Στις Τρίτη 27 Δεκέμβρη το πρωί οι απεργοί της Ελληνικής Χαλυβουργίας πραγματοποίησαν συγκέντρωση έξω από το υπουργείο Απασχόλησης προκειμένου να στείλουν ένα μήνυμα αποφασιστικότητας τόσο προς τον Κουτρουμάνη όσο και προς τον Μάνεση σχετικά με την απαναπρόσληψη των συναδέλφων τους. Κι όσο ο Μάνεσης, ως ανάλγητο αφεντικό, αποτελεί κλασσικό εκπρόσωπο της αστικής τάξης, άλλο τόσο ο Κουτρουμάνης αποτελεί κλασσικό πρότυπο συνδικαλιστή (έξη θητείες στην Ομοσπονδία των εργαζομένων στα Ασφαλιστικά Ταμεία και σε άλλους Κοινωνικούς Φορείς και μέλος της ΑΔΕΔΥ) που όχι μόνο αυτομολεί αλλά εγκαθίσταται στην επιτελική κορυφή του «αντίπαλου στρατοπέδου». Έχουμε λοιπόν τα συστατικά μιας παραδοσιακής μάχης στο πλαίσιο των «τριμερών διαπραγματεύσεων». Εκείνη που εισάγεται στο προκείμενο ως μεταβλητή και που θα καθορίσει την πραγματικότητα είναι η κοινωνική σημασία την οποία έχει αποκτήσει αυτός ο συγκεκριμένος αγώνας των χαλυβουργών. Έχει γίνει σαφώς αντιληπτή η σημασία μιας νίκης ή μιας ήττας. Η νίκη θα ανοίξει νέους δρόμους ρήξης για όλους, η ήττα θα πέσει στα κεφάλια μας. 375 εργάτες, 61 ημέρες σκληρής απεργίας με πολλές απαιτήσεις, χιλιάδες συμπαραστάτες σε όλη την επικράτεια κι όχι μόνο, βασίζονται πάνω σε μια αποφασιστικότητα της απεργίας και ανιχνεύουν την αποτελεσματικότερη στάση ώστε, αφενός να απαντιούνται τα πραγματικά προβλήματα του αγώνα (ακμαίες βάρδιες, χρήματα και τρόφιμα εξασφαλισμένα, διαρκής ηθική στήριξη), αφετέρου να κερδίζονται οι πολιτικές μάχες και να διευρύνονται τα περιεχόμενα του αγώνα σε βαθμό μέγιστης δυνατής γενικευμένης κοινωνικής πίεσης προς τις κυριαρχικές συνιστώσες.
Ο αγώνας θα κερδηθεί όχι μόνο με το ταξικό πείσμα των χαλυβουργών αλλά και με την εμπνευσμένη ριζοσπαστική αλληλεγγύη που πρέπει να πληθύνει και να ενδυναμώσει την κοινωνική μεταβλητή.
Leave a Reply