Καλό ταξίδι

Ήρθε απο το Πακιστάν. Την έλεγαν Ο. και ζούσε κάπου αναμεσά μας στο Αιγάλεω. Αόρατη και αυτή όπως και τόσοι άλλοι μετανάστες. Χαρήκαμε πολύ όταν πέρασε την πόρτα της κατάληψης για να φέρει το παιδί της στη παιδική yoga. Χαρήκαμε πολύ όταν την είδαμε να χαμογελάει καθώς κατάλαβε ότι η δική μας πόρτα είναι ανοιχτή για αυτήν.

Έγινε με μεγάλη μας χαρά η πρώτη γυναίκα μαθήτρια ελληνικών στην κατάληψη. Ήθελε να μάθει για να νιώθει χρήσιμη βοηθώντας τον ένα της γιο στο διάβασμα του, να καταλαβαίνει τι λένε τα βιβλία του και να μπορεί να κουβεντιάζει. Ενώ όντας σε προχωρημένη εγκυμοσύνη στο δεύτερο παιδί είχε τη λαχτάρα να μάθει στα ελληνικά όλα όσα θα ήταν απαραίτητα για να καταλαβαίνει τους γιατρούς όταν θα γεννούσε. Μια λαχτάρα η δικιά της και άλλη μια η δικιά μας να της μάθουμε όσα πιο πολλά γινόταν.

Τρεις μέρες μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού της η Ο. πέθανε. από “πνευμονική εμβολή” και στη συνέχεια έμφραγμα, λένε οι γιατροί. Και δυστυχώς ,στον λίγο χρόνο που μοιραστήκαμε μαζί στην κατάληψη, δεν προλάβαμε να της πούμε πολλά από όσα θέλαμε. Πως δεν είναι μόνη. Πως για μας δεν είναι αόρατη. Δεν προλάβαμε να της πούμε πόσο σημαντικό ήταν για μας να κάνουμε μάθημα μαζί της και τί μάθαμε εμείς από αυτήν. Πόσο σημαντικό ήταν να τη βλέπουμε να είναι γυναίκα και μάνα σε μια χώρα που της έχει δείξει το σκληρό της πρόσωπο και μόνο. Δεν προλάβαμε να της πούμε πόσο χαιρόμασταν που τα κατάφερνε τόσο καλά. Και άλλα πολλά.

Είμαστε όμως σίγουροι ότι πολλά από αυτά τα είχε καταλάβει από αυτές τις ματιές και σιωπές που χαρακτηρίζουν τις ειλικρινείς σχέσεις όπως τη δική μας.

Λέει κάποιος πως σε αυτή τη ζωή δεν πρέπει να ζει κανείς ούτε με την ελπίδα μα ούτε και με την απελπισία. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε για το δεύτερο.

Καλό ταξίδι Ο.