Για την 48ωρη απεργία 19-20 Οκτώβρη και τα γεγονότα στη συγκέντρωση του Συντάγματος την Πέμπτη 20/10, “Αναρχικό Ρεσάλτο”

Τη βδομάδα που πέρασε κατατέθηκε προς ψήφιση στη βουλή και ψηφίστηκε το τρίτο κύμα κατεδάφισης των κοινωνικών και εργασιακών κατακτήσεων του τελευταίου αιώνα μετά το μνημόνιο και το μεσοπρόσθεσμο. Το όνομα αυτού: πολυνομοσχέδιο. Η ισοπέδωση και ανοικοδόμηση της κοινωνίας σε νέες βάσεις πιο πειθαρχημένες και αποδοτικές για την οικονομική και πολιτική κυριαρχία συνεχίζεται. Εκτεταμένες απεργίες και καταλήψεις σε όλο τον δημόσιο τομέα προηγήθηκαν της 48ωρης γενικής απεργίας της Τετάρτης και Πέμπτης 19 & 20 Οκτώβρη.Τετάρτη 19 Οκτώβρη: τελικά απ’ ότι φαίνεται δε θα φύγουν με ελικόπτερο

Την Τετάρτη 19 Οκτώβρη εκατοντάδες χιλιάδες απεργοί-διαδηλωτές κατέβηκαν στο δρόμο, στη μεγαλύτερη ίσως πορεία της μεταπολίτευσης. Αυτό που έλειπε, ωστόσο, ήταν η «οργή λαού». Μετά από μια βδομάδα απεργιακής παράλυσης του κρατικού μηχανισμού και κατάληψης σχεδόν όλων των υπηρεσιών-υποδομών του, θα περίμενε κανείς την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης, υπόθεση που τελικά διαψεύστηκε.

Επιθετικές διαθέσεις δεν υπήρχαν, όπως π.χ. στις 5 Μάη 2010 που χιλιάδες διαδηλωτές επιχειρούσαν για ώρες έφοδο στο κοινοβούλιο μαχόμενοι σώμα με σώμα με τα ΜΑΤ. Το ίδιο ισχύει και για τις αριστερές οργανώσεις και κόμματα, κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά, που επενδύουν το τελευταίο διάστημα σε μια ρητορική περί «σύγκρουσης», «ρήξης», «ανατροπής» κ.α., την οποία μπορεί να κρίνει ο καθένας κι η καθεμία πόσο την εννοούν. Εκδηλώθηκαν, βέβαια, από κάποιους εκατοντάδες διαδηλωτές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, με την αμέτοχη επικρότηση κάποιων επιπλέον χιλιάδων συγκεντρωμένων, οι οποίες καταχωρήθηκαν ως ένα είδος εθιμοτυπίας σε μια πορεία-συγκέντρωση που δεν θύμιζε «καζάνι που βράζει».

Η λύση που φαίνεται να προκρίνεται από όλους τους θεσμικούς παράγοντες, κόμματα εξουσίας, αντιπολιτευτικά δεκανίκια, ΜΜΕ, εξωκοινοβουλευτική αριστερά, είναι οι εκλογές. Εξάλλου, «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», «χρειάζεται μια νέα συμφωνία με τον λαό», «πρέπει να καταγραφούν οι νέοι συσχετισμοί μέσα στην κοινωνία», «απαιτείται νέα λαϊκή εντολή» και άλλα σχετικά. Οι εκλογές πάντοτε λειτουργούσαν (έστω και προσωρινά) ως μέσο χειραγώγησης και αφομοίωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας και οργής. Πάντοτε αποτελούσαν μέσο αναστολής (έστω και προσωρινά) των κοινωνικών αντιστάσεων με το πρόσχημα του «λαού που μίλησε».

Η απόσυρση των λεγόμενων «αγωνιστικών συνιστωσών» από κάθε σκέψη κορύφωσης της σύγκρουσης και η αποδοχή της «λύσης» των εκλογών δεν είναι τυχαία, παρότι τα ασήμαντα εκλογικά τους ποσοστά δε θα διαφοροποιηθούν και οι προσδοκίες τους για ενιαίο αριστερό αγωνιστικό και εκλογικό μέτωπο θα διαψευστούν. Δεν πρόκειται απλά για μια αναβολή της -πολυπόθητης κατά τα άλλα- «επανάστασης», «ανατροπής» κλπ για του χρόνου. Πρόκειται για το δρόμο της αστικής νομιμότητας και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας πάνω στον οποίο βαδίζουν εδώ και δεκαετίες.Πέμπτη 20 Οκτώβρη: σφυρί καλεί δρεπάνι

Η απόφαση του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ-ΜΑΣ να παραβρεθεί μαζί με τους υπόλοιπους διαδηλωτές στο Σύνταγμα την Πέμπτη 20 Οκτώβρη, μετά από 12 χρόνια απόλυτου διαχωρισμού-απομονωτισμού (σε βαθμό καραντίνας) δεν ήταν τυχαία. Δεν είναι μόνο ότι το «κώμα του λαού» περιφρούρησε το κοινοβούλιο τη συγκεκριμένη μέρα και όχι τη συγκέντρωσή του όπως γελοία ισχυρίζεται. Είναι ότι περιφρούρησε την καθεστωτική ομαλότητα, την ομαλή μετάβαση σε νέα κυβέρνηση μέσα από εκλογές. Μην ξεχνάμε εξάλλου την ένταση και τις μικροσυμπλοκές που εξελίχθηκαν από τους ίδιους την προηγούμενη μέρα με το μπλοκ της ΠΟΕ-ΟΤΑ (υπάλληλοι στους δήμους) και πάλι στο Σύνταγμα.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το ΚΚΕ έχει αλλεργία στις καταστάσεις «ανωμαλίας» (όπως τις ονόμαζε τη δεκαετία του ΄70) και στους «κύκλους» που την προκαλούν (με βάση αυτά τα εχέγγυα άλλωστε νομιμοποιήθηκε μεταπολιτευτικά από την δεξιά). Γι’ αυτό για τον Περισσό δεν υπήρξε κοινωνική-ταξική εξέγερση τον Δεκέμβρη του 2008 αλλά επρόκειτο για «προβοκάτσια σκοτεινών κέντρων, εγχώριων και ξένων», μέχρι τη μνημειώδη ατάκα ότι «στην πραγματική λαϊκή εξέγερση δε θα σπάσει ούτε τζαμάκι».

Την Πέμπτη, λοιπόν, οι αριστεροί στυλοβάτες του συστήματος ανέλαβαν εργολαβικά τη διασφάλιση της Τάξης και της Ομαλότητας μπρος στο φόβο του αστικού καθεστώτος για ανεξέλεγκτο ξεσηκωμό στο απεργιακό διήμερο, για εκτεταμένες συγκρούσεις και εφόδους προς την βουλή, για αποσταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού. Γι’ αυτό και πήραν τα εύσημα από τον πρωθυπουργό, τα υπόλοιπα κόμματα, τα κανάλια και τις εφημερίδες, με μπροστάρηδες του βουλευτές του ΛΑΟΣ και μεγαλοδημοσιογράφους τύπου Χατζηνικολάου και Πρετεντέρη. Γι’ αυτό με περίσσεια χυδαιότητα έφτασαν στο σημείο να σκυλεύουν ακόμα και τον νεκρό οικοδόμο Δημήτρη Κοτζαρίδη, συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ, που έπαθε ανακοπή καρδιάς εξαιτίας των χημικών των μπάτσων ενώ εκείνοι αποδίδουν το θάνατό του στις «συγκρούσεις με τους προβοκάτορες παρακρατικούς κουκουλοφόρους», σε ένα όργιο σκόπιμης διασποράς της σύγχυσης και αθώωσης της άρχουσας τάξης και των δυνάμεων καταστολής της για τη δολοφονία του διαδηλωτή.

Συνηγόρησαν, βέβαια, και άλλοι λόγοι προφανώς στη συγκεκριμένη επιλογή τους. Πιθανές πιέσεις από τη βάση του ΠΑΜΕ για παραμονή έξω από το κοινοβούλιο στις απεργιακές πορείες και διασταύρωση με τους υπόλοιπους διαδηλωτές. Επίδειξη ηγεμονικής θέσης στη βάση των κρούσεων για «αγωνιστική και εκλογική συμπόρευση» που δέχονται από άλλα τμήματα της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Εσωτερικό «τσιμέντωμα» του μηχανισμού από διαρροές και εκροές οπαδών και μελών με παράλληλη (ψηφοθηρική) απεύθυνση σε ένα όλο και πιο συντηρητικό ακροατήριο.

Τελικά, οι εκτιμήσεις -καθεστωτικές και αντικαθεστωτικές- για εκτεταμένες συγκρούσεις διαψεύστηκαν. Δεν υπήρχε εκείνη η ζωντάνια, η οργή, η επιθετικότητα, η αποφασιστικότητα, η εκβολή μιας σειράς χειμάρρων σε ένα ορμητικό ποτάμι που είναι ικανό να περάσει πάνω από κάθε καθεστωτικό σχεδιασμό και κάθε επίδοξο υπερασπιστή του. Έτσι, μείναμε την Πέμπτη 20 Οκτώβρη με μια άνευρη συγκέντρωση στο Σύνταγμα με σαφώς λιγότερο κόσμο απ’ ότι την Τετάρτη και τις ροπαλοφόρες αλυσίδες του ΠΑΜΕ -στραμμένες προς τους υπόλοιπους διαδηλωτές με πλάτη στην βουλή- αποφασισμένες να ματώσουν οι ίδιες και να αιματοκυλήσουν οποιονδήποτε αμφισβητούσε την περιφρούρηση του κοινοβουλίου. Έτσι κι έγινε.

Η παντελώς άστοχη και αδικαιολόγητη χρήση μολότοφ στις συμπλοκές, όπως και ο πετροπόλεμος (που σύντομα έγινε αμοιβαίος), δεν επιτρέπει ίσες αποστάσεις και συμψηφισμούς Αποκλειστικά υπεύθυνο πολιτικά και ηθικά για τις συμπλοκές που εκδηλώθηκαν είναι το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ-ΜΑΣ. Αλλά και επιχειρησιακά ο σχηματισμός τους ήταν προμελετημένα τραμπουκικός αφού είχαν υπολογίσει ότι η στάση τους θα προκαλούσε εντάσεις και πιθανώς συγκρούσεις. Τα δεκάδες βίντεο που έχουν κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο είναι αδιάψευστος μάρτυρας των διαδοχικών εφορμήσεων τους ως λυσσασμένες αγέλες, των αδιάκριτων χτυπημάτων τους με ρόπαλα, των ανοιγμένων κεφαλιών, της ομαδικής ποδοπάτησης πεσμένων ανθρώπων, της αδιάκριτης εκτόξευσης μαρμάρων εντός της πλατείας Συντάγματος, του πετάγματος ανθρώπων στο κενό από ύψος 4 μέτρων, της παράδοσης στα ΜΑΤ όσων έπεσαν στα χέρια τους. Επιθέσεις, βέβαια, που αναχαιτίστηκαν επιτυχώς, με αρκετές όμως απώλειες.

Από την άλλη, οι μολότοφ ιστορικά στο πεδίο του αγώνα έχουν χρησιμοποιηθεί σε επιθέσεις κατά κρατικών και καπιταλιστικών στόχων και στις συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Κάθε άλλη χρήση τους -ακόμα και υπό τις συνθήκες τέτοιας κλίμακας επιθέσεων από ροπαλοφόρα ΚΝΑΤ- είναι εκτός συζήτησης. Ανάλογος προβληματισμός και σκεπτικισμός απαιτείται και για τις πέτρες.

Τα κυρίως ζητήματα όμως βρίσκονται στην πολιτική διάσταση του θέματος. Με εμφανή την απροθυμία του πλήθους να αμφισβητήσει πολιτικά και πρακτικά την «κόκκινη ζώνη» απαγόρευσης προσέγγισης της βουλής, η επιλογή της σύγκρουσης μοιάζει μετέωρη ως προς τον βαθμό της κοινωνικής της πρόσληψης και της πολιτικής της λειτουργικότητας-σκοπιμότητας. Μια επιλογή αυθόρμητη και αυτοσχέδια, που παρότι απηχούσε έναν διαχρονικά δίκαιο σκοπό (αυτόν του τσακίσματος της σταλινικής επιβολής), είναι σημαντικό να μη διεκπεραιώνεται με αντανακλαστικές κινήσεις (που δεν έχουν ζυμωθεί πολιτικά, δεν έχουν προταχθεί κοινωνικά και δεν έχουν οργανωθεί πρακτικά), οι οποίες αφήνουν τη σκιά της «εργολαβικής» ανάληψης εκκαθάρισης κάθε είδους φράγματος από συγκεκριμένα κοινωνικά-πολιτικά κομμάτια του κόσμου του αγώνα. Παρόλα αυτά, η στάση των διαδηλωτών/τριών που υπερασπίστηκαν τον εαυτό τους και τον δρόμο είναι κομμάτι της έμπρακτης θέσης και αυτοάμυνας του ριζοσπαστικού κινήματος απέναντι σε επίδοξους ηγεμόνες του αγώνα και θιασώτες της ομαλότητας. Η όποια συνέχιση της σύγκρουσης στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς (τόσο με το ΚΚΕ όσο και με διάφορες άλλες αριστερές οργανώσεις) πρέπει να επικεντρωθεί στην πολιτική αντιπαράθεση.