Στις 4 Οκτώβρη δυνάμεις καταστολής εισβάλλουν -για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο- στο αναρχικό στέκι Ναδίρ στη Θεσσαλονίκη προσάγοντας δύο συντρόφους, με αφορμή ξυλοδαρμό δύο φασιστών την προηγούμενη ημέρα. Λίγες ώρες αργότερα οι σύντροφοι αφήνονται ελεύθεροι εφόσον δεν προέκυψε κανένα στοιχείο που να τους συνδέει με το περιστατικό του ξυλοδαρμού.
Λίγες μέρες μετά, τα φυλακισμένα μέλη της οργάνωσης Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και ο φυλακισμένος αναρχικός Θεόφιλος Μαυρόπουλος συνυπογράφουν κείμενο αλληλεγγύης στο στέκι Ναδίρ. Με αφορμή μια προταγματική καταληκτική πρόταση του κειμένου, που διατύπωνε ένα ευθύ απειλητικό μήνυμα προς τους μπάτσους, διατάχθηκε (από την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία και τα φερέφωνά της) προκαταρκτική έρευνα με σκοπό τη δίωξη των συντακτών στη βάση της ενεργοποίησης του άρθρου 184 Π.Κ. Το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρει: «Όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει σε διάπραξη κακουργήματος ή πλημμελήματος τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών».
Η πολιτική επιλογή της ενεργοποίησης του συγκεκριμένου άρθρου, με αφορμή το συγκεκριμένο κείμενο, στοχεύει προς δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη είναι η ηθική και φυσική εξόντωση όσων αγωνιστών έχουν αποδεχτεί και υπερασπιστεί τη συμμετοχή τους στη Σ.Π.Φ. Είναι εμφανές ότι τα φυλακισμένα μέλη της Σ.Π.Φ., μη έχοντας επιχειρήσει να αποκτήσουν κοινωνικές αναφορές -απαραίτητες για κάθε συλλογική υπόθεση αγώνα ενάντια στην Εξουσία- απαξιώνοντας την κοινωνία ως ένα ομοιογενές σύνολο υπεύθυνο για την παραγωγή και αναπαραγωγή σχέσεων εξουσίας, βρίσκονται εκ των πραγμάτων περισσότερο εκτεθειμένοι απέναντι στην εκδικητικότητα της Δημοκρατίας και των μηχανισμών της. Από την απαγόρευση κάλυψης της δίκης τους από μέσα ενημέρωσης και τον εξαναγκασμό όσων αλληλέγγυων ήθελαν να την παρακολουθήσουν σε παράδοση των ταυτοτήτων τους, μέχρι τις αλλεπάλληλες διώξεις (με αιχμή την προκείμενη) γίνονται σαφείς οι προθέσεις του κράτους να κάμψει κάθε αντίσταση και να εξανδραποδίσει εκδικητικά όσους ακόμη και μέσα από τη φυλακή υπερασπίζονται τις επιλογές τους ενάντια σε αυτό μέσα από τον λόγο και τη δράση τους. Φυσικά τα μέλη της Σ.Π.Φ. και ο Θ. Μαυρόπουλος δεν είναι μόνοι. Αποτελούν κομμάτι ενός ευρύτερου ριζοσπαστικού κοινωνικού ψηφιδωτού, οι ψηφίδες του οποίου -παρά τις αποκλίσεις, τις πολιτικές διαφωνίες και την κριτική στη βάση των επιλογών- δεν ξεχνούν ένα πράγμα: ότι το Κράτος δεν μπορεί να έχει κανένα λόγο και κανένα δικαίωμα πάνω σε ανθρώπους που αγωνίζονται ανιδιοτελώς για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.
Η δεύτερη κατεύθυνση στην οποία στοχεύει η ενεργοποίηση του άρθρου 184 είναι η διάχυση, σε κοινωνικό επίπεδο, ενός μηνύματος μηδενικής ανοχής απέναντι στον εξεγερσιακό λόγο. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής διαχείρισης, γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι διανύουμε μια περίοδο έκτακτης ανάγκης όπου η Εξουσία (με τη μορφή κυβέρνησης εθνικής ενότητας ευρείας συναίνεσης) αποκτά το θεσμικό άλλοθι να αυθαιρετεί πάνω στο κοινωνικό σώμα, ποινικοποιώντας αντιστάσεις, διώκοντας αγωνιστές και οχυρώνοντας το νομικό και κατασταλτικό της οπλοστάσιο. Μέσα σε αυτή τη περίοδο, η λίστα των αποδεκτών του μηνύματος της μηδενικής ανοχής παραμένει ανοιχτή. Αν το «πείραμα» του άρθρου 184 Π.Κ. «πετύχει» στην εφαρμογή του στα μέλη της Σ.Π.Φ. και στον Θ. Μαυρόπουλο, έχοντας νομιμοποιηθεί κοινωνικά, τότε είναι σίγουρο ότι σε επόμενο χρόνο θα εφαρμοστεί και σε άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια με την κυρίαρχη επιθετικότητα -νομική και κατασταλτική- να εξαπλώνεται στον κοινωνικό ιστό. Το διακύβευμα για τους καταπιεσμένους δεν μπορεί παρά να είναι η αντίσταση σε κάθε σχέδιο της Κυριαρχίας, σε κάθε κατασταλτικό κοινωνικό πείραμα, σε κάθε πτυχή «έκτακτης ανάγκης»… δεν μπορεί παρά να είναι η μηδενική ανοχή στην ανελευθερία.
Leave a Reply