Εισαγωγή
Μεταφράζουμε ένα μικρό ενδεικτικό κείμενο από το Balkanist το οποίο αν και γραμμένο από φιλελεύθερη/ανθρωπιστική σκοπιά είναι ενδεικτικό του τι συμβαίνει την άλλη άκρη του δρόμου, στα Βαλκάνια. Τα Βαλκάνια, χώρος βαθιά επηρεασμένος απο την δυτική οριενταλιστική ματιά, προσπαθούν να την αποτινάξουν, επιτάσσοντας τον δικό τους οριενταλισμό σε αυτούς που έρχονται. Κράτη ασταθή με τεράστιες αντιθέσεις μεταξύ τους αλλά και στο εσωτερικό τους, μας δίνουν μια καθαρή εικόνα της συγκυρίας: Το (βαλκανικό) έθνος κράτος σε κρίση λόγω τόσο των μεταναστευτικών ροών που προκαλούνται από τη προσπάθεια να διευθετηθεί η παγκόσμια κρίση του κεφαλαίου, και των ανταγωνισμών που προκαλούνται εντός αυτής της κρίσης, αλλά και λόγω της αδυναμίας τους να ανασυγκροτήσουν τη δική τους παραγωγική διαδικασία και συσσώρευση. Αυτό με τη σειρά του προκαλεί ανταγωνισμούς εντός των κρατών όπως τα κινήματα αντί-λητότητας σε Μακεδονία, Ουγγαρία, Κροατία, Βουλγαρία. Παρόλα αυτά καθώς αυτά τα κινήματα είναι κινήματα που η αντιπαράθεση τους με το κρατικό μηχανισμό δεν είναι αρνητική αλλά θετική, αδυνατούν να έρθουν σε επαφή με οποιονδήποτε τρόπο με τον κόσμο αυτών των ροών, καθώς τους βλέπουν σαν έναν περαιτέρω παράγοντα που αποσταθεροποιεί τον παράγοντα «λύσης» του προβλήματος. Είναι εντυπωσιακό ότι τα γεγονότα των πλατειών σε όλες τις χώρες-οι «ντόπιοι κολασμένοι»- είναι ένας ξεχωριστός κόσμος από τον κόσμο των ροών (Στα κινήματα αυτά οι «πολίτες» δεν επιδιώκουν την άρνηση του κράτους ή κάποιων λειτουργιών του, αντίθετα το κράτος με ρητό ή άρρητο τρόπο το κράτος εμφανίζεται ως προϋπόθεση της λύσης του προβλήματος(της λιτότητας), το οποίο για «κάποιο λόγο» όμως δεν λύνεται. Η κριτική των κινημάτων αυτών είναι ότι η λειτουργία του κρατικού μηχανισμού έχει παρεκκλίνει από αυτό που προϋποθέτει η κρατική μορφή ως σχέση της αστικής κοινωνίας). Βλέπουμε ότι ακόμα και εντός του μόνιμου πλέον πλεονάζοντος πληθυσμού δημιουργούνται διάφορες ταχύτητες και υποκείμενα, διάφορες μορφές οργάνωσης της ζωής και του σώματος που προς το παρόν δεν συγκλίνουν πουθενά, σε κάποια ενιαία ταυτότητα. Υπάρχει αυτό το κομμάτι πλεονάζοντων εντός των κρατών και αυτό το οποίο πλεονάζει εκ νέου μεταξύ κρατών, δηλαδή ανθρώπων που προέρχονται από περιοχές που η κρίση του έθνους κράτους έχει προχωρήσει σε μεγαλύτερο βαθμό και τώρα τη φέρουν μαζί τους και την αναγεννούν εκ-νέου στον πυρήνα των «ανεπτυγμένων», την εντείνουν περαιτέρω πέρα από τις ήδη υπάρχουσες αντιθέσεις. Ταυτόχρονα οι διεργασίες εντός της ΕΕ από τη μία οι νόμοι περί ασύλου και από την άλλη, οι πολιτικές υποτίμησης πρέπει να ειδωθούν ως μια κίνηση δύο κατευθύνσεων, ένα αστικό «bouble bind» που προκύπτει από την ίδια την αντίφαση του κεφαλαίου. Από τη μία πρέπει το ανθρωπινό δυναμικό να διαχειριστεί, να υποτιμηθεί αλλά και να χρησιμοποιηθεί εντός της ευρωπαϊκής συσσώρευσης, οπότε έστω ένα επισφαλές στάτους «ανθρώπου» θα πρέπει να του αναγνωριστεί. Από την άλλη όσοι δεν χρειάζονται πρέπει να υποτιμηθούν περισσότερο, να αποκλειστούν και όσοι ενσωματώνονται να εσωτερικεύσουν την εμπειρία του αποκλεισμού στο μέγιστο.
Όμως το αστικό δίκαιο του ανθρώπου, που προκύπτει από την οικουμενικότητα των αστικών σχέσεων, υποτίθεται ότι μέσα από την αφαίρεση που έχει στον πυρήνα του εμφανίζεται ως οικουμενικό, και κατ’ αυτό το τρόπο γίνεται αντιληπτό ως ουσία του ανθρώπου, μια βιοεξουσία, μια δύναμη που μπορεί να την επικαλείται ο καθένας οπουδήποτε, που την κατέχει ο ίδιος, και υποτίθεται ότι αυτή είναι η «αξία του». Από την άλλη όμως η πραγμάτωση της γίνεται μόνο εντός του κράτους, μόνο εντός της πολιτικής μορφής και της συμπύκνωσης των αστικών σχέσεων, της πολιτικής κοινότητας του κράτους και των πολιτών του. Οι μεταναστευτικές ροές προκαλούν κρίση ακριβώς σε αυτόν τον ιδεολογικό και οργανωτικό πυρήνα του κράτους και της ΕΕ ως δικαίου, δηλαδή την οικουμενικότητα της αστικής κοινωνίας και των αξιών της από τη μία, και από την άλλη την ίδια την αποδιοργάνωση της κρατικής μορφής που είναι από τη μία υπεύθυνη για την πραγμάτωση αυτού του δικαίου και αυτού του υποκειμένου, από την άλλη. Μια τέτοια οικουμενική αναγνώριση των αστικών δικαιωμάτων των μεταναστών θα έφερνε το κράτος στα όρια του, καθώς θα αποδιοργάνωνε περαιτέρω την ίδια τη καπιταλιστική συσσώρευση που έχει το ίδιο το κράτος ως προϋπόθεση ύπαρξης του. Έτσι οι διάφοροι νομικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί των κρατικών μορφών συγκρούονται σε μια προσπάθεια να ισορροπήσουν τις ίδιες τις αντιφάσεις τους και να βρουν τη νέα πολιτική μορφή, κατάλληλη για τις περιστάσεις της εποχής, μια επανακωδικοποίηση του αστικού habitus, η οποία προς το παρόν μένει μετέωρη: Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της σύγκρουσης των «ανθρωπιστικών» και ακροδεξιών πολιτικών. Το πραγματικό νόημα μεταξύ της σύγκρουσης του Firdesz και του ΟΗΕ, των ΜΚΟ και των φασιστών, της εκκλησίας, των φοβισμένων πολιτών κτλ. Η μόνη λύση που διαφαίνεται για τη κρατική μορφή και την αστική κοινωνία είναι η επανανοηματοδότηση της έννοιας της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων όπου πλέον θα γίνεται ρητός λόγος αναφοράς στο κράτος και την κοινότητα του ως μοναδικού εγγυητή της και η φυγή στον εθνικισμό (οχι όμως ως αποπροσανατολισμό όπως γίνεται κατανοητή αυτή η διαδικασία συνήθως) καθώς αυτός αποτελεί την πιο εύπλαστη αλλά και διαχρονική σταθερά της κρατικής κοινότητας και ακριβώς για αυτό το λόγο μπορεί να κινείται ευκολότερα ανάμεσα στο αντιφατικό δίπολο «αστικά/ανθρώπινα δικαιώματα» ή διαχείριση των ροών. Καθώς το έθνοςεμφανίζεται ως προκαπιταλιστικό η προ-κρατικό είναι η φυσική γραμμή ισορροπίας του κράτους, η λογική απάντηση στην τωρινή του κρίση και μορφή καθώς ως «προυπάρχον στο όνομα του μπορεί να νομιμοποιηθεί οτιδήποτε, οποιαδήποτε παραβίαση της αστικής λογικής γίνεται στο τώρα«. Αυτό που μπορούμε να προβλέψουμε δεν είναι ανάδυση φασιστικών κρατών(με την έννοια του 30-40) αλλά αντίθετα εθνικιστικών δημοκρατιών. Υπό αυτή την έννοια και μόνο η Ουγγαρία είναι η αιχμή του δόρατος των κρατικών μορφών και όχι το καθυστερημένο «πειραματόζωο» μια πρωτοπόρας ΕΕ. Ο πάτος δεν έχει (ορατό) τέλος.
Η άλλη άκρη του δρόμου
Μια καλά-πεπατημένη διαδρομή που διανύθηκε από πολλούς πρόσφυγες προς την Κεντρική Ευρώπη πάει μέσα από τη Μακεδονία προς τη Σερβία και την Ουγγαρία, όπου στη συνέχεια ελπίζουν να καταφέρουν μέχρι τη Βόρεια Ευρώπη. Το ταξίδι είναι απειλητικό για τη ζωή και σημαδεμένο από στιγμές κινδύνου και της αβεβαιότητας: η θανατηφόρα διάβαση του Αιγαίου, η εκμετάλλευση από τη μεθοριακή αστυνομία, η παράνομη κράτηση και οι επεμβάσεις από μη κρατικούς φορείς, όπως λαθρέμποροι, κλέφτες, και αγανακτισμένοι ντόπιοι. Το 2014, πάνω από 43.360 πρόσφυγες και μετανάστες ταξίδεψαν από έναν αριθμό διαδρομών μέσω των Δυτικών Βαλκανίων – μια γεωπολιτική περιοχή που ορίζεται κράτη μέλη της ΕΕ, όπως κάποιες από τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας και κάποιες που φιλοδοξούν να μπουν όπως η Αλβανία. Σε σύγκριση με το 2012, πέρασαν μόλις 6.390. Η σερβική-ουγγρική διέλευση των συνόρων έχει γίνει η τρίτη πιο δημοφιλής και πολυπληθής διαδρομή στην ΕΕ για τους “παράνομους” μετανάστες και τους αιτούντες άσυλο, μετά την Ελλάδα και την Ιταλία, σύμφωνα με την Υπηρεσία Συνόρων της ΕΕ, Frontex.
Αυτή η διαδρομή μέσω των λεγόμενων Δυτικών Βαλκανίων διασχίζεται από ένα μεγάλο αριθμό προσφύγων που εγκαταλείπουν τις καταστροφές του πολέμου και οι εκτεταμένες διώξεις σε χώρες όπως η Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Σομαλία και την Ερυθραία. Αυτοί οι πρόσφυγες έχουν διαφύγει από ζώνες συγκρούσεων και άλλων άμεσων απειλών για τη ζωή τους πουλώντας τα υπάρχοντά τους, αφήνοντας τα σπίτια τους, για να ξεκινήσουν ένα επικίνδυνο ταξίδι, να διασχίζουν σύνορα παράνομα και να ζητήσουν προστασία.
Στα δυτικά Βαλκάνια, οι πρόσφυγες ήδη αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα μεγάλες δυσκολίες λόγω των αντί-μεταναστευτικών νόμων και μέτρων. Η Ουγγαρία κατασκευάζει έναν φράχτη στα σερβικά-Ουγγρικά σύνορα 4 ύψους μέτρων , 109 μίλια και έχει ήδη προκαλέσει πανικό στους μετανάστες στις περιοχής που είναι γνωστή ως “η Ζούγκλα”, η περιοχή γύρω από τη Subotica στη βόρεια Σερβία κοντά στα σύνορα με την Ουγγαρία, όπου υπάρχει πλήθος στρατοπέδων “φιλοξενίας”. Απροστάτευτοι και επισφαλείς, απειλούνται διαρκώς με βίαιη απώθηση στην άλλη πλευρά των συνόρων που πέρασαν, παράνομη κράτηση και κακοποίηση από τις συνοριακές αστυνομίες.
Σύμφωνα με τον Ράντο Ντιούροβιτς, διευθυντή του Κέντρου Προστασίας αιτούντων Ασύλου, 55.000 άνθρωποι ζήτησαν άσυλο μετά την είσοδο τους στη Σερβία φέτος, σε σύγκριση με τις περιπτώσεις 16.500 ασύλου που καταγράφηκαν το προηγούμενο έτος. Παρά το γεγονός ότι οι διατάξεις για την προστασία των προσφύγων έχουν ενσωματωθεί στο σύνταγμα της Σερβίας από το 1835(!), οι σερβικές κρατικές αρχές έχουν μέχρι στιγμής αποτύχει να παράσχουν βασικό καταφύγιο ή ανθρωπιστική βοήθεια στον αυξανόμενο αριθμό των ατόμων που ταξιδεύουν τη διαδρομή των Δυτικών Βαλκανίων. Αντ ‘αυτού, οι ενάγοντες άσυλο στη Σερβία αναγκάζονται να αναζητήσουν καταφύγιο σε λεωφορεία ή παλιά τρένα, σε σταθμούς και πάρκα στο κέντρο του Βελιγραδίου, στα δάση και στα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια στην περιοχή Subotica, στους δρόμους και τα πάρκα της περιοχής του Πρέσεβο, κοντά στα σύνορα με την Μακεδονία, και τη Kanjiža κοντά στα ουγγρικά σύνορα.
Στην Krnjaca, το Κέντρο των προσφύγων στην Pandiska Skela κοντά στο Βελιγράδι, οι αιτούντες άσυλο από τη Συρία και το Αφγανιστάν μοιράζονται πρόχειρα καταλύματα με Σέρβους πρόσφυγες από την Κροατία και τη Βοσνία οι οποίοι έφτασαν εκεί πριν από 20 χρόνια και ακόμα δεν έχουν που να μετεγκατασταθούν. Στην Krnjaca, το Κέντρο αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από υποβαθμισμένες και πρόχειρες καλύβες, οι αρχές έχουν υποσχεθεί μετακινήσουν τους σέρβους κατοίκους σε κρατικά διαμερίσματα μέχρι το τέλος του 2015. Το 1996, όταν η Σερβία βρέθηκε αντιμέτωπη με έναν μεγάλο αριθμό των προσφύγων που μετακινήθηκαν λόγω των πολέμων της Γιουγκοσλαβίας, υπήρχαν 700 εγκαταστάσεις ασύλου. Τώρα, μόνο 15 παραμένουν, συμπεριλαμβανομένων και της Krnjaca. Επί του παρόντος, μόνο 5 από τα υπόλοιπα κέντρα ασύλου στη Σερβία παρέχουν καταφύγιο στους μετανάστες (ΣτΜ συνολικά δηλαδή 6)
Η Σερβία και τα Δυτικά Βαλκάνια
Ο όρος “πρόσφυγας” εμφανίστηκε στα Βαλκάνια μεα τους πολέμους του 1990ς όπου μεγάλος αριθμός ανθρώπων προσπάθησαν να διασχίσουν τα νεοχαραγμένα σύνορα για να εγκατασταθούν στα αντίστοιχα κράτη . Μετά την εγκατάσταση των νέων πολιτικών καθεστώτων στα Δ.Βαλκάνια, οι περισσότερες χώρες υπό την πίεση της ΕΕ υιοθέτησαν νόμους περί πολιτικού ασύλου.
Οι χώρες αυτές δεν προσπαθούν απλά να υιοθετήσουν αυτές τις νομοθεσίες αλλά και να αντιμετωπίσουν το τεράστιο κύμα μεταναστών του τελευταίου έτους. Στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (BiH) μετά τον εμφύλιο, ήταν ο ΟΗΕ που ανέλαβε τη διαχείριση ζητημάτων ασύλου, και επέστρεψε την αρμοδιότητα αυτή στο κράτος της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης το 2003. Μια δεκαετία και περισσότερο μετά, η χώρα ακόμα δεν μπορεί να υιοθετήσει τους νόμους περί ασύλου καθώς οι νόμοι ισχύουν μόνο στη μισή χώρα, ενώ στο άλλο μισό δεν έχουν ψηφιστεί(ΣτΜ έχει να κάνει με τον τρόπο λειτουργίας του κράτους της Βοσνίας Ερζεγοβίνης όπου από τη συνθήκη του Ντεϊτόν ουσιαστικά έχουμε 2 κράτη σε ένα) .
[…]
Σύμφωνα με τον σερβικό νόμο, οι πρόσφυγες που το επιθυμούν μπορούν να κάνουν αίτηση στα σερβομακεδονικά σύνορα. Αυτή η αίτηση, αν πάει καλά, κάνει τη παραμονή στην Σερβία κατά κάποιο τρόπο ‘νόμιμη’ και τους δίνει το δικαίωμα σε ελεύθερη μετακίνηση, δικαίωμα πρόσβασης στην υγεία και την εκπαίδευση. Βέβαια αυτή η διαδικασία ελέγχεται εξ ολοκλήρου από την σερβική συνοριοφυλακή η οποία είναι γνωστή για κακομεταχείριση και άρνηση να τους καταγράψουν εκτός και αν πληρώσουν τεράστια ποσά χρημάτων
Σε πολλές περιστάσεις, σε πολλές περιπτώσεις οι πρόσφυγες απωθούνται πίσω στα σύνορα της Μακεδονίας χωρίς κανένα εχέγγυο . Άλλες φορές όταν οι αρχές κάνουν το αίτημα δεκτό, υποχρεώνουν τους πρόσφυγές να καταγραφούν εντός 72 ωρών σε απομακρυσμένες περιοχές, σε συγκεκριμένα κέντρα ασύλου σε βόρεια χωρία της Σερβίας κτλ, κάνοντας πολύ δύσκολο να καταγραφούν. Συνεπώς, αυτή η κατάσταση κάνει τη Σερβία ακατάλληλη για τους αιτούντες ασύλου οι οποίοι συνεχίζουν παράνομα το ταξίδι τους προς την Ουγγαρία και την ΕΕ .
Στο άμεσο μέλλον(31 Αυγούστου) η κατασκευή του φράχτη μεταξύ Σερβίας-Ουγγαρίας θα οδηγήσει τους μετανάστες σε ακόμα πιο επικίνδυνες διαδρομές όπως το να διασχίσουν τον ποταμό Τίσζα κολυμπώντας, κάτι που έχει προκαλέσει ήδη ένα θάνατο φέτος . Επιπλέον αυτή η κατάσταση θα αναβαθμίσει τη θέση των έμπορων στα σύνορα καθώς θα τους επιτρέψει να χρεώνουν πιο πολλά, οι μετανάστες θα είναι σε πιο επισφαλή θέση.
Παρόλα αυτά υπάρχουν και πιο εχθρικές καταστάσεις, όπως ο στιγματισμός, η εχθρική συμπεριφορά τοπικών ομάδων, και φυσικά ορισμένες φορές η στάση των ΜΜΕ και η κάλυψη των γεγονότων. Στη Σερβία όπως και αλλού αυτές οι τακτικές παίζουν σημαντικό ρόλο στο στιγματισμό μεταναστών. Πρόσφατα μια αφίσα εμφανίστηκε στους δρόμους του Βελιγραδίου, που ισχυρίζεται ότι το ISIS στέλνει μισό εκατομμύριο άτομα στην Σερβία και την Ευρώπη . Ένα άλλο πόστες στην πόλη Bogovađa, στην οποία υπάρχει και κέντρο προσφύγων, ισχυρίζεται ότι οι μετανάστες κλέβουν μοναστήρια, επιτίθενται σε ντόπιους και παραβιάζουν τα εξοχικά μας(sic)
Αυτό δεν είναι πρόβλημα μόνο των σερβικών αρχών. Η πολιτική της ΕΕ έναντι της Σερβίας είχε άμεση επίδραση στην αντίληψη των Σέρβων σχετικά με τους αιτούντες άσυλο. Η ΕΕ απειλεί τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων, ιδιαίτερα στη Σερβία, των οποίων η ένταξη στην ΕΕ είναι στα στάδια των διαπραγματεύσεων, με αναστολή της δυνατότητας να κάνουν ταξίδια χωρίς βίζα, αν δεν αντιμετωπίσουν την παράνομη μετανάστευση από τα σύνορά τους προς τις χώρες Σένγκεν και της ΕΕ. Μια Ευρωπαϊκή Επιτροπή συνέστησε πρόσφατα τον εκσυγχρονισμό των διαδικασιών ασύλου «για την ταχεία διαδικασία ασύλου που επιτρέπει την γρήγορη επεξεργασία των αιτήσεων σε καταστάσεις αιχμής ή για πολίτες συγκεκριμένων χωρών». Μια παρόμοια ταχεία διαδικασία τέθηκε σε εφαρμογή από την Βρετανική Υπηρεσία Συνόρων, υπό τον τίτλο «Fast Track Συστήμα Ασύλου» και κηρύχθηκε παράνομη από το ανώτατο συνταγματικό δικαστήριο, καθώς δημιουργούνται σημαντικές “αδικίες” κατά τη διαδικασία της διεκδίκησης του ασύλου. Στα Δυτικά Βαλκάνια, μόνο η Κροατία έχει μια τέτοια διαδικασία
Μήπως η ΕΕ προτίθεται να επιβάλει κυρώσεις σχετικά με τις προοπτικές των κρατών μελών που παραβιάζουν τους νόμους της ΕΕ για το άσυλο; Η Ουγγαρία έχει ανασταλεί επ ‘αόριστον την εφαρμογή του βασικού νόμου περί ασύλου της ΕΕ – δηλαδή του κανονισμού του Δουβλίνου, η οποία απαιτεί αιτημάτων ασύλου από μετανάστες να υποβάλλονται σε επεξεργασία στην χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία φθάνουν πρώτα. Μετά την ανακοίνωση της Ουγγαρίας ότι θα χτίσει φράχτη ενάντια στους μετανάστες, η, Νατάσα Bertaud, η εκπρόσωπος Τύπου του Επιτρόπου της ΕΕ για τη μετανάστευση εξέφρασε την ανησυχία:
«Μόλις πρόσφατα γκρεμίσαμε τείχη στην Ευρώπη, δεν θα πρέπει να χτίσουμε νέα, «είπε.
Παρά τη μεστή αναλογία, αυτό το οποίο είπε έρχεται σε αντίθεση με τις τρέχουσες πολιτικές και αντι-μεταναστευτικές μεθόδους που εγκρίθηκαν και υποστηρίζονται από την ΕΕ, οι οποίες χρησιμεύουν μόνο για να εδραιώσει την μεγαλύτερη υποτίμηση απ´ ότι θα μπορούσαν απλά τα τούβλα και τα τσιμέντα ενός τοίχου να επιβάλουν.
Η σχεδιαζόμενη κατασκευή ενός φράχτη στα σύνορα μεταξύ Ουγγαρίας και Σερβίας θα αφήσει το μεγάλο αριθμό προσφύγων στη Σερβία σε καθημερινή βάση σε μια κατάσταση νομικού κενού, και να αφήσει αμέτρητους άλλους που έχουν εγκλωβιστεί σε «ζούγκλες» μεταξύ της Μακεδονίας και της Σερβίας. […]
Μόνο στη Σερβία φέτος έκαναν αίτηση ασύλου 22.000 άτομα τον Ιούλιο
Ρούχα μεταναστών στη βόρεια Σερβία που κατασκηνώνουν σε πλατείες
Μετανάστες στα ελληνο-μακεδονικά σύνορα. Τα σύνορα διασχίζονται με τα πόδια από το Κιλκίς, καθώς μεταξύ Κιλκίς-Μακεδονίας δε υπάρχει σιδηροδρομική σύνδεση και η μετακίνηση γίνεται με λεωφορεία τα οποία οι μετανάστες δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Από εκεί περνούν στη Gevgelija της Μακεδονίας και ξεκινούν με το βραδινό τρένο για Σερβία.
Αφίσα στη βόρεια Σερβία, όπου οι κάτοικοι προειδοποιούνται για την έλευση μεταναστών, από την Ασία και το ISIS. Tην αφίσα υπογράφει ακροδεξιά οργάνωση που έχει σχέσεις με το Σέρβικο πατριαρχείο. Η αφίσα κλείνει με το τρομοκρατικό σύνθημα «φυλάγετε εσάς και τους κοντινούς σας ανθρωπους». Η επίκληση στο ISIS στη Σερβία από εθνικιστικούς και κυβερνητικούς κύκλους δεν είναι τυχαία. Τα σερβικά ΜΜΕ εξακολουθητικά μεταδίδουν και παρουσιάζουν τους βόσνιους ως ενα «φιλο-isis» κράτος στη καρδία των Βαλκανίων.
Η μάχη των πινακίδων στην Ουγγαρία. Η ακροδεξιά κυβέρνηση Ομπράν στην Ουγγαρία εγκαινίασε μια ρατσιστική καμπάνια πινακίδων με σύνθημα «αν έρθεις στην Ουγγαρία θα σέβεσαι τους νόμους της». Ο ΟΗΕ ξεκίνησε αντι-καμπάνια στη χώρα που προωθεί ιστορίες μεταναστων που επιτυχώς «ενσωματώθηκαν» στη χώρα ή που με αυτοκόλλητα «πατάει» και τροποποιεί τις πινακίδες της κυβέρνησης.
το βράδυ στο τρένο μεταξύ Ουγγαρίας-Σερβίας
πορεία ακροδεξιών του jobbik στα σύνορα Σερβίας-Ουγγαρίας
Εικόνες της τελευταίας εβδομάδας από τη Gevgelja της Μακεδονίας αμέσως μετά τα ελληνο-Μακεδονικά σύνορα. Οι μετανάστες έρχονται εδώ συνοδευόμενοι από ντόπιους μακεδόνες που τους παίρνουν από τα σύνορα. Μερικοί θα προσπαθήσουν να μεταβούν κατευθείαν στα Σερβο-μακεδονικά σύνορα ενώ άλλοι αναλόγως τους διακανονισμούς τους θα πηδήξουν από το τρένο σε ενδιάμεσους σταθμούς και θα κρυφτούν σε εγκαταλελειμμένες αποθήκες εκεί μέχρι να βρουν τρόπο να μεταβούν αλλού βορειότερα.
Leave a Reply