Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 δολοφονήθηκε από αστυνομικούς ο 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος. Τότε οι συμμαθητές του ζήτησαν από την ελληνική κοινωνία να σταματήσει να «σκοτώνει» τους νέους «είτε με μία σφαίρα του κρατικού μηχανισμού είτε με την καθημερινή αδιαφορία». Έκτοτε, ο μεν κρατικός μηχανισμός έκανε «φιλότιμες προσπάθειες» για να σκοτώσει νεολαίους κι όχι μόνο, η δε καθημερινή αδιαφορία προς τους μαθητές έχει γίνει επιθετικός κυνισμός τόσο μέσα στα σχολεία όσο και έξω από αυτά. Η κρατική καταστολή δεν περιορίζεται μόνο στις διαδηλώσεις, όπου έχουμε εκατοντάδες τραυματισμούς -μεταξύ αυτών και μερικούς σχεδόν θανάσιμους. Όσον αφορά τους μαθητές, αν σταθούμε μόνο στο τελευταίο φθινόπωρο με τους εισαγγελείς στις καταλήψεις, του ξυλοδαρμούς μαθητών από καθηγητές, τους τραμπουκισμούς μαθητών από γονείς και τους τόννους συκοφαντίας που χύθηκαν από τα κανάλια των ΜΜΕ, μπορεί να γίνει αντιληπτό το μένος των κυρίαρχων ενάντια στους μαθητές. Θέλουν να στείλουν το μήνυμα ότι η δολοφονία του Αλέξη όχι μόνο δεν ήταν κάτι για το οποίο θα έπρεπε να κάνουν πίσω αλλά αποτελεί παράδειγμα προς συμμόρφωση των μαθητών και της νεολαίας γενικότερα.
Το μήνυμά τους: οι αλέξηδες είναι αναλώσιμοι για το Σύστημα.
Το μήνυμά μας: το Σύστημα είναι αναλώσιμο για τους αλέξηδες…
Η δολοφονία του Αλέξη δεν έμεινε αναπάντηση. Τον Δεκέμβρη του 2008 ξέσπασε η μεγαλύτερη εξέγερση από καταβολής του ελληνικού κράτους. Οι εξεγερμένοι τότε -δεν περιορίστηκαν στους δρόμους αλλά- άφησαν μια παρακαταθήκη αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων που αποτελούν σήμερα, εν μέσω «κρίσης», την πυροδότηση πολλών περιεχομένων των συνελεύσεων, των καταλήψεων και των εναντιωματικών δράσεων. Ο ακηδεμόνευτος χαρακτήρας των συνελεύσεων του δρόμου και των κατειλημμένων κτιρίων, η ανυπαρξία «ηγετών», η αδιαμεσολάβητη δράση χωρίς κομματικές και μιντιακές συνδιαλλαγές, η εξεγερσιακή σύμπραρξη ντόπιων και μεταναστών, η ίδια η πρακτική των καταλήψεων που άρχισαν να λειτουργούν με συλλογικές υποδομές ανοίγοντας ζήτηματα που αφορούσαν την επίθεση στην αλλοτριωμένη καθημερινότητα, η ίδια η υπονόμευση της κανονικότητας. Πολλά από αυτά τα χαρακτηριστικά συναντάμε σήμερα σε διάσπαρτες διαδικασίες δρόμων, πλατειών, συνελεύσεων και καταλήψεων ανά την επικράτεια για την αντίσταση στην καπιταλιστική λεηλασία και στην προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης. Η Κυριαρχία, από τη μεριά της, αμέσως μετά την αναδίπλωσή της δεν εξαπέλυσε απλά μια αντεξέγερση αλλά προχώρησε τον τελευταίο χρόνο στη μεγαλύτερη καπιταλιστική επίθεση από καταβολής του ελληνικού κράτους. Γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτό ότι το «πείραμα Ελλάδα» για την παγκόσμια κυριαρχία δεν αφορά απλά την συσσώρευση κεφαλαίων μια και υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες επισφαλείς οικονομίες αυτή την εποχή στην ευρωζώνη που κινούν το ενδιαφέρον της καπιταλιστικής μεγαμηχανής. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι ο εξανδραποδισμός του πληθυσμού, η προλεταριοποίηση των μεσαίων στρωμάτων και ο κοινωνικός αποκλεισμός των προλετάριων σε μια μετατόπιση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού προς ένα εύχρηστο μοντέλο αυστηρής εκπειθάρχησης εν μέσω συνθηκών διαρκούς οικονομικής λεηλασίας.
Στόχος τους ο εξανδραποδισμός των υποτελών τάξεων.
Στόχος μας η κοινωνική απελευθέρωση.
Δευτέρα 5 Δεκέμβρη 20.00 στο Σινιάλο: προβολή του βίντεο “Children of riots” και συζήτηση με θέμα την προσπάθεια της κοινωνία του Θεάματος να αφομοιώσει τα εξεγερσιακά μηνύματα του Δεκέμβρη 2008
Τρίτη 12.00 στο Μετρό Αιγάλεω: συγκέντρωση
Leave a Reply