Ζούμε στην περίοδο του παραλόγου. Την περίοδο που για κράτος-επιστημονική αυθεντία-ΜΜΕ η χρήση μάσκας είναι περιττή – για να μας διαβεβαιώσουν λίγους μήνες αργότερα οι ίδιοι ακριβώς ταγοί της εξουσίας πως «είναι το μόνο μας όπλο». Την περίοδο που ο ιός επιλέγει που θα παραστεί. Σε διαδηλώσεις/πλατείες κολλάει – στις φιέστες των εξουσιαστών/παππάδων/τουριστικών κολοσσών ντρέπεται να πάει.
Την περίοδο που ο ιός αντιμετωπίζεται με ξύλο στις διαδηλώσεις, προσλήψεις στρατόμπατσων, δημιουργία «πανεπιστημιακής Αστυνομίας», στοχοποίηση στοιβαγμένων στα στρατόπεδα μεταναστών, την πλήρη απομόνωση των έγκλειστων στις ελληνικές φυλακές σε ένα φρικιαστικό καθεστώς εξαίρεσης, εκκένωση καταλήψεων και μοίρασμα χρημάτων στα ΜΜΕ. Όσο για ΜΕΘ, ιατρικό προσωπικό, ανύπαρκτα μέσα προστασίας σε εκπαιδευτικά ή εργασιακά κάτεργα και ΜΜΜ… υπαίτια είναι η «ατομική ευθύνη».
Ένας «παραλογισμός» που έχει στόχευση, καθώς κάνοντας την κρίση ευκαιρία και οργανώνοντας το τυχαίο (της πανδημίας), κράτος και αφεντικά υφαρπάζουν μέρα με τη μέρα τα κεκτημένα μας.
Έτσι, (απ)αλλοτριώνουν τον προσωπικό μας χρόνο και χώρο και δικαίωμα «ζωής» έχουμε μόνο στο τρίπτυχο σπίτι-εργασία-νοσοκομείο. Έξω από κει καραδοκεί το τεφτέρι με το πρόστιμο και το γκλομπ του μπάτσου.
Ειδικότερα, στον κλάδο μας (ΜΜΕ) κυριαρχεί η τηλεργασία, τρόπος δουλειάς που χαροποιεί ιδιαίτερα τα αφεντικά. Επιτήρησή μας (και) στον προσωπικό μας χώρο, επέκταση του ωραρίου εργασίας, εντατικοποίηση, μετατόπιση του κόστους σε υλικοτεχνική υποδομή-ρεύμα-τηλέφωνο κλπ. σε εμάς, είναι λόγοι για να τρίβουν τα χέρια τους.
Επιπλέον, η αδυναμία συνεύρεσης και ζύμωσης με τους/τις συναδέλφους μας και κατά συνέπεια η έλλειψη αντιστάσεων στους χώρους δουλειάς, κάνει ευκολότερη την επιβολή της ιδεολογικής γραμμής των αφεντικών.
Επιπρόσθετα, η αναστολή εργασίας, η οποία μόνο τέτοια δεν είναι καθώς κατά πλειοψηφία οι εργαζόμενοι δουλεύουν κρυφά – με την ανοχή των συνδικαλιστικών οργάνων – καλά κρατεί. Ακόμα και έτσι, τα αφεντικά ξετσίπωτα ζητούν να τους παραχωρήσουμε και τα ελάχιστα χρήματα της αναστολής.
Είναι, λοιπόν, ακριβώς το ίδιο το βίωμά μας που μας εξοργίζει και μας καλεί να αντισταθούμε σε αυτό το θέατρο του παραλόγου. Είναι η κοινή λογική και η ίδια μας η ζωή που πρέπει να ανακτήσουμε.
Να λογαριαστούμε συνεπώς στο τώρα και όχι σε κάποιο αόριστο μέλλον – μέλλον που ακριβώς έτσι το επιθυμούν: Σπίτια και χώροι εργασίας γεμάτα παραγωγικά ρομπότ και δρόμοι γεμάτοι μπάτσους και ασφαλίτες.
Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας!
Συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ
Leave a Reply