Ο Δήμος Αιγάλεω, με τη γνωστή σε όλους ευαισθησία του, ανατρέπει τα δεδομένα του «βάρβαρου καπιταλισμού» (πλεονασμός), της «λαίλαπας» και του «τσουναμιού» (φυσικές ή μεταφυσικές καταγωγές των δεινών), επιδεικνύοντας «κοινωνικό πρόσωπο» (το κράτος στα μεγέθη του πολίτη).
Δυο «προϊόντα» διαφημίζει: το κοινωνικό παντοπωλείο και το αλληλέγγυο φροντιστήριο.
Για το κοινωνικό παντοπωλείο κάνει – εδώ και μήνες – απεγνωσμένες εκκλήσεις προς τους πολίτες να φέρνουν τρόφιμα διότι δεν έχει χρήματα για να τα αγοράζει, αλλά η χρηματοδότηση που λαμβάνει από τα κοινοτικά κονδύλια (ΕΣΠΑ) τα δίνει σε ΜΚΟ αμφίβολης προέλευσης και σκοπού που με πλήρη αδιαφάνεια αξιολογεί τάχα μου ταλαίπωρους επιλέγοντας έτσι κι αλλιώς φιλαράκια και κουμπάρους για το ζηλευτό προνόμιο μιας ανασφάλιστης θεσούλας διεκπεραιωτή των τροφίμων με προσωρινή σύμβαση μειωμένων αποδοχών: κάνει κοινωνικό έργο με τα μακαρόνια της γειτόνισσας (που τα’ χει πληρώσει λιανική διπλάσια τιμή σε σουπερμάρκετ που απαλλάσσεται από χαράτσια) και λεφτά δικά της (κρατικά κονδύλια) που τα δίνει σε όποιον θέλει.
Ο Δήμος νομίζει ότι η δουλειά του είναι να παίρνει το μακαρόνι από το σπίτι του ενός (εθελοντικά) για να το πάει στο σπίτι του άλλου (που το’ χει ανάγκη) και για όλο αυτό να μοιράζει τα λεφτά που πήρε από το σπίτι που πήρε επίσης τα μακαρόνια (υποχρεωτική εισφορά στην εφορία) σε αγνώστους νομοταγείς γλείφτες που πήραν τη δουλειά του νόμιμου μαστροπού καταθέτοντας σε πρωτοδικείο αίτηση για σύσταση «μη κερδοσκοπικού οργανισμού» και που θα πληρώσουν τους αποθηκάριους όποτε το θυμηθούν.
Στα πλαίσια του κοινωνικού του έργου, ο μέγας φωνακλάς ενάντια στους μεσάζοντες (sic!) προτείνει επίσης την πώληση προϊόντων «από τον παραγωγό», αρκεί να είναι πιστοποιημένα (να έχει πληρωθεί στα κρατικά ταμεία το αντίτιμο της πιστοποίησης ότι το ρεβίθι είναι πράγματι ρεβίθι) και να κόβει αποδείξεις ο παραγωγός για να αποδώσει φόρους (και να αποδείξει ότι είναι πράγματι παραγωγός), άσχετα αν αυτός κάθεται ή όχι στο καφενείο έχοντας ανασφάλιστους μετανάστες για τη συγκομιδή, γιατί αυτό λύνεται με φακελάκι στο τοπικό τμήμα.
Για την οργάνωση των δραστηριοτήτων κοινωνικού αδιαμεσολάβητου περιεχομένου (…) όπως τα κοινωνικά παντοπωλεία ή τις δράσεις χωρίς μεσάζοντες, το κονδύλι ΕΣΠΑ «για προστασία ευάλωτου πληθυσμού» καλύπτει διαφημιστική καμπάνια «έργο ΕΣΠΑ» με αυτοκόλλητα και νέες σφραγίδες της τοπικής αυτοδιοίκησης (τα μόνα που πληρώνονται κανονικά), υπερωρίες απλήρωτου προσωπικού που είναι προς απόλυση, μεταφορές μικροδεμάτων από απολυμένους ταχυδρόμους και πτιφούρ από εταιρία με ανασφάλιστους delivery (αλλά όλοι οι δήμοι δηλώνουν «έκπληκτοι» όταν μαθαίνουν κάτι τέτοιο).
Με το αλληλέγγυο φροντιστήριο, ο Δήμος επιδεικνύει συγκινητική προσπάθεια για αποφυγή κάθε ενδεχόμενου αμφισβήτησης των διαδρομών εκμετάλλευσης και μοιράζει τσάμπα γνώση. Για το αλληλέγγυο αυτό έργο, δεν υπάρχει άμεσο κονδύλι ούτε για το δότη, ούτε για το λήπτη. Η χρηματοδότηση υπάρχει για να οργανώσει τους απλήρωτους μεταξύ τους και να επιτελεί το ρόλο του νόμιμου νταβατζή που ρυθμίζει πότε, πού και πώς δημιουργούνται σχέσεις.
Για να εγγυάται ο Δήμος την ομαλή λειτουργία του αλληλέγγυου φροντιστηρίου του, παίρνει τα δομικά θεωρητικά στοιχεία του σχολείου (σχολικό πρόγραμμα, αξιολόγηση, προετοιμασία για τον ανταγωνισμό, ιεραρχημένες δομές κλπ.) και τα μεταφέρει αυτούσια χωρίς χρήματα, «αξιοποιώντας» το χρόνο υπαλλήλων εκπαιδευτικών (που παρά τις μειώσεις μισθών εργάζονται δωρεάν) και αναπληρωτών (που «δε θα χρειαστούν» από Σεπτέμβρη μια και θα είναι άνεργοι). Ομολογώντας έτσι την πλήρη αποτυχία του μοντέλου παιδείας (αποδέχεται με αυτό τον τρόπο ότι η παραπαιδεία είναι απαραίτητη κι ότι χωρίς φροντιστήριο δεν περνάει κανείς στην τριτοβάθμια), χτίζει ένα σχολείο που δε διαφέρει από το σχολείο, παρά μόνο στο ότι δεν αμείβονται οι εργαζόμενοι.
Καταφέρνει δηλαδή ο Δήμος να παίρνει κονδύλια της αυτοδιοίκησης για οργάνωση δράσεων αλληλεγγύης όπου «αφιλοκερδώς στο πνεύμα της αλληλεγγύης», μισθωτοί που στα σχολεία τους ζητούν «επιχορήγηση» από το Ίδρυμα Λάτση ή απ’ τα ψίχουλα του Βαρδινογιάννη μπας και βάλουν το πετρέλαιο θέρμανσης, αντικαθιστούν το «ακριβό σχολείο» με «τσάμπα σχολείο» ώστε εξοικονομημένοι πόροι από την Παιδεία να πάνε ανενόχλητα σε Ομίλους Unicef και «έκτακτα έξοδα» χρηματοδοτώντας προεκλογικές φιέστες και νέα όπλα τέιζερ σε περίπτωση που ξεσηκωθούν οι μαθητές αν δολοφονηθεί κι άλλος συμμαθητής τους.
Η «αλληλεγγύη» παράγεται και απευθύνεται σε αυτόν που κλέβει ο Δήμος. Η αρπαγή μιας λέξης που εννοεί εγγύτητα πλασάρεται ως σεμνή αναδίπλωση των σπάταλων και διεφθαρμένων δήμων: αθόρυβα και μεθοδικά, όπως πλασαρίστηκε ο «φιλικός» μπάτσος της γειτονιάς, ο τοπικός κρατικός μηχανισμός εμφανίζεται «κοντά στον πολίτη» σκύβοντας με συμπόνια στο πρόβλημά του, θεωρώντας πάντα ηλίθιο κι ανίκανο τον καημένο που φτώχυνε ξαφνικά επειδή είναι γκαντέμης.
Η απίστευτη χυδαιότητα να παρέχονται έτοιμες και χειραγωγημένες προς κατανάλωση λύσεις δεν αποτελεί μόνο προσβλητική επανάχρηση του ληστεμένου χρήματος. Αποτελεί αυταρχική εκτροπή και μηχανισμό ελέγχου ενάντια στους αυθόρμητους, αυτοοργανωμένους πειραματισμούς αλληλεγγύης που τρομάζουν τους νοικοκύρηδες Δήμους: διασφαλίζει ταυτόχρονα και την περίφημη απορρόφηση κονδυλίων από τους μαφιόζους της εξουσίας και τους υπερασπιστές τους, και τον κατευνασμό όσων γεύονται ψίχουλα, εξαρτώμενοι από το πότε θα έχει κέφια ο Κουρής να αποδώσει λίγο φόρο για να μπει στο ταμείο ένα μέρος της σύνταξής του παππού.
Η αλληλεγγύη του Δήμου εξασφαλίζει τσάμπα μαθήματα, τσάμπα υπακοή, τσάμπα εξάρτηση, διασφαλίζει έλεγχο, τάξη και υποταγή.
Σε όλο αυτό τον κουραστικό μύλο ανακύκλωσης υπάρχει ένα τρομαχτικό νοηματικό κενό: ο σκοπός.
Στην υστερία της πλαστής «κατάστασης ανάγκης» η μεγαλύτερη αλλαγή της τριετίας που πέρασε αφορά την αύξηση της καταστολής στο σύνολο των φανερών, των δημόσιων ή ιδιωτικών επιλογών δράσης και έκφρασης.
Πουθενά ήσυχοι. Σκοπός να τρέχουμε όλοι, αμυνόμενοι, εξαντλημένοι και έκθετοι.
Από τις αδειασμένες τσέπες της οικονομικής καταστολής ως τη μετωπική σύγκρουση σε κάθε φωλιά και πυρήνα διαφορετικού «είναι» (μετανάστες, ομοφυλόφιλοι..), δράσης (πορείες, καταλήψεις..) ή αντίληψης (ποινικοποίηση και λογοκρισία), οι κατασταλτικοί μηχανισμοί χρησιμοποιούν την παλιά συνταγή του ελέγχου και της τρεχάλας, ώστε οτιδήποτε παρεκκλίνει του «κανονικού» να διωχθεί, να χτυπηθεί και να εξαφανιστεί.
Ο έλεγχος που απειλεί, η τρεχάλα να αποδείξεις ότι είσαι φτωχός, πλην τίμιος.
Κι οι δήμοι παραμένουν ο συνδετικός κρίκος μεταξύ εξουσίας και υπηκόων: το κοινωνικό πρόσωπο του κράτους, η ταξινόμηση και ο έλεγχος σε οτιδήποτε συμβαίνει στο γεωγραφικό χώρο των συνόρων του.
Ο Δήμος Αιγάλεω ζητά περισσότερους μπάτσους. Η απάντηση στην ασυλία των βασανιστών της «προσωρινής κράτησης στο τμήμα» είναι να αυξηθούν. Να αυξηθούν όσοι με πένσα ξεριζώνουν νύχια μεταναστών, να αυξηθούν όσοι τραμπούκοι φυγαδεύουν φασίστες, να αυξηθούν οι κλέφτες των μικροπωλητών, οι διοικητές με ποσοστά και οι προστάτες των τζογαδόρων. Να προστατευτούν καλύτερα οι εργολάβοι όταν θέλουν να τσιμεντοποιήσουν το άλσος, διότι κινδυνεύουν από τους περιοίκους, τους αλληλέγγυους και τους μαθητές των γύρω σχολείων.
Με έγγραφο του Γενάρη προς τον Υπουργό ΠροΠο, ο δήμαρχος επικαλείται την ανάγκη – για λόγους δημόσιας ασφάλειας – περισσότερης αστυνόμευσης.
Στις συνθήκες αυτές η επίκληση της αλληλεγγύης από θεσμικούς και υπάκουους -σε αυτές τις κατασταλτικές αρχές- φορείς, εκπέμπει ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα: διάχυτη εντολή για πειθαρχημένη εγκατάλειψη κεκτημένων κοινωνικών δικαιωμάτων από προηγούμενες γενιές (υγεία, παιδεία, εργασία, ασφάλιση κλπ.), για προσκύνημα στην αξιοποίηση οποιουδήποτε αγαθού μπορεί να πουληθεί και εντολή για πειθαρχημένη σιωπή.
Εντολή για σιωπηρό πόνο και μακάρια μιζέρια.
Όμοροι Δήμοι έχουν ήδη οργανώσει «ανταλλακτήρια χωρίς χρήματα». Για να είναι βέβαιοι ότι δεν αλλάζει το κυρίαρχο συστατικό της εκμετάλλευσης – η εμπορευματοποίηση των πάντων – το κονδύλι «για κοινωφελή έργα» αφορά τη διοργάνωση ελεγχόμενων συναλλαγών. Το χαρτονόμισμα έχει αντικατασταθεί από άλλο αντίτιμο, εξίσου μετρίσιμο σε χρόνο, αποδοτικότητα, εμπορική αξία και επενδυτική προοπτική, εξακολουθώντας να είναι το κουρελόχαρτο του «χρωστάω και χρεώνω», οι μόνες ενέργειες που επιτρέπει ανεμπόδιστα το θλιβερό καθεστώς ελευθερίας των ανεπτυγμένων δημοκρατικών χωρών «ελεύθερης διακίνησης ιδεών και πολιτών». Με περισσή φροντίδα ώστε να μην αλλάξουν οι συνθήκες της στερεοτυπικής καταναλωτικής συμπεριφοράς, οι δήμοι με κονδύλια ΕΣΠΑ πιέζουν να ξαναβάλουν στο μαντρί οποιονδήποτε θα ήθελε ή θα προσπαθούσε να σπάσει το φράχτη της ανημπόριας με πρωτοβουλίες μεταξύ γειτόνων, συμμαθητών, φίλων, ομάδων, συλλογικοτήτων ή συνεργατών.
Σε δημοτικό ανταλλακτήριο, καταγράφεται το πότε έδωσες, το πότε πήρες, τιμωρείσαι αν παίρνεις παπούτσι χωρίς να έχεις δώσει: τότε κλέβεις το πλησίον σου. Τιμωρείσαι αν δεν έχεις πιστοποιητικό φτώχειας από την εφορία: τότε δε δικαιούσαι την ελεημοσύνη των δήμων.
Σ’ αυτό το κουρέλιασμα ευνομίας και ασφάλειας οι αγαθές συνεργασίες Δήμου, τοπικών οργάνων της τάξης και παρατρεχάμενων, τελειοποιούνται με την παρουσία «αλληλέγγυων» εθελοντών που επιτελούν το δικό τους, σημαντικότατο έργο: διαφυλάνε την τάξη πραγμάτων ως έχει, υπερασπιζόμενοι τον υπέροχο κόσμο της εκμετάλλευσης, της υπακοής, της ρουφιανιάς και του βύσματος, της μεγάλης ιδέας του πλούτου που μοιράζεται εκ νέου στους ίδιους και τους ίδιους και της απέραντης σήψης της τοπικής αυτοδιοίκησης που ποτέ δεν έγινε πιστευτή, παρά τις φανφάρες του 2004, όταν προσπάθησαν με κορδέλες και μητροπολίτες να μεταμφιέσουν το ολυμπιακό φαγοπότι σε «έργα ανάπτυξης για την τοπική κοινωνία».
Οι «αλληλέγγυοι των Δήμων», εθελοντές προοδευτικοί φύλακες της κανονικότητας, της νομιμότητας και της νοικοκυροσύνης, φυλάνε το μαντρί του ελέγχου και της καταστολής. Υπερασπιστές των θεσμών που τους εξαθλιώνουν, πιστεύουν ότι αυτό είναι καλύτερο από το άγνωστο.
Ξέρουν τον κόσμο του κομπίνας, την αισθητική του σκυλάδικου, την καταπάτηση δασών και δημόσιων εκτάσεων, την πληρωμένη φροντίδα και τον εξαγοράσιμο χρόνο.
Αυτά ξέρουν, αυτά εμπιστεύονται.
Με τις στρατιές των «χρήσιμων εθελοντών» ο Δήμος τρίβει τα χέρια του. Ως τώρα είχε μόνο όσους ξεπλήρωναν σε είδος τα «προνομιακά γωνιακά οικοπεδάκια» που αντί να γίνουν κούνιες γίνονταν νεόπλουτα εκτρώματα. Τώρα εμφανίστηκε και μια νέα φυλή. Η νέα φυλή των υπερασπιστών του νέου Δήμου, με έργο αλληλέγγυο στα χνάρια του ξεπλύματος «όλοι μαζί μπορούμε». Μια νέα φυλή που δεν αναρωτιέται αν τα λαμπιόνια των τσιμενταρισμένων πλατειών εξανέμισαν το κονδύλι της θέρμανσης του κολυμβητηρίου, που δε θέλει να μάθει για τις γαλέρες των ΙΚΕΑ που στρογγυλοκάθονται σε αιγαλεώτικη γη, που δε την αφορά το ότι στο θερινό δημοτικό θέατρο με το «λαϊκό πρόσωπο» και στη «λαϊκή καφετέρια» να μασουλάει κάθε χρόνο και λίγο άλσος, δεν πατάει καμιά «λαϊκή οικογένεια», εθελοντές αλληλέγγυοι που δε μυρίζουν την αιθαλομίχλη στις φτωχές γειτονιές και που περιμένουν υπομονετικά πότε το παράνομο The Mall θα πέσει από μόνο του για να παραδειγματιστεί ο Μπόμπολας.
Η νέα φυλή των αλληλέγγυων των Δήμων κάνει μάθημα και προσφέρει μακαρόνια.
…και σε ανώτερα!
Η απελπισία βρήκε επιτέλους στέγη για λύπηση. Η εξαθλίωση μοιράζεται στο μπροστινό δωμάτιο, οι αξιοποιήσεις ψηφίζονται νύχτα και το χρήμα ρέει στους πίσω διαδρόμους.
…εστίες νομιμότητας!
Κι εμείς, περιμένουμε με αγωνία να μάθουμε ποιά είναι τα επόμενα προϊόντα που θα προτείνει ο Δήμος για τη νέα σεζόν.
Leave a Reply