολογικά, στρατιωτικά), τη διεύρυνση των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών, την ανάκτηση εδάφους από πλευράς των αυτοοργανωμένων, ακηδεμόνευτων, ριζοσπαστικών, συγκρουσιακών, χειραφετικών κοινωνικών-ταξικών αγώνων.
12/3/2015
Αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ
Leave a Reply