Η Εξέγερση από μέλη των sonderkommando στο στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς-Μπιρκεναου ήταν γεγονός.Παρόλα αυτά το παραπάνω ντοκιμαντερ είναι γεμάτο από λάθη και ανακρίβειες.
Είναι δεδομένο ότι ορισμένοι από τους λίγους έλληνες ζοντερκομαντο είχαν συμμετάσχει στην εξέγερση.Είναι όμως σίγουρο ότι σχεδόν κανένας από τους εβραίους που εκτοπίστηκε από τον ελλαδικό χώρο δεν ήξερε γίντις ούτε Πολωνικά που θα τους ήταν απαραίτητα προκειμένου να συνενοηθούν με τους υπολοιπους 300 που συμμετείχαν στην εξεγερση.Η “πρωτοβουλία”και ο κομβικός ρόλος των “Ελλήνων” Εβραιων λοιπόν δεν στέκει.Επιπλέον από τις λιγοστές -είναι η αλήθεια- πηγές που διαθέτουμε γι αυτή τη παραπολυ σημαντική εξέγερση δεν προκύπτει από πουθενά ότι οι έλληνες εβραίοι ήταν η πλειοψηφία.Τα περισσότερα στοιχεία δείχνουν ότι δεν θα πρέπει να ξεπερνούσαν το 10 % επί του συνόλου των εξεγερμένων και ότι τον κύριο ρόλο τον είχαν οι πολωνοί.
Στο ντοκιμαντέρ επίσης αναφέρει ότι ” Οι κρατούμενοι έπιασαν εκ νέου το σχέδιο για εξέγερση που είχαν αφήσει στη μέση. Κατόρθωσαν μάλιστα να προμηθευτούν ικανές ποσότητες δυναμίτη από τέσσερις γυναίκες που εργάζονταν στο εργοστάσιο της Γιούνιον, μέσα στο στρατόπεδο. Μία από αυτές ήταν Ελληνίδα ονόματι Σάρα.”
Οι γυναίκες που προμήθευαν δυναμίτη ήταν οι Rozza Rabota,Ella Gartner,Regina Safir και Estera Wajblum.Ελληνίδα κρατούμενη δεν αναφέρεται πουθενά σε σχέση με την κλοπή των πυρομαχικών, ούτε σε μαρτυρίες ούτε στα αρχεία του στρατοπέδου.
Αλλού στο ντοκιμαντέρ ο Χανς Κούνιο αναφέρεΐ:
:” Είναι γεγονός ότι οι Έλληνες οι οποίοι δουλεύανε στο μπλοκ του Ζόντερκομαντο, που δεν ακολουθήσαν την εξέγερση αλλά εξεγερθήκανε κι αυτοί, είχανε υψώσει κι ελληνικές σημαίες από κουρέλια, που βρήκαν το μπλε δεν το ξέρω, αλλά το άσπρο υπήρχαν τα σεντόνια που, κάτι βρώμικα καλύμματα τα οποία είχαμε και κάνανε ελληνικές σημαίες.”
Ο Χανς Κούνιο δεν μπορούσε να γνωρίζει από πρώτο χέρι όσα συνέβησαν καθώς βρισκόταν στο Αουσβιτς 1 4 χιλιόμετρα μακριά από το Μπίρκεναου.Η περίπτωση της υπαρξης Ελληνικών Σημαιών θεωρείται απίθανη όπως και οι ψαλμοί των εθνικών ύμνων (σε μια γλώσσα μάλιστα που για τους περισσότερους εβραίους από τον Ελλαδικό χώρο δεν ήταν καν η μητρική.).Ο Ερικος Σεβιλια και ο Μαρσελ Νατζαρή οι οποίοι εκείνη την στιγμή είχαν οπτική και ακουστική επαφή με τα γεγονότα ακουσαν μ φωνές και πυροβολισμούς (αλλά όχι ύμνους), έβλεπαν καπνούς και ανθρώπους που προσπάθησαν να δραπετεύσουν,αλλά όχι (γαλανόλευκες) σημαίες…
Η ενεργοποίηση στην συγκεκριμένη περίπτωση των εθνικών μύθων ,όπως αυτού της ανωτερότητας των Ελλήνων σε σχέση με των άλλων εγκλείστων του στρατοπεδού”,ο sic πολυμήχανος ελληνικός νους,καθως και η παντελώς α-ιστορική και άστοχη σύγκριση με το μεσσολογγι και άλλες πλευρές του ελληνικού ηρωικού εθνικού αφηγήματος μόνο αποπροσανατολιστική μπορεί να είναι όσον αφορά τα πραγματικά περιεχόμενα αυτής της τόσο σημαντικής όσο και συγκινητικης πράξης που κλόνισε έστω και για λίγο την τάξη του παραλογισμού των ναζιστικών στρατοπαίδων συγκέντρωσης
Πέρα και από άλλα λάθη του ντοκιμαντέρ στο τέλος υπάρχει ένα προφανής σφάλμα που αγγιζει το όριο του γελοίου.Το Άουσβιτς,ως γνωστόν, δεν απελευθερώθηκε από τους Αμερικάνους, αλλά απ’τον Κόκκινο Στρατό. Η προφορική μαρτυρία του Χάινς Κούνιο αναφέρεται στην απελευθέρωση του Έμπενζεε, θυγατρικού στρατοπέδου [Aussenlager] του αυστριακού Μαουτχάουζεν, στο οποίο είχε μεταφερθεί μετά την εκκένωση του Άουσβιτς. Η απελευθέρωση εκεί πράγματι έγινε από τους Αμερικανούς, στις 6 Μαΐου 1945
Συνολικότερα η εμφανής στοχοθεσία αυτού του ντοκιμαντέρ να εξυψώσει τα εθνικά ιδεωδή και να διανθισει με επιπλέον “αγνωστους”εθνικούς μύθους το φαντασιακό της “ενδοξης”ελληνικής ιστορίας βρίσκεται σε συστράτευση με την αγωνία της κυρίαρχης εθνικής ιστοριογραφίας να αποκρυψει μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές της Ελληνικής ιστορίας.Η εξύψωση και η ανυπόστατη προβολή της ελληνικής ταυτότητας των εβραίων κρατουμενων στο Αουσβιτς βρίσκεται σε συστράτευση με το άλλο κεντρικό εθνικό αφήγημα όσο αφορά το ολοκαύτωμα,αυτό της “υποδειγματικής συμπεριφοράς”των ελλήνων χριστιανών και των αρχών τους που σύσσωμοι βοήθησαν τους εβραίους συγκατοίκους τους.
Η απάθεια και η εκκωφαντική απραγία με την οποία πλήθος χριαστιανών της Θεσσαλονίκης παρακολούθησε τον μαζικό εξευτελισμό και βασανισμό των εβραίων συμπολιτών τους στις 11 Ιουλίου του 1942 στην Πλατεία Ελευθερίας,η εποπτεία και η παρατήρηση από την Ελληνική Αστυνομία αλλά και η διεύθυνση από αξιωματικούς του Ελληνικού στρατού των καταναγκαστικών έργων τα οποία κάτω από απάνθρωπες συνθήκες διαβιωσης οι εβραιοι ήταν υποχρεωμενοι να τελούν στην Ελλάδα.Η πρωτοφανης καταστροφή του Εβραικού νεκροταφείου της Θεσσαλονίκης (δεν είχε γίνει πουθενά αλλού στην Ευρώπη ούτε στις χωρες που βρίσκονταν κάτω από ναζιστική κατοχή)πράξη την οποία εποφθαλμιούσε το ελληνικο κρατος και πριν τον Β παγκόσμιο πόλεμο,Η λεηλασία των μαρμαρων των πλακων και οποιουδήποτε πολυτιμου αντικειμένου έβρισκαν χριστιανοί καννίβαλοι που με υπερβαλοντα ζήλο έτρεξαν να επωφεληθούν από την καταστροφή του νεκροταφείου,Οι αντισημιτικές φυλλάδες όπως η καθημερινή και η Μακεδονία που με δικιά τους προτοβουλία οι Ναζι έχυναν το αντισημτικό τους δηλητήριο και τέλος η ίδρυση της Υπηρεσίας Διαχειρίσεως Ισραηλίτικων Περιουσιων και ο σφετερισμός των περιουσιών των εβραιων που ειχαν εξοντωθει στα στρατοπεδα εξοντωσης της Πολωνιας και της Γερμανιας είναι μερικά μόνο από τα αίσχη που η εθνική ιστοριογραφία θέλει να να αποκρύψει.
Κλεινοντας παραθετω εδώ ένα μέρος από τα λόγια του Μαρσελ Νατζαρη εβραίου επιζήσα του Αουσβιτς που ήταν μαρτυρας στην εξέγερσης.
“Το κρεματόριο I βλέποντας την φωτιά ,ενόμιζε ότι είχε δοθεί το σύνθημα από τους Γερμανούς να μας σκοτωσουν όλους και αποφάσισαν την έξοδο,αν και όλο το προαυλιο ήταν περιστοιχισμένο από γερμανούς.Ορισανε δύο οι οποίοι θα έριχναν την φωτια στη δυναμίτιδα.Ο ένας ο Michel Γάλλος,και ένας άλλος,αλλά δειλίασαν την τελευταίαν στιγμήν,και έτσι η ανατιναξη δεν πραγματοποιήθηκε.Όλοι,όσοι εξήλθαν από το κρεματόριο Ι,πέσανε και όλοι,έστω δια ολίγα λεπτά,ευρέθησαν Ελεύθεροι”
Η Εξέγερση από μέλη των sonderkommando στο στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς-Μπιρκεναου ήταν γεγονός.Παρόλα αυτά το παραπάνω ντοκιμαντερ είναι γεμάτο από λάθη και ανακρίβειες.
Είναι δεδομένο ότι ορισμένοι από τους λίγους έλληνες ζοντερκομαντο είχαν συμμετάσχει στην εξέγερση.Είναι όμως σίγουρο ότι σχεδόν κανένας από τους εβραίους που εκτοπίστηκε από τον ελλαδικό χώρο δεν ήξερε γίντις ούτε Πολωνικά που θα τους ήταν απαραίτητα προκειμένου να συνενοηθούν με τους υπολοιπους 300 που συμμετείχαν στην εξεγερση.Η “πρωτοβουλία”και ο κομβικός ρόλος των “Ελλήνων” Εβραιων λοιπόν δεν στέκει.Επιπλέον από τις λιγοστές -είναι η αλήθεια- πηγές που διαθέτουμε γι αυτή τη παραπολυ σημαντική εξέγερση δεν προκύπτει από πουθενά ότι οι έλληνες εβραίοι ήταν η πλειοψηφία.Τα περισσότερα στοιχεία δείχνουν ότι δεν θα πρέπει να ξεπερνούσαν το 10 % επί του συνόλου των εξεγερμένων και ότι τον κύριο ρόλο τον είχαν οι πολωνοί.
Στο ντοκιμαντέρ επίσης αναφέρει ότι ” Οι κρατούμενοι έπιασαν εκ νέου το σχέδιο για εξέγερση που είχαν αφήσει στη μέση. Κατόρθωσαν μάλιστα να προμηθευτούν ικανές ποσότητες δυναμίτη από τέσσερις γυναίκες που εργάζονταν στο εργοστάσιο της Γιούνιον, μέσα στο στρατόπεδο. Μία από αυτές ήταν Ελληνίδα ονόματι Σάρα.”
Οι γυναίκες που προμήθευαν δυναμίτη ήταν οι Rozza Rabota,Ella Gartner,Regina Safir και Estera Wajblum.Ελληνίδα κρατούμενη δεν αναφέρεται πουθενά σε σχέση με την κλοπή των πυρομαχικών, ούτε σε μαρτυρίες ούτε στα αρχεία του στρατοπέδου.
Αλλού στο ντοκιμαντέρ ο Χανς Κούνιο αναφέρεΐ:
:” Είναι γεγονός ότι οι Έλληνες οι οποίοι δουλεύανε στο μπλοκ του Ζόντερκομαντο, που δεν ακολουθήσαν την εξέγερση αλλά εξεγερθήκανε κι αυτοί, είχανε υψώσει κι ελληνικές σημαίες από κουρέλια, που βρήκαν το μπλε δεν το ξέρω, αλλά το άσπρο υπήρχαν τα σεντόνια που, κάτι βρώμικα καλύμματα τα οποία είχαμε και κάνανε ελληνικές σημαίες.”
Ο Χανς Κούνιο δεν μπορούσε να γνωρίζει από πρώτο χέρι όσα συνέβησαν καθώς βρισκόταν στο Αουσβιτς 1 4 χιλιόμετρα μακριά από το Μπίρκεναου.Η περίπτωση της υπαρξης Ελληνικών Σημαιών θεωρείται απίθανη όπως και οι ψαλμοί των εθνικών ύμνων (σε μια γλώσσα μάλιστα που για τους περισσότερους εβραίους από τον Ελλαδικό χώρο δεν ήταν καν η μητρική.).Ο Ερικος Σεβιλια και ο Μαρσελ Νατζαρή οι οποίοι εκείνη την στιγμή είχαν οπτική και ακουστική επαφή με τα γεγονότα ακουσαν μ φωνές και πυροβολισμούς (αλλά όχι ύμνους), έβλεπαν καπνούς και ανθρώπους που προσπάθησαν να δραπετεύσουν,αλλά όχι (γαλανόλευκες) σημαίες…
Η ενεργοποίηση στην συγκεκριμένη περίπτωση των εθνικών μύθων ,όπως αυτού της ανωτερότητας των Ελλήνων σε σχέση με των άλλων εγκλείστων του στρατοπεδού”,ο sic πολυμήχανος ελληνικός νους,καθως και η παντελώς α-ιστορική και άστοχη σύγκριση με το μεσσολογγι και άλλες πλευρές του ελληνικού ηρωικού εθνικού αφηγήματος μόνο αποπροσανατολιστική μπορεί να είναι όσον αφορά τα πραγματικά περιεχόμενα αυτής της τόσο σημαντικής όσο και συγκινητικης πράξης που κλόνισε έστω και για λίγο την τάξη του παραλογισμού των ναζιστικών στρατοπαίδων συγκέντρωσης
Πέρα και από άλλα λάθη του ντοκιμαντέρ στο τέλος υπάρχει ένα προφανής σφάλμα που αγγιζει το όριο του γελοίου.Το Άουσβιτς,ως γνωστόν, δεν απελευθερώθηκε από τους Αμερικάνους, αλλά απ’τον Κόκκινο Στρατό. Η προφορική μαρτυρία του Χάινς Κούνιο αναφέρεται στην απελευθέρωση του Έμπενζεε, θυγατρικού στρατοπέδου [Aussenlager] του αυστριακού Μαουτχάουζεν, στο οποίο είχε μεταφερθεί μετά την εκκένωση του Άουσβιτς. Η απελευθέρωση εκεί πράγματι έγινε από τους Αμερικανούς, στις 6 Μαΐου 1945
Συνολικότερα η εμφανής στοχοθεσία αυτού του ντοκιμαντέρ να εξυψώσει τα εθνικά ιδεωδή και να διανθισει με επιπλέον “αγνωστους”εθνικούς μύθους το φαντασιακό της “ενδοξης”ελληνικής ιστορίας βρίσκεται σε συστράτευση με την αγωνία της κυρίαρχης εθνικής ιστοριογραφίας να αποκρυψει μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές της Ελληνικής ιστορίας.Η εξύψωση και η ανυπόστατη προβολή της ελληνικής ταυτότητας των εβραίων κρατουμενων στο Αουσβιτς βρίσκεται σε συστράτευση με το άλλο κεντρικό εθνικό αφήγημα όσο αφορά το ολοκαύτωμα,αυτό της “υποδειγματικής συμπεριφοράς”των ελλήνων χριστιανών και των αρχών τους που σύσσωμοι βοήθησαν τους εβραίους συγκατοίκους τους.
Η απάθεια και η εκκωφαντική απραγία με την οποία πλήθος χριαστιανών της Θεσσαλονίκης παρακολούθησε τον μαζικό εξευτελισμό και βασανισμό των εβραίων συμπολιτών τους στις 11 Ιουλίου του 1942 στην Πλατεία Ελευθερίας,η εποπτεία και η παρατήρηση από την Ελληνική Αστυνομία αλλά και η διεύθυνση από αξιωματικούς του Ελληνικού στρατού των καταναγκαστικών έργων τα οποία κάτω από απάνθρωπες συνθήκες διαβιωσης οι εβραιοι ήταν υποχρεωμενοι να τελούν στην Ελλάδα.Η πρωτοφανης καταστροφή του Εβραικού νεκροταφείου της Θεσσαλονίκης (δεν είχε γίνει πουθενά αλλού στην Ευρώπη ούτε στις χωρες που βρίσκονταν κάτω από ναζιστική κατοχή)πράξη την οποία εποφθαλμιούσε το ελληνικο κρατος και πριν τον Β παγκόσμιο πόλεμο,Η λεηλασία των μαρμαρων των πλακων και οποιουδήποτε πολυτιμου αντικειμένου έβρισκαν χριστιανοί καννίβαλοι που με υπερβαλοντα ζήλο έτρεξαν να επωφεληθούν από την καταστροφή του νεκροταφείου,Οι αντισημιτικές φυλλάδες όπως η καθημερινή και η Μακεδονία που με δικιά τους προτοβουλία οι Ναζι έχυναν το αντισημτικό τους δηλητήριο και τέλος η ίδρυση της Υπηρεσίας Διαχειρίσεως Ισραηλίτικων Περιουσιων και ο σφετερισμός των περιουσιών των εβραιων που ειχαν εξοντωθει στα στρατοπεδα εξοντωσης της Πολωνιας και της Γερμανιας είναι μερικά μόνο από τα αίσχη που η εθνική ιστοριογραφία θέλει να να αποκρύψει.
Κλεινοντας παραθετω εδώ ένα μέρος από τα λόγια του Μαρσελ Νατζαρη εβραίου επιζήσα του Αουσβιτς που ήταν μαρτυρας στην εξέγερσης.
“Το κρεματόριο I βλέποντας την φωτιά ,ενόμιζε ότι είχε δοθεί το σύνθημα από τους Γερμανούς να μας σκοτωσουν όλους και αποφάσισαν την έξοδο,αν και όλο το προαυλιο ήταν περιστοιχισμένο από γερμανούς.Ορισανε δύο οι οποίοι θα έριχναν την φωτια στη δυναμίτιδα.Ο ένας ο Michel Γάλλος,και ένας άλλος,αλλά δειλίασαν την τελευταίαν στιγμήν,και έτσι η ανατιναξη δεν πραγματοποιήθηκε.Όλοι,όσοι εξήλθαν από το κρεματόριο Ι,πέσανε και όλοι,έστω δια ολίγα λεπτά,ευρέθησαν Ελεύθεροι”
ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΑ Ι.