“Με την διατύπωση Σφαγή του Αιγάλεω έχει γίνει γνωστή και έχει καταγραφεί η δολοφονία τουλάχιστον 65 αθώων και αόπλων κατοίκων της συνοικίας του Αγίου Γεωργίου Αιγάλεω, από τις δυνάμεις των Γερμανών κατακτητών, στις 29 Σεπτεμβρίου του 1944. Κάποιες άλλες εκτιμήσεις ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών σε εκατό ακόμη και σε 150, ενώ στο χώρο της θυσίας (επί της σημερινής λεωφόρου Κηφισσού, στο ρεύμα προς Πειραιά) ο δήμος Αιγάλεω έχει τοποθετήσει μνημείο στο οποίο τελείται κάθε χρόνο επιμνημόσυνη δέηση. Μνημείο για το συμβάν υπάρχει, επίσης, εντός του χώρου του Γ΄ Νεκροταφείου Αθηνών. Ως αιτία της σφαγής, αναφέρεται προηγηθέν επεισόδιο μεταξύ Γερμανών στρατιωτών και εμπροσθοφυλακής του Ε.Λ.Α.Σ., το οποίο είχε ως αποτέλεσμα τον θανάσιμο τραυματισμό δύο Γερμανών αξιωματικών. Οι δολοφόνοι και οι ντόπιοι συνεργοί τους (καθώς υπάρχουν μαρτυρίες ότι μερικοί “γερμανοντυμένοι” που συμμετείχαν στη σφαγή, μιλούσαν άπταιστα ελληνικά προς τους κατοίκους) εντούτοις, παρέμειναν μέχρις σήμερα, ατιμώρητοι.” [Wikipedia]
Αρχές Γενάρη, η μικρή πλατεία στην οποία βρίσκεται το μνημείο είναι στολισμένη για τις γιορτές. Δεν υπάρχει κανένα οξύμωρο. Έτσι εννοείται σήμερα η μνήμη όταν θέλει να είναι ζωντανή. Θα ακολουθεί την τελετουργία της διαρκούς νίκης της ζωής επί του θανάτου. Θα στολιστεί, θα βρωμιστεί, θα κανιβαλιστεί, θα βανδαλιστεί.
Τί το χειρότερο, ωστόσο, από το να γίνει επέτειος; Μια μνήμη αδειασμένη από τα περιεχόμενά της και μπουκωμένη από τις διαστρεβλώσεις των ύστερων βολικών για τις εξουσίες ερμηνειών της, παραχώνεται σε μια ημερομηνία. Τότε είναι που εμφανίζονται τα τρισάγια των μαζικών φορέων για να αναδεύσουν την παραχωμένη μνήμη στα βάθη της γραφικότητας στην οποία έχει καταδικαστεί. Βαρετές τελετουργίες που αντίθετα από ό,τι πρεσβεύουν, περιφρουρούν ό,τι κρατάει παραχωμένη τη μνήμη στη βολική γραφικότητα.
Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας η αντιεξουσιαστική και αναρχική κατάληψη Σινιάλο προσπάθησε να αποκαταστήσει τη μνήμη στα αυθεντικά της περιεχόμενα διοργανώνοντας πορείες από το μνημείο προς οπουδήποτε στην πόλη εκδηλώνονταν απόπειρες αναβίωσης του φασιστικού φαινομένου. Στα μέσα της δεκαετίας η δολοφονία του Φύσσα που έγινε της ίδιες περίπου μέρες με την «επέτειο» της σφαγής στου Αιγάλεω, οδήγησε στο να ενσωματωθούν οι τοπικές αυτές πορείες στις μεγάλες αντιφασιστικές πορείες που διοργανώνονταν στο Κερατσίνι. Ίδια περιεχόμενα και το ιστορικό νήμα της φονικότητας του φασιστικού φαινομένου έχει εμφανίσει τον καινούργιο του χρονικό κόμβο.
Τα τελευταία χρόνια η επέτειος έχει επιστρέψει και πάλι στην κανονικότητα που εκδηλώνεται πιο βαρετά από κάθε προηγούμενη φορά, κινούμενη μεταξύ υποκρισίας, καθήκοντος και διεκπεραίωσης.
Leave a Reply