Ζωή Τάχα – Θα μαθητεύσω

Τρέμω αυτή την πόλη που με κυβερνά
κάθε στροφή σελίδα που γυρνά
σε μια ιστορία που δεν μπορώ να φανταστώ

Είναι παγωμένες μνήμες που με νοσταλγούν
σε πρόσωπα που’ χουν χαθεί
μεσ’ των ρυτίδων τη ρωγμή

Σβήνω στων λεωφόρων το διάζωμα τυφλός
στων μηχανών το θόρυβο κουφός
με το χέρι απλωμένο διαπαντός

Σέρνω τις αυταπάτες μου στις γειτονιές
βλέπω ν’ αστράφτουν οι βιτρίνες πλουμιστές
κι εγώ στριμώχνομαι στα ράφια τις τιμές

Ναι, θα μαθητέψω στου Ήφαιστου τις υπόγειες στοές με τις φωτιές
Ναι, θα δραπετεύσω στου Προμηθέα τις πιο όμορφες ευχές τις λευτεριές

Λάμπω σ’ αυτή την πόλη που τα χρόνια της μετρά
κάθε στροφή και μια γενιά με χαιρετάει
την ιστορία της πεθυμιάς της μελετάει

Είναι αναστημένες μνήμες που με διεκδικούν
σε πρόσωπα που αναρριγούν
κι αναρριχώνται απ’ τις ρωγμές

Τρέχω στων λεωφόρων το διάζωμα τρελός
στων μηχανών το αβυσσαλέο φως
με τη γροθιά μου υψωμένη διαπαντός

Πνίγω τις αυταπάτες μου στις γειτονιές
βλέπω σαπίζουν οι βιτρίνες μισερές
και φεύγω μ’ ένα γέλιο δυνατός