Το τσιγγανάκι που σκοτώθηκε σε εκείνο το «περίεργο» τροχαίο από εποχούμενο ένστολο στο Μενίδι δεν πυροδότησε μόνο τη μήνι των τσιγγάνων αλλά αθροίστηκε σε μια διευρυμένη οργή ενάντια στον κρατικό κυνισμό, την δολοφονική αλαζονεία των φρουρών της κοινωνικής αδικίας και τη μηντιακή σπέκουλα.
Η νομιμοποίηση του περιβαλλοντικού εγκλήματος του ΧΥΤΑ στην Κερατέα από τους δικαστικούς εντεταλμένους, επιβεβαιώνει διαρκώς το συστημικό συνεχές της εξουσιαστικής βαρβαρότητας: το «έργο» χωρίς να τηρεί τους περιβαλλοντικούς όρους (που απαιτεί η ίδια η αστική νομοθεσία) εγκρίνεται για λόγους «δημοσίου συμφέροντος» (λέγε με Μπόμπολα, στο προκείμενο).
Σε ευθεία γραμμή, άλλοι δικαστικοί εντεταλμένοι έκριναν παράνομη και καταχρηστική την απεργία στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αλήθεια, θυμάται κανείς τα τελευταία χρόνια, έστω και μία απεργία να έχει κριθεί νόμιμη από την εξωνημένη δικαιοσύνη; Έστω και μία έτσι για τα προσχήματα…
Αυτή η ευθεία γραμμή που παραδοσιακά χώριζε τους προνομιούχους των βορείων προαστίων από την «πλέμπα» της μητρόπολης θωρακίζεται. Το αίμα της μικρής Έρικας του Μενιδίου, τα σκουπίδια που θα πνίξουν του «απόβλητους» του Οβριοκάστρου, η απελπισία των απεργών εργατών και εργαζόμενων, η απόγνωση των ανέργων, η «αποφορά» των κοινωνικά αποκλεισμένων… είναι τα καινούργια «τείχη».
Μήπως πάνω σε αυτά τα θεμέλια δεν χτίζεται και ο φράχτης στον Έβρο για να εμπεδωθεί στην κοινωνική συνείδηση η ολοκληρωτική περίφραξη κάθε ίχνους ευαισθησίας; Με περίσσια κυνισμού και χυδαιότητας.
Όμως οι πέτρες των τσιγγάνων, οι μολότωφ της Κερατέας, η απαξίωση των κρατικών προσταγών από τους απεργούς, τα λοξά βλέμματα των ανέργων και των κοινωνικά αποκλεισμένων δηλώνουν παρουσία. Επίμονη…
Leave a Reply