Από τις 24/5 , ο σύντροφός μας, ο φίλος μας, ο πολιτικός κρατούμενος, ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης βρίσκεται στο νοσοκομείο Λαμίας, βαριά τραυματισμένος από την δολοφονική επίθεση που υπέστη στις φυλακές Δομοκού. Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο φαίνεται πως ο Γιάννης διέφυγε τον κίνδυνο που διέτρεξε η ζωή του τις πρώτες ώρες, όμως τα χτυπήματα που δέχτηκε του έχουν προκαλέσει πολλαπλά αιματώματα στο κεφάλι επηρεάζοντας βασικές λειτουργίες του εγκεφάλου του. Όταν, την Κυριακή 30/5, δεκάδες αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι βρεθήκαμε έξω από το νοσοκομείο της Λαμίας για να φωνάξουμε συνθήματα λίγα μέτρα μακριά από το παράθυρο του δωματίου του και να του συμπαρασταθούμε, ο Γιάννης δεν ήταν σε θέση να μας ακούσει. Η κατάστασή του από τότε φαίνεται πως βελτιώνεται όμως απαραίτητη προϋπόθεση για να αποκατασταθεί πλήρως η υγεία του συντρόφου είναι η πλήρης και συνεχής παρακολούθησή του από ειδικούς γιατρούς και θεραπευτές για αρκετούς μήνες. Προϋπόθεση που προφανώς δεν πληρείται σε περιβάλλον φυλακής.
Μέσα σε αυτή την κρίσιμη συνθήκη, τα καθάρματα της κυβέρνησης της ΝΔ, οι δολοφόνοι κρατουμένων Μ. Χρυσοχοΐδης, Σοφία Νικολάου και οι υφιστάμενοί τους, αφού καταρχήν επιχειρούν να υποβαθμίσουν και να αποσιωπήσουν το γεγονός, αποφασίζουν την Πέμπτη 3/6 την μεταφορά του Γιάννη Δημητράκη πίσω στις φυλακές Δομοκού και μάλιστα σε κελί απομόνωσης , λόγω υγειονομικών μέτρων(!). Η μεταφορά του συντρόφου μας εκεί, με τις εγκεφαλικές του λειτουργίες σε άμεσο κίνδυνο, είναι μια δεύτερη απόπειρα δολοφονίας του. Οι φυλακές Δομοκού -που προορίζονται στο άμεσο μέλλον να είναι πειθαρχικές φυλακές («τύπου Γ») για τους πολιτικούς και τους απείθαρχους κρατούμενους- δεν πληρούν ούτε στο ελάχιστο τις προϋποθέσεις για περίθαλψη και ανάρρωση ενός κρατούμενου σε τόσο σοβαρή κατάσταση. Στην παραλίγο κρατική δολοφονία του Δημήτρη Κουφοντίνα, που κι αυτός πασχίζει να ανακάμψει μετά την πρόσφατη απεργία πείνας στις άθλιες συνθήκες της ίδιας φυλακής, έρχεται να προστεθεί και η απόπειρα σε βάρος του Γιάννη. Ως συνέλευση αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους και τους διωκόμενους αγωνιστές, ως κίνημα αλληλεγγύης εν γένει, είμαστε και πάλι αποφασισμένοι και αποφασισμένες να μην αφήσουμε τον σύντροφό μας έρμαιο στα αιματοβαμμένα χέρια τους. Τίποτα δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο, κανείς από τους υπεύθυνους της ολοένα και εντεινόμενης θανατοπολιτικής που εξαπολύουν δεν πρέπει να μείνει έξω από το στόχαστρό μας.
Ως συνέλευση πάντα προσπαθούμε να βλέπουμε το ζήτημα των φυλακών, όχι αποκομμένο αλλά ως ακριβώς κομμάτι της «μεγάλης εικόνας» του κοινωνικού και πολιτικοοικονομικού γίγνεσθαι. Με τον ίδιο τρόπο αντιλαμβανόμαστε τους πολιτικούς κρατούμενους καταρχήν ως συντρόφους αλλά και αιχμάλωτους ενός κοινωνικού-ταξικού πολέμου που μαίνεται διαχρονικά στον βάρβαρο καπιταλιστικό κόσμο. Με τον ίδιο τρόπο αντιλαμβανόμαστε την κρατική πολιτική που αφορά τις φυλακές, το νομικό και το σωφρονιστικό σύστημα, καταρχήν ως ταξικά προσδιορισμένα αλλά και κομμάτι της συνολικής κρατικής πολιτικής στην οικονομία, την υγεία, την παιδεία , το περιβάλλον. Σε όλα αυτά τα πεδία το κεφάλαιο και το κράτος επελαύνουν σε ολοένα και περισσότερο νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, επιχειρώντας να κατεδαφίσουν ότι έχει απομείνει ως εμπόδιο στην άκρατη καπιταλιστική ανάπτυξη. Παράλληλα, επιχειρώντας να καταπνίξουν κάθε φωνή και χώρο αντίστασης, να πνίξουν στη λήθη κάθε επαναστατική προοπτική και παράδοση. Να εδραιώσουν με την προπαγάνδα και την βία την κυριαρχία τους. Υπό το γενικό αυτό πρίσμα, τα γεγονότα και η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές είναι για μας κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα, λίγο έως πολύ ένα καθρέφτισμα της κατάστασης και εκτός των τειχών.
Το πρωτοφανές σε αγριότητα γεγονός του άγριου ξυλοδαρμού του Γιάννη Δημητράκη, ενός επί πολλά χρόνια πολιτικού κρατούμενου, όχι από σωφρονιστικούς υπαλλήλους αλλά από συγκρατούμενούς του, πρέπει κατά τη γνώμη μας να αναλυθεί με πολιτικά εργαλεία, τα εργαλεία με τα οποία επιχειρούμε να αναλύουμε όλα τα γεγονότα της κοινωνικής σφαίρας που εκτυλίσσονται γύρω μας. Δεν το βλέπουμε ως ένα γεγονός από αυτά που «συμβαίνουν στις φυλακές», όπως με θράσος δήλωσε ο διευθυντής των φυλακών Δομοκού. Δεν πρόκειται για έναν καυγά. Τα δολοφονικά χέρια που χτύπησαν τον σύντροφό μας, επειδή αυτός έπραξε το αυτονόητο για έναν ανυπότακτο αντιεξουσιαστή να υπερασπιστεί ακόμα και με κίνδυνο της ζωής του τον αδύναμο έναντι του ισχυρού, δεν θα σηκώνονταν αν δεν είχαν -έμμεσα ή άμεσα- την σιγουριά και την ασφάλεια της κρατικής αιγίδας. Οι βρώμικες μικροεξουσίες του κόσμου της φυλακής, στις οποίες ένας αναρχικός κρατούμενος δεν μπορεί να διανοείται να συμμετέχει, δεν θα λειτουργούσαν ανενόχλητα ως παρακρατική μαφία, ελέγχοντας με κάθε τρόπο τις φυλακές προς ίδιον όφελος, προς εξυπηρέτηση της υπηρεσίας αλλά και τελικά της κρατικής πολιτικής.
Ιδεολογικά η κυβέρνηση επιχειρεί να ταυτίσει την «τρομοκρατία» με τα ειδεχθή εγκλήματα και να εμφανίσει τις αγωνιστικές επιλογές σαν συγκοινωνούντα δοχεία με το οργανωμένο έγκλημα. Η αξιακή και υλική σύγκρουση του Γιάννη που δεν δίστασε να αναμετρηθεί με τμήμα του πιο ειδεχθούς οργανωμένου εγκλήματος αποτελεί ακόμα ένα κουρέλιασμα του κρατικού αφηγήματος για αυτό και συγκαλύπτεται από την κυβέρνηση. Δυο κόσμοι συγκρούστηκαν στις 24 Μάη. Ο κόσμος της αλληλεγγύης, της ανιδιοτέλειας, της ισότητας με τον κόσμο της βαρβαρότητας, της κτηνωδίας και της εξουσίας.
Αν για κάποιους δεν είναι προφανές πως η κανιβαλιστική – εξουσιαστική βία, οι παρακρατικές και μαφιόζικες μέθοδοι επιβολής και πλουτισμού είναι εν γένει ένα πρωτογενές παράγωγο του καπιταλιστικού κόσμου , διαπλεκόμενο με την κρατική πολιτική, σε ένα κλειστό περιβάλλον όπως της φυλακής, όπου όλα ελέγχονται ασφυκτικά, τα πράματα φαντάζουν αρκετά πιο απογυμνωμένα. Τα τσιφλίκια, οι ομάδες εξουσίας και οι διάφορες μαφίες των φυλακών, δεν μπορεί παρά να δρουν υπό την αιγίδα του κράτους και ξεκάθαρα προς όφελος του. Είτε ασυνείδητα είτε συνειδητά. Καταπνίγοντας πολλές φορές κινητοποιήσεις, διεκδικήσεις, συλλογικοποιήσεις, μέσω του ελέγχου και του κατακερματισμού του πληθυσμού των φυλακών σε όλη την επικράτεια.
Είναι βέβαιο πως οι ηθικοί αυτουργοί αυτής της βάναυσης επίθεσης στο σώμα του Γιάννη Δημητράκη, οι υπεύθυνοι της φυλακής και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι, θα τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση που οι φυσικοί αυτουργοί, τα πρωτοπαλίκαρα της μαφίας που οι ίδιοι εκτρέφουν, επιχείρησαν να «τελειώσουν» έναν αναρχικό αγωνιστή που μέσα σε δυο και πλέον δεκαετίες έχει δώσει αγώνες σε κάθε πεδίο του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Έναν αναρχικό αγωνιστή που πρωτοστάτησε και στην εξέγερση στις φυλακές Μαλανδρίνου το 2007 και που πάντα πάλευε για τη συσπείρωση της κοινότητας των πολιτικών κρατουμένων, τη όσμωση τους με όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού των φτωχών προλεταρίων και ανυπότακτων κρατουμένων και την αγωνιστική διεκδίκηση εντός των τειχών.
Όλοι οι υπεύθυνοι , από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, για αυτή την δολοφονική επίθεση στον Γιάννη Δημητράκη, το γνωρίζουν ήδη καλά, εδώ και δεκαετίες, πως κανένας και καμία πολιτικός/ή κρατούμενος/η δεν είναι μόνη και μόνος. Η άποψη πως το αναρχικό αντιεξουσιαστικό κίνημα, τα κινήματα αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, η ίδια η κοινότητα των πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα (τα μέλη της οποίας σκόπιμα τα τελευταία χρόνια διασπείρεται από τους υπεύθυνους σε διάφορες φυλακές ώστε να δυσχεραίνεται η επαφή τους) βρίσκονται στη δίνη της ύφεσης, του κατακερματισμού και της εσωστρέφειας αλλά και στο κέντρο της λυσσαλέας κατασταλτικής επίθεσης κράτους και κεφαλαίου, μπορεί να ανταποκρίνεται σε μια πραγματικότητα που όλοι και όλες βιώνουμε όμως αυτή είναι και η πραγματικότητα που εχθρευόμαστε και οφείλουμε να ανατρέψουμε. Οφείλουμε να ξαναπιάσουμε το νήμα της επαναστατικής μνήμης που με τόσο λύσσα επιχειρούν να κόψουν, να συσπειρωθούμε, να ξανακάνουμε την αιχμή της αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους φόβητρο για τους κρατούντες , τους ισχυρούς και τα τσιράκια τους. Ώστε ποτέ ξανά να μην διανοηθεί κανείς πως ένας πολιτικός κρατούμενος αλλά και ο οποιοσδήποτε ανυπότακτος ή απλά ανυπεράσπιστος κρατούμενος μπορεί να πέφτει θύμα τρομοκρατίας και δολοφονικής βίας από οποιονδήποτε κρατικό ή παρακρατικό μηχανισμό. Ο αγώνας της αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους και ενάντια στον θεσμό της φυλακής είναι μέρος του συνολικού αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.
Άμεση μεταφορά του συντρόφου μας σε εξειδικευμένο κέντρο αποκατάστασης
Κάτω τα χέρια από τους πολιτικούς κρατούμενους
Αλληλεγγύη και δύναμη στον αναρχικό αγωνιστή Γ. Δημητράκη
Συνέλευση αλληλεγγύης
στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές
Leave a Reply