Η συστημική κρίση βαθαίνει όλο και περισσότερο. Το πολιτικό σύστημα απονομιμοποιείται (όχι μόνο με το 40% της αποχής από τις τελευταίες εκλογές αλλά και από την απομαζικοποίηση κάθε είδους πολιτικής διαμεσολάβησης, κόμματα και συνδικαλιστικούς φορείς), το Μνημόνιο1 έχει αυξήσει το δημόσιο χρέος κατά 37δις ευρώ σε ένα χρόνο (και η μόνη οικονομική πρόταση της πολιτικής διαχείρισης είναι το Μνημόνιο2 αναπαράγοντας τους ίδιους ακριβώς λόγους που επέτειναν την ήδη υπάρχουσα χρεοκοπία), η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας είναι εμφανής και εξελίσσεται με φόβο και αίμα στην προοπτική του κοινωνικού κανιβαλισμού, το περιβάλλον είναι και πάλι στο στόχαστρο καθώς υποθηκεύεται και το τελευταίο εκατοστό δημόσιας γης με τους όρους του Μνημονίου. Χωρίς να προκρίνουμε ποιοτικά και ποσοτικά καμία από αυτές τις παραμέτρους της κρίσης θεωρούμε ότι πρόκειται για μια λεηλασία κάθε ανθρώπινου και φυσικού πόρου της επικράτειας.
Ιδιοτυπία της ελληνικής περίπτωσης μέσα στην κρίση είναι η φυσιογνωμία του μεταναστευτικού πληθυσμού. Βαλκάνια, Βόρεια Αφρική και Κεντρική Ασία τροφοδοτούν την περιοχή διαρκώς με πλήθη προσφύγων που μαζί με αυτούς που επιστρέφονται εδώ σύμφωνα με την ευρωπαϊκή συνθήκη Δουβλίνο 2 (κάθε μετανάστης που συλλαμβάνεται χωρίς χαρτιά σε οποιοδήποτε κράτος της Ε.Ε. οδηγείται στην ευρωπαϊκή χώρα από την οποία μπήκε στην Ε.Ε.) δημιουργούν αναπόφευκτα μια προβληματική συνθήκη. […]
Leave a Reply