Το τελευταίο διάστημα, στα πλαίσια της πανδημικής κρίσης ολοένα και πληθαίνουν τα περιστατικά αντικοινωνικής βίας προς τρανς άτομα και συγκεκριμένα τρανς σεξ εργάτριες. Στις 10.11 ένας άντρας μαχαίρωσε μία τρανς γυναίκα στο στήθος την ώρα της εργασίας της με αποτέλεσμα να χρειαστεί να νοσηλευτεί. Στις 13.11 μία τρανς θηλυκότητα βασανίστηκε και δολοφονήθηκε μέσα στο σπίτι της. Αυτά τα περιστατικά δεν είναι μεμονωμένα συμβάντα. Απόπειρες βιασμού, χλευασμοί, επιθέσεις με δυναμιτάκια, πέτρες και αυγά είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου των βίαιων επιθέσεων με τις οποίες έρχονται αντιμέτωπες οι τρανς γυναίκες και ειδικότερα οι τρανς σεξ εργάτριες.
Κάθε χρόνο μετράμε τ@ δολοφονημέν@ τρανς αδέρφι@ μας, είτε αυτή η δολοφονία έρχεται μέσω άμεσης βιαιοπραγίας, είτε μέσω έλλειψης ή/και λανθασμένης ιατρικής φροντίδας, μηδενικής ψυχολογικής στήριξης, περιθωριοποίησης και αποκλεισμού από το κοινωνικό σύνολο. Οι περιπτώσεις γίνονται ακόμη πιο συχνές όταν ένα άτομο καταπιέζεται από παραπάνω από έναν άξονα και βιώνει ταυτόχρονα και ρατσισμό, τοξικοφοβία, χοντροφοβία ή οποιαδήποτε άλλη καταπίεση επιτίθεται στα σώματά μας.
Καθώς πλησιάζουμε την ημέρα μνήμης τρανς θυμάτων, 20.11, με ένα νούμερο ρεκόρ δολοφονιών τρανς ατόμων σε πολλές χώρες, δεν μπορούμε να μην αναρωτιόμαστε αν εμείς θα είμαστε το επόμενο όνομα που θα προστεθεί σε μία ατελείωτη λίστα.
Φυλακιζόμαστε από τη γέννα μας από τα δεσμά της cis-κανονικότητας που επιβάλλουν το πως μπορούμε να υπάρχουμε, πολύ στενούς και εξουσιαστικούς όρους στην ζωή μας, αν επιτρέπουν καν την επιβίωση μας. Και αν αποκλίνουμε από αυτά, ξέρουν πολύ καλά οι καταπιεστές μας πως να μας τιμωρήσουν.
Ακόμη και στις στιγμές όπου έχουμε δεχθεί την πιο βίαιη έκφραση της πατριαρχικής σαπίλας, δεν αντιμετωπιζόμαστε με κανένα σεβασμό, ούτε από τον περίγυρό μας, ούτε από τα ΜΜΕ (όχι πως τον περιμέναμε). Όταν μιλάνε για εμάς, χωρίς καμία συμπόνοια, χρησιμοποιούνται κακοποιητικοί χαρακτηρισμοί ή όροι που διαγράφουν την ύπαρξη μας. Στους τάφους μας μπαίνουμε συχνά με λάθος όνομα ενώ η “οικογένεια” μας προσπαθεί να κρύψει τη ντροπή της για την ύπαρξη μας διαστρεβλώνοντας το νεκρό μας σώμα. Ακόμη και μετά το βασανισμό μας, μετά το θάνατο μας, μας κακοποιούν.
Ταυτόχρονα, οι επιθέσεις, οι βιαιοπραγίες, οι βιασμοί είναι η πιο σκληρή πλευρά της πατριαρχίας που αντιμετωπίζουν και τα άτομα που ασκούν σεξουαλική εργασία. Καθημερινά, στιγματίζονται και περιθωριοποιούνται από την κοινωνία, αποκλείονται από το σύστημα υγείας, ασφάλειας και από την κρατική “μέριμνα”. Αδυνατούν να βρουν δικαίωση μέσω του συστήματος για βία που μπορεί να δεχθούν, καθώς για πολλ@ ποινικοποιείται το επάγγελμά τους και βιώνουν αστυνομική αυθαιρεσία.
Έχουμε δει στην πράξη την αστική δικαιοσύνη και την αποτυχία της. Φέτος έγινε και το δικαστήριο της Ήβης, που δέχτηκε δολοφονική επίθεση λόγω της ύπαρξής της ως τρανς γυναίκα. Δεν αναγνωρίστηκε κανένα τρανσφοβικό κίνητρο· εισαγγελέας και δικαστής έσπευσαν να αθωώσουν τον ένα δράστη και να δώσουν 12 μήνες με αναστολή στον άλλο. Ένα σύστημα δεν μπορεί να προστατέψει τα άτομα πάνω στην καταπίεση των οποίων έχει χτιστεί. Δεν περιμένουμε τίποτα από αυτό γιατί ξέρουμε ότι μας βρίσκει εχθρούς του. Ξέρουν ότι ετοιμάζουμε την καταστροφή τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτά τα περιστατικά συνέβησαν την περίοδο του υποχρεωτικού εγκλεισμού, της απαγόρευσης κυκλοφορίας και αυξημένης μπατσοκρατίας. Βίαια περιστατικά προς καταπιεσμένες ομάδες εντείνονται σε μία συγκυρία όπου το κράτος μιλάει για ατομική ευθύνη, καλλιεργεί διχόνοια και αποξένωση και προσπαθεί να μας στερήσει την προστασία των μεταξύ μας σχέσεων. δίνοντας την ευκαιρία σε κάθε φασισταριό να δρα ακόμα πιο ανενόχλητα. Ας μην ξεχνάμε και τον όλο αυξανόμενο αριθμό γυναικοκτονιών τους τελευταίους μήνες με σημαντικό αριθμό δραστών να είναι μπάτσοι. Μέσα σ’αυτό το χαμό γίνεται ακόμη πιο αντιληπτό ότι οι ζωές μας είναι αναλώσιμες για αυτό το σύστημα.
Νιώθουμε την ανάγκη να βγούμε στο δρόμο, να ουρλιάξουμε, να κλάψουμε, να βάλουμε φωτιά σ’αυτήν τη σάπια πραγματικότητα που μας μεταφέρει από το ένα κελί στο άλλο. Είμαστε εδώ το ένα για το άλλο. Στηρίζουμε τα τρανς άτομα όσο είμαστε ζωντανά. Μπουρλότο στην κανονικότητα που μας δολοφονεί. Ώρα να χορέψουμε πάνω στα αποκαΐδια της εμετικής αυτής κοινωνίας.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ ΠΟΥΤΣΕΣ, ΑΝΤΡΕΣ ΜΕ ΜΟΥΝΙΑ
ΚΑΙ ΤΡΑΝΣΦΟΒΙΚΟΙ ΧΩΡΙΣ ΔΟΝΤΙΑ
Leave a Reply