Η σημερινή κατάσταση εν μέσω πανδημίας, στον χώρο του “νεκρού” Πανεπιστημίου, χαρακτηρίζεται από ένα νέο κύμα επαναπροσδιορισμού του ασύλου και της καταστολής. Το κράτος συνεχίζει να απαντά στα προβλήματα μας, αυτή τη φορά όμως συγκεκριμένα των φοιτητ(ρι)ών και επιλέγει πολύ συνειδητά για άλλη μια φορά την καταστολή, περνώντας έτσι με το επερχόμενο νομοσχέδιο και “μέτρα” εντός των Πανεπιστημίων.
Περικοπές σε σίτιση, στέγαση και συγγράμματα, αποστείρωση της γνώσης, καθιέρωση ελάχιστης βάσης στην εισαγωγή των υποψηφίων και περιορισμό των επιλογών τους στο μηχανογραφικό, χρονικό όριο φοίτησης που εξαρτάται από τα ελάχιστα τυπικά χρόνια φοίτησης της κάθε σχολής και προώθηση της “αριστείας” και του ανταγωνισμού. Οι διαλέξεις κρατούν καλά στις οθόνες και ονομάστηκαν εκπαίδευση ενώ οι απαγορεύσεις γίνανε κανονικότητα και όλα αυτά γιατί όπως στην υγεία έτσι και στην παιδεία επιλέγει να μη δώσει λεφτά, ενώ πληρώνει ρουφιανοκάναλα την ώρα που σκορπάνε το φόβο.
Όσο αναφορά εντός των Πανεπιστημίων, τοποθετείται ένα νέο σώμα μπάτσων, κρατώντας γκλομπ κι ένα ζευγάρι χειροπέδες, εν ονόματι, Ομάδα Προστασίας Πανεπιστημιακού Ιδρύματος (Ο.Π.Π.Ι.), το οποίο θα έχει ειδική εκπαίδευση, θα εδρεύει στις σχολές, θα φροντίζει για την αποτροπή εγκληματικών συμπεριφορών και όταν απαιτείται θα ζητά τη συνδρομή της Ελληνικής Αστυνομίας (ΕΛ.ΑΣ.). Αναβαθμίζεται επίσης, η ασφάλεια των Πανεπιστημίων με εγκατάσταση καμερών, ελέγχους στις εισόδους, περιφράξεις και αυστηροποιείται η ποινική νομοθεσία για αδικήματα τα οποία τελούνται εντός της Πανεπιστημιακής κοινότητας.
Την ίδια ώρα που ο τομέας της υγείας ψυχορραγεί, το κράτος διαλέγει, αντί για περισσότερους γιατρούς και προσωπικό, να κάνει πρόσληψη σε μπάτσους και να τους εξοπλίζει, όπως και να ιδρύει ειδικά σώματα φύλαξης των Πανεπιστημίων. Κίνηση που στην μνήμη μας φέρνει το “Σπουδαστικό της Ασφάλειας”, το σώμα δηλαδή της αστυνομίας και της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (Κ.Υ.Π.), που λειτούργησε την περίοδο της δικτατορίας και είναι το τελευταίο, ιστορικά, αστυνομικό σώμα που είχε την αρμοδιότητα “εποπτείας” των Πανεπιστημίων.
Δε ξεχνάμε τις σχέσεις των πρυτανικών αρχών με το κράτος και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του, που σε συνεργασία αυτών εκκενώθηκαν καταλήψεις σε πανεπιστημιακή ιδιοκτησία, Terra Incognita, Rosa Nera, Βανκούβερ Απάρτμαν, Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε., όπως και την εισβολή στις φοιτητικές εστίες του Πανεπιστημίου της Αθήνας – Φ.Ε.Π.Α., που προκάλεσαν εκτεταμένες φθορές στους υπό κατάληψη πολιτικούς χώρους. Για άλλη μια φορά το μόνο που κάνουν είναι να μας γεμίζουν με οργή και να μας υπενθυμίζουν πως μπάτσοι και πρυτανική αρχή δουλεύουνε μαζί.
Το στέκι στο βιολογικό εδώ και 33 χρόνια λειτουργεί ως κατειλημμένος χώρος εντός του Πανεπιστημίου και μέχρι και σήμερα συνεχίζει να αποτελεί σημείο συνάντησης και πολιτικής ζύμωσης με βασικό άξονα την αυτοοργάνωση με αντιεμπορευματικούς όρους, την αλληλεγγύη στα έγκλειστα συντρόφια και την καθημερινή διεκδίκηση των ζωών μας. Έχουν συστεγαστεί και συστεγάζονται ομάδες και εγχειρήματα, κάποια μακροβιότερα άλλων και πάντα διατηρώντας την πολυμορφία της έκφρασης, της δράσης και των αγώνων. Το πλαίσιο καταστολής το οποίο έχει υποστεί η κατάληψη ανά τα χρόνια, προέρχεται κυρίως από ενδοπανεπιστημιακές αρχές και κοσμητείες και ουκ ολίγες φορές έχουν στοχοποιηθεί άτομα, φοιτητές και συλλογικότητες που δραστηριοποιούνταν και δραστηριοποιούνται στο στέκι. Απέναντι στην καταστολή, στον κοινωνικό έλεγχο και στην επιβολή της ακαδημαϊκής κανονικότητας που ετοιμάζουν, να χτίσουμε αδιαμεσολάβητους αγώνες και ζωντανές αυτοοργανωμένες δομές.
Αν δεν αντισταθούμε σε εστίες και σχολές, θα βγαίνουμε απ’ το σπίτι μονάχα για δουλειές
Κοινότητες αγώνα και ζωής σε γειτονιές και σε σχολές
στέκι στο Βιολογικό
Leave a Reply