Ο Μεταξάς, ο Ζαχαριάδης, η μεραρχία Άκουι και…
Η χούντα του Γ. Μεταξά, όσο διήρκησε, εξυπηρετούσε συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων από την ούτως ή άλλως αισχρή κοινωνική μειονότητα της τότε αστικής τάξης, είχε θωρακίσει το Νόμο και την Τάξη με μια βαριά φασιστική ιδεολογία, υβρίδιο νεοναζισμού και αρχαιοπρογονοπληξίας, είχε γεμίσει τις φυλακές με χιλιάδες αριστερούς και οι διώξεις ήταν σε πρώτο πλάνο ενάντια σε οποιονδήποτε αμφισβητούσε την «καθεστωτηκυίαν τάξιν»… Αυτό το θλιβερό πλάσμα, ο στρατηγός Μεταξάς, ένας φασίστας και παθολογικός ναρκισσιστής στρατιωτικός επωμίζεται το μεγάλο «εθνικό» ΟΧΙ στον φασισμό! Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για κλινική περίπτωση ιστοριογραφίας αν δεν επρόκειτο εδώ για τον κλασσικό μύλο των «εθνικών ιδεωδών» που αλέθει την αλήθεια για να ξεράσει αυταπάτες. Αυτό το ανδρείκελο -που λίγο μετά πέθανε- είχε φροντίσει να παραδοθούν όλοι οι τότε πολιτικοί κρατούμενοι στους κατακτητές. Οι ελληνόψυχοι δεσμοφύλακες περίμεναν υπομονετικά και παρέδιδαν αυτοπροσώπως και με μεγάλη ευχαρίστηση τα κλειδιά των φυλακών στους Γερμανοϊταλούς για να στηθούν αμέσως μετά στις ουρές των γερμανοτσολιάδων… Το «πανεθνικό» κέλευσμα για αντίσταση στους Γερμανούς, του Ν. Ζαχαριάδη γ.γ. του τότε ΚΚΕ που βρισκόταν φυλακισμένος στις φυλακές Κέρκυρας, δεν σήμαινε, προφανώς, τίποτε απολύτως στο φασιστικό καθεστώς του Μεταξά που παρέδωσε εκατοντάδες φυλακισμένους κομμουνιστές στους άλλους επερχόμενους φασίστες, τους Γερμανούς και, συνεπώς, απευθείας στον θάνατο.
Παρόλαυτά, εν ονόματι της επιμελημένης, παντελούς και γενικευμένης κοινωνικής άγνοιας για τα πεπραγμένα της εποχής, την 28η Οκτωβρίου γιορτάζουμε μιαν «εθνικήν εορτήν». Όλοι μαζί! Για να φτιαχτεί ένας χυλός επετειακού «αντιφασισμού» που στήνεται στα πεζοδρόμια για να θαυμάσει τις παρελάσεις -απότοκο κι αυτές του μεταξικού καθεστώτος-, να κουνήσει τις πλαστικές σημαιούλες, να αντλήσει λίγη υπερηφάνεια μπας και κατασιγάσει την συνειδησιακή του μειονεξία. Ο φασισμός, ωστόσο, δεν έρχεται «απέξω» κάθε φορά για να μας απειλήσει. Ο φασισμός έχει κουρνιάσει στα εθνικά ιδεώδη και την ξενοφοβία. Και μπορεί να κυριεύει κάτι θλιβερά πλάσματα που σέρνουν τα ναζιστικά σύμβολα στις επετείους «εθνικής μειοδοσίας»(!) αλλά κυρίως χαρακτηρίζει την καθημερινότητα μιας ελληνικής κοινωνίας που όλο και περισσότερο αναγνωρίζει τον εαυτό της στην απέχθεια προς τους «ξένους».
Φυσικά, για αυτό το χάλι, υπεύθυνη είναι και η καθεστωτική αριστερά που με την πρώτη ευκαιρία τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από την θολούρα του πατριωτισμού και την επίκληση της εθνικής ταυτότητας. Όλα προς άγραν μικροαστικών ψήφων. Ο αντιφασισμός, όμως, πραγματώνεται μόνο μέσα από την καθολική άρνηση των εθνικών ιδεωδών… Τρανταχτό παράδειγμα εκείνης της εποχής η Μεραρχία Άκουι, μια ιταλική μεραρχία που αποτελούταν από στρατιώτες στη συντριπτική τους πλειονότητα κομμουνιστές και που «αυτομόλησε» εν καιρώ πολέμου για να πυκνώσει τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Η συμπεριφορά των πατριωτών του ΕΛΑΣ ήταν από χυδαία έως απαράδεκτη καθώς φέρονταν στους ιταλούς «συντρόφους» τους ως εθνικούς προδότες, δεν τους έδωσαν ποτέ όπλα, τους είχαν ως υπηρετικό προσωπικό και δεν τους δέχονταν ποτέ στις παρέες τους.
… το Αιγάλεω
Το 1940, τη χρονιά που άρχισε να ξεδιπλώνεται ο πόλεμος στην ελλάδα, ο πληθυσμός στο Αιγάλεω ήταν 18.000 άτομα στη συντριπτική τους πλειονότητα πρόσφυγες αλλά και νεόφερτοι εσωτερικοί μετανάστες. Οι συνθήκες στέγασης ήταν άθλιες. Το 57% των «νοικοκυριών» διέθετε μόλις ένα δωμάτιο, 28% δεν είχε καν κουζίνα, 94% δεν είχε λουτρό και 9% δεν είχε καμίας μορφής αποχωρητήριο. Αυτή ήταν η κατάσταση τις μέρες του απεχθούς Μεταξά… Και αυτή η αθλιότητα επιτάθηκε τις αμέσως επόμενες χρονιές λόγω του πολέμου.
* άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 27/10/2009 στο site της πρωτοβουλίας αναρχικών αιγάλεω
Leave a Reply