Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες βρισκόμαστε στην ασφυκτική συνθήκη του lock down. Η πολυπαιγμένη κασέτα περί ατομικής ευθύνης αποτελεί απροκάλυπτη μετακύλιση των ευθυνών κράτους και κεφαλαίου για την αντιμετώπιση και τις συνέπειες της πανδημίας στην κοινωνική βάση.
Μετά από 8 μήνες λοιπόν το παραμυθάκι παραμένει το ίδιο…
Σύμφωνα με τους πολιτικούς διαχειριστές, τα κρατικοχορτασμένα ΜΜΕ και τα επιστημονικά επιτελεία που εκτελούν χρέη τεχνοκρατών, φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση λόγω των νέων που ψυχαγωγούνται, των ασυνείδητων που ψάχνουν λίγο ζωτικό χώρο έξω απ’ το σπίτι–κλουβί τους, των μεταναστριών,των αγωνιζόμενων που διεκδικούν στο δρόμο τη ζωή και όχι απλά την επιβίωση.
Προφανώς στο ευφάνταστο σενάριο τους ούτε λόγος για τις ευθύνες της κυριαρχίας.
Η επανεκκίνηση του τουρισμού με τυμπανοκρουσίες και ιαχές νίκης επί του Covid 19 κατέδειξε πως η υγεία γίνεται θυσία στο βωμό της οικονομίας και της επιβίωσης του καπιταλισμού. Αποτέλεσμα ήταν η εισαγωγή εκατοντάδων κρουσμάτων, η αύξηση της διασποράς και η επαναφορά της εκθετικής φάσης ανάπτυξης του κορωνοϊού. Η βαριά βιομηχανία της χώρας έπρεπε να δουλέψει και φυσικά ως είθισται αυτό έγινε πάνω στα σώματα των χιλιάδων εργαζόμενων του τουρισμού που δουλεύουν με εξαντλητικά ωράρια και με μισθούς πείνας.
Η ανεπαρκής προετοιμασία του συστήματος υγείας με μηδαμινές προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού, ενώ υπήρχε ο χρόνος μέχρι τη δεύτερη έξαρση, σε συνδυασμό με τη μη επίταξη των ιδιωτικών εγκαταστάσεων υγείας,το οδήγησαν σε περαιτέρω εξάντληση και ανεπάρκεια.
Την ίδια στιγμή προκείμενου να μην σταματήσει η παραγωγική διαδικασία υπήρξε παντελής απουσία προστασίας των εργαζομένων, συγχρωτισμός στους χώρους δουλειάς και συνωστισμός στα ΜΜΜ (στα οποία όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση ο ιός δεν κολλάει).
Και ενώ τίποτα το ουσιαστικό δεν έγινε για την αντιμετώπισή του covid 19, με πρόφαση αυτόν, όπως κάθε φορά έτσι και τώρα η κρίση μετατρέπεται σε ευκαιρία. Με πυρετώδης ρυθμούς, επεξεργάζονται, προετοιμάζουν, θεσμοθετούν ένα σύνολο νόμων και διατάξεων ( νέους αντεργατικούς νόμους, απαγορεύσεις συναθροίσεων και διαδηλώσεων, αθρόες ιδιωτικοποιήσεις, αντιπεριβαλλοντικούς νόμους κλπ). Σκοπός είναι από τη μία η διασφάλιση όλο και μεγαλύτερου κέρδους για τα αφεντικά και από την άλλη η θωράκιση της κυριαρχίας απέναντι τόσο στον ¨εσωτερικό¨ εχθρό όσο και σε ένα γενικευμένο κοινωνικό ξέσπασμα.
Χαρακτηριστικές επιλογές της παραπάνω στόχευσης αποτελούν η στοχοποίηση των δημόσιων χώρων, αφού δεν εξυπηρετούν το καπιταλιστικό γαϊτανάκι, και κυνηγητό, σε ανθρώπους που ψάχνουν για μια ανάσα ελευθερίας , προσλήψεις όλο και περισσότερων μπάτσων και στρατιωτικών, επίθεση σε αναρχικούς/ αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και εγχειρήματα.
Τα lockdown ήρθαν για να μείνουν. Η προσπάθεια διατήρησης της επιβολής και του ελέγχου αποτελεί διακαή πόθο της άρχουσας τάξης. Ό,τι εφαρμόζεται για πρώτη φορά σε έκτακτες συνθήκες αποτελεί πρόβα για την αυριανή κανονικότητα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την απαγόρευση κυκλοφορίας στην Τήνο, ώστε να μπορέσουν να μεταφερθούν οι -ανεπιθύμητες από τους κατοίκους- ανεμογεννήτριες .
Η επίθεση στους εργαζόμενους συνεχίζεται αμείωτη.
Στην εκ περιτροπής εργασία, την τηλεργασία και τις απολύσεις, έρχεται να προστεθεί ένα νέο αντεργατικό νομοσχέδιο. Αυτό περιλαμβάνει την κατάργηση του πενθήμερου οκτάωρου και τη μη πληρωμή των υπερωριών, κεκτημένων μετά από αγώνες. Την κατάργηση του συνδικαλιστικού νόμου, γραφειοκρατικοποιώντας περαιτέρω τη διενέργεια απεργίας, αποζημιώνοντας τον εργόδοτη εάν αυτή κριθεί παρανομη…. Την απομάκρυνση της διευθέτησης των εργασιακών διαφορών από τις επιθεωρήσεις εργασίας (ΣΕΠΕ) και η μετακίνηση της στον οργανισμό διαιτησίας (ΟΜΕΔ) , αυξάνοντας πχ τη δυσκολία και το κόστος για την ανατροπή μιας εκδικητικής απόλυσης. Τέλος, τη θεσμοθέτηση δικαιώματος για τον εργοδότη να απομακρύνει τον εργαζόμενο από το χώρο της επιχείρησης μετά από αναγγελία απόλυσης , απομονώνοντας τους εργαζόμενους και καθιστώντας δυσχερή την συλλογική διεκδίκηση.
Το παραπάνω κρεσέντο μέτρων εφαρμόζεται μέσα σε ένα πλαίσιο περιορισμών, ελέγχου και πειθάρχησης όχι άπλα μιας ομάδας ή συγκεκριμένων κοινωνικών κομματιών αλλά ολόκληρων πληθυσμών. Το πειραματικό μοντέλο διαχείρισης ολόκληρων πληθυσμών (που το απεργάζονται εδώ και πολλά χρόνια με την πρόφαση αντιμετώπισης στρατιωτικών συρράξεων,πολέμων κλπ) έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη έξαρση του ιού και με προκάλυμμα αυτόν ενεργοποιείται συχνά–πυκνά με χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτά των επετείων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και της δολοφονίας του αναρχικού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και της απεργίας της 26ης Νοέμβρη. Ενεργοποιήθηκε ένα πλήθος απαγορεύσεων (συνάθροισης, διαδηλώσεων κλπ) στο όνομα της πανδημίας, ενώ ¨αδειάστηκαν¨ για την απόφαση τους αυτή ακόμη και από οργανικά τους κομμάτια, όπως η επιτροπή λοιμωξιολόγων και η ένωση δικαστών και εισαγγελέων.
Ταυτόχρονα,για τον καπιταλισμό η ζωή αξίζει να βιωθεί μόνο αν παράγει. Σε συνθήκες κορονοιού είναι πιο εμφανές από ποτέ ότι οι ”περισσευούμενοι” πληθυσμοί αφήνονται στη μοίρα τους. Οι μετανάστες στοιβάζονται στα σύγχρονα Νταχάου. Οι φυλακισμένες φυτοζωούν στα λευκά κελιά της δημοκρατίας. Άστεγοι, ηλικιωμένοι σε γηροκομεία, τρόφιμοι σε ψυχιατρεία και τοξικοεξαρτημένοι δεν έχουν πρόσβαση ούτε στα βασικά. Ουσιαστικά καταδικάζοντας όλους όσους ”περισσεύουν” σε αργό θάνατο.
Τίποτε από τα παραπάνω δεν αποτελεί έκπληξη.
Είναι μία ακόμη επιβεβαίωση για το ποιος είναι ο ρόλος των πολιτικών διαχειριστών, ανεξαρτήτου χρώματος, εξανεμίζοντας τις όποιες αυταπάτες για την ύπαρξη κράτους και καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο(παρά μόνο με ανθρώπινο προσωπείο, κι αυτό υπό συνθήκες). Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν σε μία γραμμή: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥΣ.
Μέσα σε αυτήν την νέα συνθήκη που ήρθε για να μείνει όσο σημαντικό είναι να επιβιώσουμε από τον ιό,άλλο τόσο και περισσότερο είναι να υπάρχει ζωή που αξίζει να βιωθεί και μετά από αυτόν.
Επιχειρούμε να φροντίσουμε εμάς και τους γύρω μας υψώνοντας ταυτόχρονα αναχώματα στην περαιτέρω υποτίμηση των ζώων μας από το κράτος και τα αφεντικά.
Δημιουργούμε κοινότητες αγώνα στις γειτονιές μας ώστε να βρούμε από κοινού τον τρόπο να αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες μέρες που ζούμε αλλά και αυτές που θα ακολουθήσουν για όλους μας.
Στηρίζουμε τους συναδέλφους μας έμπρακτα,συμμετέχουμε σε ακηδεμόνευτα σωματεία και έναντια στις προσταγές αφεντικών και εργατοπατέρων επιδιώκουμε μαχητικούς εργατικούς αγώνες σε κάθε εργασιακό χώρο.
Αγωνιζόμαστε συλλογικά ,ορθώνουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στην πολυμέτωπη επίθεση που δεχόμαστε.
ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Αναρχικοί από την Κυψέλη και το Γκύζη
Leave a Reply