Eδώ που τα λέμε, για τις υποψιασμένες συνειδήσεις αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες έχουν μια σημασία σε ποσοτικό επίπεδο. Οι ποιότητες μένουν ως έχουν, καθώς απλώς επιβεβαιώνονται πολιτικές στρεβλώσεις όπως το κράτος, η κυβερνητική, η αλλοτρίωση, η εξατομίκευση, η αλαζονεία του ανθρωποκεντρισμού. Μπορεί να έρχεται στο προσκήνιο για μια ακόμη φορά η ψευδαίσθηση μιας ανθρώπινης διαχείρισης του καπιταλισμού (κι αυτό έχει να κάνει με μια αντιμετώπιση των θεσμών στη βάση ενός προσωποκεντρισμού: μητσοτάκη γαμιέσαι κλπ.κλπ.) αλλά ακόμη κι αυτό το προσκήνιο είναι φθαρμένο από τις πολλές φορές που έχει χρησιμοποιηθεί. Οι ρηγματώσεις βαθαίνουν σε ευθεία αναλογία με τις διαδοχικές διαψεύσεις. Όπως και να έχει η όποια έκπληξη έχει να κάνει με την ποσότητα και την ένταση των φαινομένων. Έτσι, για τα χειραφετητικά εγχειρήματα αυτό που αλλάζει είναι η ποσότητα και η ένταση της χειραφετημένης οργής.
Αυτό, ωστόσο, το “τώρα τί κάνουμε;” που πάντα θα βρίσκεται μπροστά μας τέτοιες μέρες σαν κι αυτές που βιώνουμε για να στοιχειώνει τις ευρύτερες προσδοκίες, με δεδομένη την αδυναμία να αντιμετωπιστούν τα κρισιακά φαινόμενα με ουσιαστικό τρόπο χωρίς να ανατραπεί αυτός ο κόσμος και η νοοτροπία του, θα είναι πάντα κουτσουρεμένο. Αλλά και θα αναμένει τις υπαρκτές απαντήσεις μας. Έτσι, όλες οι σχετικές μορφές αλληλοβοήθειας θα είναι σε εγρήγορση και άμεσα διαθέσιμες. Ουσιαστικές σε περιορισμένο επίπεδο, συμβολικές σε απεριόριστο.
Καλή δύναμη!
Leave a Reply