“Πληθαίνουν τα θύματα της ρατσιστικής βίας” διαπιστώνουν σύσσωμα τα ΜΜΕ αυτές τις μέρες. Και είναι αλήθεια ότι γινόμαστε μάρτυρες μιας κοινωνικής διαλεκτικής όπου ο θεσμικός ρατσισμός (“Ξένιος Ζευς” και άλλα ευτράπελα της ιστορίας) προσπαθεί να μετασχηματίσει έναν διάχυτο και επιθετικό ρατσισμό που κι αυτός αποτελεί απότοκο των προεκλογικών συστημ(ατ)ικών ασκήσεων ρατσισμού.
Στην πολιτική κοινωνιολογία είναι γνωστή αυτή η λειτουργία των θεσμικών δομών: το κράτος, ως υπερ-θεσμός, διαχέει τις εκάστοτε αιχμές της κυρίαρχης ιδεολογίας (που είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης) σε όλον τον κοινωνικό σχηματισμό διαστέλλοντας τη θεσμική ροή (όπου οι θεσμοί είναι δομές εξουσίας) διευρύνοντας έτσι το πεδίο των εξουσιών σώμα-με-σώμα στην καθημερινή ζωή των υπηκόων. Σκοπός είναι οι υπήκοοι να μην αναπαράγουν απλά την εξουσία που εκπέμπεται από το κράτος υπερ-θεσμό αλλά να γίνονται οι ίδιοι παραγωγοί εξουσιών εμπλουτίζοντάς τες -προς την ίδια κατεύθυνση- με το κοινωνικό φαντασιακό και τις αδιαμφισβήτητες δημιουργικές τους ικανότητες. Το κράτος υπερ-θεσμός εμφανίζεται και πάλι στη συνέχεια για να κεφαλαιοποιήσει αυτόν τον εμπλουτισμό, να τον κωδικοποιήσει και να τον ενσωματώσει μέσα στο ηθικό, ιδεολογικό και νομικό πλαίσιο των θεσμών. Έτσι, η “κοινωνία” μπορεί να μην αναγνωρίζει όλο της τον εαυτό μέσα στη θεσμική λειτουργία αλλά αναγνωρίζει και αποδέχεται τις πλευρές της εκείνες που νομιμοποιεί το κράτος υπερ-θεσμός, το κράτος-διαχειριστής, το κράτος-αυτόκλητος επιδιαιτητής των κοινωνικών αντιθέσεων. Αυτή η αδιάκοπη διαλεκτική σχέση επιτρέπει στο κράτος να ασκεί την λειτουργία του ως βηματοδότη εξουσίας στο κοινωνικό σώμα με σκοπό την απρόσκοπτη ροή του καθεστωτικού πολιτισμού.
Με αυτό ακριβώς το σκεπτικό, ο “πόλεμος μεταξύ των φτωχών” είναι πάντοτε η καλύτερη λύση εν μέσω συστημικής κρίσης προκειμένου να μείνουν ανέπαφα τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης για όσο χρόνο κρίνεται απαιτητός. Έτσι, πριν τις εκλογές ο ρατσισμός διαχέεται από το κράτος-υπερθεσμό (όλοι θυμόμαστε τις “υγειονομικές βόμβες” του Λομβέρδου και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Χρυσοχοϊδη) με σκοπό να υποδειχθούν οι πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες ως αποδιοπομαίοι τράγοι εν μέσω κρίσης. Στη συνέχεια, οι θεσμοί διαστέλλονται και το κοινωνικό φαντασιακό αποπροσανατολίζεται, ενισχύονται καταφανώς οι πιο ένθερμοι εκφραστές του ρατσιστικού παραληρήματος (η ΧΑ από 0,6% φτάνει στο 7% στις τελευταίες εκλογές) και συντηρητικοποιείται το σύνολο του κοινωνικού σώματος. Οι φασιστικές συμμορίες αποκτούν κοινωνική νομιμοποίηση και μαζί με την κρατική-θεσμική (πότε εξόφθαλμη και πότε διακριτική) στήριξη απελευθερώνουν τις αιματηρές τους “τελικές λύσεις” πάνω στις ζωές των απόκληρων του κόσμου μας. Τα βλέμματα παραδίδονται στην πολιτική του αίματος. Σε αυτή τη διαλεκτική νομοτέλεια, ο “Ξένιος Ζευς” έρχεται από τη μεριά του κράτους-υπερθεσμού ως κίνηση κωδικοποίησης και ενσωμάτωσης της διάχυτης κοινωνικής παραγωγής των ρατσιστικών χαρακτηριστικών που τείνουν να μετατραπούν πια σε μια ανεξάρτητη μεταβλητή, η οποία και περισσεύει κάθε θεσμικής διαστολής. Στη συνέχεια θα υπάρξει περιστολή των φασιστικών συμμοριών μέχρι να αμβλυνθεί και πάλι η δυναμική του κοινωνικού κανιβαλισμού κάτω από το βάρος των εξόφθαλμων μέτρων της καπιταλισιτκής λεηλασίας. Και ούτω καθεξής…
Οι φασίστες που αλωνίζουν νύχτα (με τα μαχαίρια) και μέρα (με τις μηχανοκίνητες διμοιρίες) με τις πλάτες ενός κοινοβουλευτικού παραστρατιωτικού θίασου και σύσσωμης σχεδόν της αστυνομίας, έχουν αποθρασυνθεί από την ατιμωρησία και με τον αέρα μιας “επίδοξης” ασυλίας ακοτώνουν και τραυματίζουν οποιονδήποτε εκπίπτει από την εθνικόφρονα μισανθρωπία τους και προσβάλλουν και βεβηλώνουν την καθημερινή μας ζωή. Ακολουθώντας με εκνευριστικό τρόπο τη ναζιστική ιεράρχηση, βρίσκονται πάντα εκεί όπου μπορούν να προωθήσουν τον “πόλεμο μεταξύ των φτωχών” (υπόθεση της 15χρονης δυστυχισμένης στην Πάρο, υπόθεση με τους τσιγγάνους στο Αιτωλικό, στο Ρίο…) και εκεί όπου θα υπερασπιστούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου (υπόθεση Αγροτικής Τράπεζας, καθώς μπλόκαραν μαζί με την συγκυβέρνηση την συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής στη Βουλή).
Η “προδιαγεγραμμένη” όμως διαλεκτική των ελεγχόμενων -από τη θεσμική λειτουργία- μεταβλητών ΔΕΝ περιλαμβάνει όλες εκείνες τις δυνάμεις που αντιστέκονται στην κυρίαρχη ρητορεία, στην κρατική κηδεμονία, στην άκριτη παραγωγή και αναπαραγωγή των κυριαρχικών ιδεολογημάτων και που δεν “συμμερίζονται” την επίδοξη ασυλία των φασιστικών συμμοριών ούτε επιτρέπουν την αποθράσυνσή τους.
Leave a Reply