Περισσότερα από 10.000 άτομα συμμετείχαν το Σάββατο στην πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους. Πρόκειται για ένα ανθρώπινο μέγεθος ικανό όχι μόνο να λειτουργήσει ως ανάχωμα των κεντρικών πολιτικών σχεδιασμών αλλά και να επιβάλλει μια αναδιάταξή τους. Δεν είναι ούτε υπερβολική (δεν πλέουμε στα ιδεολογικά πελάγη της ανάγκης για επιβεβαίωση) ούτε και επαρμένη (δεν είμαστε τόσο… ανώριμοι όσο εκτιμούν τα «σοβαρά» δεξιά κι αριστερά ιερατεία) εκτίμηση. Το μήνυμα της χτεσινής διαδήλωσης δεν περιορίζεται στην αφορμή των εκκενώσεων των καταλήψεων ούτε των επακόλουθων διώξεων. Αλλά στα αίτια των οποίων η αναγωγή ξεπερνάει τη μνημονιακή πολιτική και συναντάει την πολιτική συγκρότηση της κοινωνίας και την καθολική ουσία μιας ετεροκατευθυνόμενης ζωής.
Όσον αφορά την αφορμή της διαδήλωσης είναι γεγονός ότι από τη μία έπαιξε σαφώς ρόλο για την απελευθέρωση των 92 διωκόμενων (υπήρχαν μερικοί ανάμεσά τους που είχαν περιοριστικούς όρους και αναστολές οπότε και την σχετική προϋπόθεση ομηρείας για προφυλάκιση) και από την άλλη δημιούργησε ένα ανάχωμα στις κινήσεις του χρυσαυγίτικου υπουργείου δημόσιας τάξης (δεν μπορεί απλώς να συνεχιστεί το σχέδιο ωσάν να μην συνέβη τίποτε αλλά θα παρθεί πλέον μια απόφαση είτε ανάσχεσης είτε επίθεσης από τη μεριά της ακροδεξιάς διακυβέρνησης σε όλη αυτή πλέον την μαζική αντιστασιακή κατακραυγή με τον κίνδυνο της πολιτικής αποσταθεροποίησης να είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτός).
Όσο σοβαρά κι αν λάβουμε υπόψη μας την αντιμετώπιση της εκκένωσης των καταλήψεων από μεριάς αριστερών και κομμουνιστών ως αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης για τη λίστα Λαγκάρντ… είναι κάτι παραπάνω από απλή τυπική λογική ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην απαντήσουμε με μαξιμαρισμένο τρόπο σε αυτή την κυριαρχική επίθεση. Δεν είμαστε στρατιώτες καμιάς κεντρικής επιτροπής για να υπακούμε σε επιτελικές στρατηγικές και νομοτελειακές αφηγήσεις. Οι σοσιαλδημοκρατικές μανούβρες του Σύριζα πήραν τις χιλιάδες απαντήσεις των διαδηλωτών του Σαββάτου και η πρακτορολογία των κομμουνιστών γελοιοποιήθηκε από την τόλμη και την αποφασιστικότητα των 92 διωκόμενων.
Φυσικά, οι χιλιάδες αυτοί διαδηλωτές δεν συνιστούν έναν συμπαγή και συγκροτημένο χώρο με κοινές διαδικασίες ικανό να παράξει αποφάσεις και σχεδιασμούς. Μπορεί ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος να είναι αυτός που αποτέλεσε τον οργανωτικό πυρήνα του γεγονότος αλλά οι χιλιάδες άνθρωποι που συνέπραξαν στον δρόμο (αν εξαιρέσουμε τις λίγες παρούσες πολιτικές οργανώσεις των αριστερών που παλινδρομούν ανάμεσα στην ανιδιοτέλεια μιας διεσταλμένης συντροφικότητας και την ιδιοτέλεια ενός ιδεολογικού εισοδισμού) αποτελούνται από αποφασισμένα άτομα, αποφασισμένες παρέες, αποφασισμένες ομάδες δημιουργώντας στο σύνολό τους μια δυναμική πολιτική μεταβλητή για την εξέλιξη των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων.
Οι κατειλημμένοι μας χώροι μπορούν να δυναμώσουν τα περιεχόμενα και τις μορφές του αγώνα για-να-πάρουμε-τη-ζωή-μας-στα-δικά-μας- χέρια όποια και να είναι η απόφαση των κρατικών και παρακρατικών συμμοριών για τη συνέχεια. Χωρίς να υποστείλουμε τα πολιτικά μας χαρακτηριστικά είναι αναγκαίο να διαστείλουμε τη δεκτικότητα μας προς τις ριζοσπαστικές προτάσεις από τους αποφασισμένους για ρήξη και πολιτικά «αγεωγράφητους» διαδηλωτές του Σαββάτου. Αυτή είναι η ουσία της ριζοσπαστικής αυτοοργάνωσης που πραγματώνεται διαρκώς πλουτίζοντας όχι μόνο τον αντιθεσμικό αγώνα αλλά και το μεγάλο «στοίχημα» της αυτοθέσμισης.
Το ζήτημα έχει τεθεί. Συνεχίζουμε έχοντας την χειραφετητική επίγνωση ότι ο αγώνας για την κατάκτηση της συνείδησης της ελευθερίας είναι όρος για την ίδια μας την ύπαρξη και νοηματοδοτεί την κάθε μας επιλογή.
Το Σάββατο δεν σηκώσαμε απλώς το γάντι του υπουργού δημόσιας τάξης.
Του το πετάξαμε πίσω στα μούτρα.
Leave a Reply