Στον ίδιο νόμο με το Σύμφωνο Συμβίωσης πέρασε και μια διάταξη -άρθρο 27- η οποία αντικαθιστά το άρθρο 292 του Ποινικού Κώδικα: «Όποιος με πρόθεση παρεμποδίζει τη λειτουργία κοινόχρηστης εγκατάστασης που εξυπηρετεί τη συγκοινωνία και ιδίως αυτοκινητόδρομου, σιδηρόδρομου, αεροπλάνου, λεωφορείου, ταχυδρομείου ή τηλέγραφου που προορίζονται για κοινή χρήση τιμωρείται με φυλάκιση έως ένα έτος. Αν η πράξη είχε σημαντική διάρκεια, επιβάλλεται φυλάκιση μέχρι τρία έτη». Να σημειώσουμε ότι για τα ίδια αδικήματα το παλιό άρθρο 292 του Ποινικού Κώδικα προέβλεπε τρεις μήνες και έξι μήνες αντίστοιχα.
Έχουμε λοιπόν στον ίδιο νόμο σε ό,τι αφορά το Σύμφωνο Συμβίωσης μια διεύρυνση του αστικού θεσμικού πεδίου όσον αφορά τα ενσωματωτικά “ανθρώπινα δικαιώματα” (και μάλιστα με εξόχως ενισχυμένη κυβερνητική προπαγάνδα αριστερόστροφης επιχειρηματολογίας) αλλά σε ό,τι αφορά τα “πολιτικά δικαιώματα” μια σαφέστατη κίνηση περιστολής τους. Στη βάση του άρθρου 27 και της δυνατότητας των “εύπλαστων” ερμηνειών με τις οποίες οπλίζει ακόμη περισσότερο την κατασταλτική στρατηγική, η κοινωνική ανυπακοή περνάει με εξαιρετική ευκολία τα όρια της πολιτικής παραβατικότητας ακόμη και… δι’ ασήμαντον αφορμήν.
Ουδεμία έκπληξη. Έχουμε καταλάβει ευθύς εξαρχής το ρόλο της νέας σοσιαλδημοκρατίας όσον αφορά την αδημονία της να ενσωματώσει κάθε “προσφερόμενη” κινηματική δομή και διαδικασία, όπως επίσης και την κατασταλτική τακτική που θα ακολουθήσει ενάντια σε κάθε ακηδεμόνευτη αντιθεσμική δύναμη στο βαθμό δεν θα πειθαρχήσει στις “νέες αριστερές” κρατικές επιταγές. Τώρα μένει να τις βιώσουμε… Όχι βέβαια αναπάντητα.
Leave a Reply