‘Η σιωπή μπροστά στη βαρβαρότητα δεν υπήρξε ποτέ σχήμα εξέλιξης, παρά μόνο αποδοχή μιας μικρής ήττας’
Αναζητάμε συνεχώς νοήματα και λέξεις για να περιγράψουμε τη σύγχρονη πραγματικότητα που ζούμε και αναπνέουμε.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια εποχή όπου τίποτα δε μπορεί να αποκρύψει το ολοφάνερο: ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας είναι μια μηχανή θανάτου. Η καθημερινότητα είναι εικόνες βγαλμένες από πολεμικά τοπία. Η διαχείριση της περιβόητης οικονομικής κρίσης δεν επιτρέπει παρερμηνείες. Η διάσωση της δικτατορίας του κεφαλαίου θα περάσει πάνω από πτώματα αστέγων, διαπομπευμένες οροθετικές , αποκαΐδια σπιτιών από μαγκάλια, τσακισμένα μυαλά από τα ψυχοφάρμακα, δεκάδες αυτόχειρες, την επιβολή του φόβου και της απομόνωσης…
Οι εντεινόμενες συνθήκες σκλαβιάς και εκμετάλλευσης, σε συνδυασμό με την γεωμετρικά αυξανόμενη ένταση της καταστολής σε νομοθετικό/αστυνομικό/ιδεολογικό επίπεδο, η συστημική αναδιάρθρωση που εκδηλώνεται βίαια πάνω στον άνθρωπο και τη φύση, δημιουργούν μια απέραντη έρημο σε κάθε πτυχή του καθημερινού πεδίου. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η ζωή αποκτά την πιο κενή της διάσταση. Μιλάμε για την διάσταση των πιο ολοκληρωτικών, ρατσιστικών, συντηρητικών αντιλήψεων. Μιλάμε για την άνοδο του φασισμού. Η κυριαρχία χρησιμοποιεί όλα της τα εργαλεία. Οι φασίστες, αφού διαφημίστηκαν από τα media, ανελίχθηκαν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Τα μαχαίρια των χρυσαυγητών αποτελούν άλλη μια διέξοδο για τη δημοκρατία. Οι επιθέσεις των νεοναζί, υπό την κάλυψη της ελ.ας, επιχειρούν να σπείρουν το φόβο σε μετανάστες, ομοφυλόφιλους, διαφορετικούς και σε όσους αγωνίζονται. Σε δεύτερο χρόνο, επιτρέπουν στην ακροδεξιά διαχείριση να παρουσιαστεί ως εγγυητής της δημοκρατίας, τιμωρώντας, τους μέχρι πρότινος συνεργάτες τους, στέλνοντάς τους στη φυλακή. Η πολιτική ταύτιση βέβαια των φασιστών με τις «δυνάμεις ευθύνης» περνά στα ψιλά… Οι «υγειονομικές βόμβες» του Λοβέρδου, τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών τύπου αμυγδαλέζας, οι μανωλάδες και τα φαρμακονήσια, τα ρατσιστικά πογκρόμ της επιχείρησης «Ξένιος Ζεύς», οι εξευτελισμοί και οι ξυλοδαρμοί στα αστυνομικά τμήματα , η ασφυκτική παρουσία κάθε κατασταλτικού μηχανισμού στους δρόμους των μητροπόλεων, είναι απλά η επικύρωση του φασισμού από τους δημοκράτες. Ο πολιτισμός αυτός παράγει θάνατο.
Από πάντα, αλλά και δεδομένης της ιδιαίτερης έντασης της ρευστότητας που χαρακτηρίζει την εποχή μας, ο κόσμος ήταν και είναι διαιρεμένος στα δύο.
Από τη μια μεριά έχουμε τον κόσμο της εξουσίας. Τον κόσμο των προσταγών, των εντολών, των διαχωρισμών, των πρέπει, των φυλακών. Τον κόσμο των επιχειρήσεων, των δημοσιογράφων, των διαφόρων αστυνομιών, των αφεντικών. Το σύνολο όλων αυτών που καταδυναστεύουν τις ζωές μας, που πλουτίζουν από τον κλεμμένο προσωπικό μας χρόνο μέσω της μισθωτής εργασίας. Αυτός ο κόσμος μας δηλητηριάζει, μας επιβάλλει, μας στερεί παθιασμένες σχέσεις. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τοποθετούμε και ένα κομμάτι του κοινωνικού αυτού συμπλέγματος που είναι δέσμιο στις προσταγές του κατεστημένου και έχει εξυψώσει την υποτέλεια και το φόβο σαν κώδικα της ύπαρξης του. Η πειθήνια σιωπή υποκλίνεται μπροστά στη δουλικότητα των υπηκόων. Πολύ απλά, είμαστε και υπάρχουμε σαν συνέπεια των επιλογών μας.
Από την άλλη πλευρά, έχουμε τον κόσμο του αγώνα. Άνθρωποι με διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις και διαφορετική ανάλυση του κόσμου που ζούμε, συνθέτουν την αντίπερα όχθη. Αναφερόμαστε προφανώς στον αντικαθεστωτικό/ριζοσπαστικό χώρο, μακριά και ενάντια από στερεότυπα και καταστάσεις που κρατούν το μυαλό κλειστό και ακρωτηριασμένο. Κοινότητες αγώνα σε κάθε πτυχή του κοινωνικού γίγνεσθαι. Σε σχολεία, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, σε αγώνες για το περιβάλλον, στις φυλακές. Αγωνιστές που δε σκύβουν το κεφάλι στις προσταγές, στις εντολές, στην καταπίεση, σε μια ζωή που μας επιβάλλεται χωρίς να ερωτηθούμε ποτέ. Αυτό που θέλουμε και αυτό που είμαστε ξεκινά με μια άρνηση. Από αυτό προκύπτουν οι λόγοι για να σηκωνόμαστε το πρωί. Να το πούμε απλά: Μόνο όσοι αγωνίζονται ζουν. Ο καθένας και η καθεμιά στο πλαίσιο αγώνα που τον εμπεριέχει και αναγνωρίζει κομμάτια του εαυτού του. Στην παγκόσμια ιστορία των αντιστάσεων, υπάρχει μια παρακαταθήκη αγώνα που οφείλουμε να προσεγγίσουμε ξανά και ξανά, να τη δουλέψουμε στο εδώ και τώρα, με βάση τις επιθυμίες μας, για την έφοδο στον ουρανό…
Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Ο μετασχηματισμός της οικονομίας θα επιβληθεί με καταστολή και προπαγάνδα, μέχρι την εσωτερίκευση του φόβου. Όσοι επιλέγουν την αντίσταση από την ένοχη σιωπή, φιλοδωρούνται με ξυλοδαρμούς , προφυλακίσεις και πολύχρονες καταδίκες. Ολόκληρες περιοχές-Σκουριές Χαλκιδικής-λειτουργούν υπό καθεστώς εξαίρεσης. Οι προφυλακίσεις κατοίκων και οι κατηγορίες ολόκληρων χωριών ως εγκληματικές οργανώσεις, είναι το τίμημα της «ανάπτυξης». Τα 25 χρόνια κάθειρξης στον σύντροφο Τ. Θεοφίλου για την ληστεία της Πάρου, χωρίς κανένα στοιχείο, υπό την ασφυκτική καθοδήγηση της αντιτρομοκρατικής, είναι το κόστος της σύγκρουσης με το καθεστώς. Οι εκκενώσεις καταλήψεων , οι διώξεις αρνητών στράτευσης, οι επικηρύξεις συντρόφων-ισσών και οι δεκάδες έφοδοι σε σπίτια αναρχικών και αγωνιστών με πρόσχημα την φυγή του Χ. Ξηρού, είναι η στοχοποίηση του κόσμου του αγώνα ως εσωτερικό εχθρό.
Λίγα λόγια για την υπόθεση μας…
Γυρίζοντας το χρόνο πίσω… Ιούνιος 2009, Γιάννενα. Επιστρέφοντας από φιλικό σπίτι, ξημερώματα, προσαγόμαστε από την αστυνομία. Στην περιοχή βρίσκεται σε εξέλιξη διπλός εμπρησμός atm. Η προσαγωγή μας κοντά στο ένα από τα δύο σημεία δεν αργεί να εξελιχθεί σε σύλληψη. Από τη πρώτη στιγμή αρνηθήκαμε τις κατηγορίες. Η πολιτική μας δραστηριοποίηση και ταυτότητα στην πόλη μέσα από την συμμετοχή μας στους πολύμορφους αγώνες, καθώς και η έφοδος στο σπίτι που συγκατοικούσαμε, όπου βρέθηκαν βιβλία και έντυπα του αναρχικού χώρου, αποτέλεσαν τα ικανά αυτά τεκμήρια για την ενοχή μας. Συμπληρωματικά σε όλο αυτό το τσίρκο που παιζόταν, στάθηκαν και τα σκουπίδια του δημοσιογραφικού συρφετού, που από τη πρώτη στιγμή μιλάγανε για « επ΄ αυτοφώρω σύλληψη γκαζάκηδων », καταδικάζοντας μας με την αυθεντία των δικαστικών ρεπόρτερ. Η δίωξή μας δεν μπορεί να αποκοπεί από το κλίμα καταστολής που ακολούθησε την εξέγερση του Δεκέμβρη. Η ρεβάνς της κυριαρχίας για το πληγωμένο της γόητρο θα περάσει από στημένα κατηγορητήρια σε πολλές πόλεις της ελλάδας. Τα περιοριστικά μέτρα, οι εγγυήσεις, οι απαγορεύσεις εξόδου θα γίνουν καθημερινότητα για μεγάλο πλήθος ανθρώπων που βρέθηκαν στο στόχαστρο της εξουσίας. Δε θα επιτρέπαμε ποτέ να παρουσιάσουμε τους εαυτούς μας ως θύματα μιας ακόμη αστυνομικοδημοσιογραφικής πλεκτάνης. Η θυματοποίηση δεν ταιριάζει στους αγωνιστές. Όσοι και όσες πολεμάνε το υπάρχον, όσοι και όσες δίνουν τη μάχη με όλο τους το είναι απέναντι σε αυτόν το γερασμένο κόσμο, ξέρουν πολύ καλά ότι είναι νικητές της ζωής και όχι θύματα…
Η αλληλεγγύη για τους ανατρεπτικούς/ριζοσπαστικούς κύκλους, αποτελεί επέκταση των σχέσεων μας μέσα στο συνολικότερο πλαίσιο εναντίωσης στον κόσμο της εξουσίας. Είναι μια συνθήκη δυναμική, αναπόσπαστο στοιχείο των καθημερινών μας πολιτικών σχέσεων, αρνήσεων και επιλογών. Με την αλληλεγγύη δημιουργούμε περάσματα απέναντι στην εκδικητικότητα του κράτους και των μηχανισμών του, γιατί η τιμωρία, οι δικαστικές ομηρίες, οι φυλακίσεις, αποσκοπούν στο να γίνουν τα πλέον παραδειγματικά μέσα για την αποθάρρυνση κάθε ριζοσπαστικοποίησης. Είναι μια επιλογή που έρχεται σε ρήξη με τους θεσμούς και τις αξίες αυτού του κόσμου.
ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ/ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ/ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΟΣΟΥΣ/ΟΣΕΣ ΤΟΛΜΑΝΕ ΑΚΟΜΑ, ΜΕ ΟΣΟΥΣ/ΟΣΕΣ ΚΟΙΤΑΝΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΝΙΩΘΟΥΝ ΟΤΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ¨ΚΑΤΟΙΚΟΥΝ¨ ΣΤΗ ΝΕΚΡΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ
Λ.Ε, Ι.Ζ
04-03-2014
Leave a Reply