200 περίπου άτομα συγκεντρωθήκαμε στην πλατεία Εσταυρωμένου και γύρω στις 12.30’ ξεκινήσαμε την πορεία μας προς το Πράκτικερ. Ο κρύος και βροχερός καιρός μπορεί να έπαιξε τον ανασταλτικό του ρόλο για μια πιο μαζική προσέλευση αλλά όσοι και όσες πορευτήκαμε είχαμε την καλύτερη δυνατή παρουσία στο δρόμο. Δυνατή περιφρούρηση και πολλά συνθήματα κατοχύρωσαν για μια ακόμη φορά το σοβαρό πολιτικό και κοινωνικό εκτόπισμα του ανατρεπτικού προτάγματος στην πόλη. Διασχίσαμε την Ιερά Οδό με τη «διακριτική συνοδεία» της αστυνομίας που λίγο πριν φτάσουμε στο Πράκτικερ πήρε λιγότερο διακριτικό χαρακτήρα με δύο διμοιρίες των ΜΑΤ να παίρνουν θέση μπροστά από το κατάστημα. Το κατάστημα είχε κλείσει το μεγάλο υπόγειο πάρκινγκ και είχε απλώσει πλέγματα στην πρόσοψή του. Η πορεία διεκδίκησε το τράβηγμα των διμοιριών από την είσοδο και έτσι φτάσαμε ακριβώς μπροστά από το κατάστημα, το οποίο λειτουργούσε μόνο κατά το ήμισυ, αφού επιτρεπόταν η είσοδος στο σούπερ μάρκετ που συστεγάζεται αλλά οι πόρτες του Πράκτικερ εσωτερικά του κτιρίου ήταν κλειστές. Μείναμε περίπου 20 λεπτά φωνάζοντας συνθήματα και μοιράζοντας κείμενα μέσα κι έξω από το κτίριο και αποχωρήσαμε ρίχνοντας κόκκινες μπογιές στην πρόσοψή του καταστήματος. Στη συνέχεια μπήκαμε όλοι στο μετρό από το σταθμό τη Αγίας Μαρίνας που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το Πράκτικερ και επιστρέψαμε στην πλατεία Εσταυρωμένου.
Αρκετός κόσμος επιδοκίμασε την πορεία αλλά χωρίς να φαίνεται ότι αυτή η επιδοκιμασία έχει τη διάθεση να ξεπεράσει την κουλτούρα της ανάθεσης. Το γεγονός της «αυτοκτονίας», έτσι κι αλλιώς, φέρει ένα συναισθηματικό βάρος τη στιγμή που επικοινωνείται και μάλιστα ιδιαίτερα σε αυτές τις γειτονιές. Πολλές «τριβές» στα μοιράσματα του κειμένου χωρίς κανένα ίχνος επιθετικότητας που επιβεβαιώνουν, όμως, είτε την ασφάλεια ενός «τι να κάνουμε», είτε την κυριαρχία μιας διάχυτης μοιρολατρίας. Ο κόσμος ιδιαίτερα μέσα στο Πράκτικερ σοκαρίστηκε από την αναπάντεχη γι’ αυτόν οργισμένη διαδήλωση στην είσοδο του μαγαζιού… χωρίς να προσδιορίζεται, ωστόσο, το πρόσημο του σοκ.
Η πορεία αυτή άφησε μια παρακαταθήκη αποφασιστικότητας και οργανωτικότητας υποδαυλίζοντας τους φόβους των αφεντικών του Πράκτικερ και της αστυνομίας αφού όλοι αυτοί θεωρούσαν ότι το «ταξικό μένος» είχε εξαντληθεί τόσο στην ανυπαρξία οποιουδήποτε αριστερού καθεστωτικού αντίλογου όσο και στην συγκέντρωση της προηγούμενης Πέμπτης η οποία είχε καλεστεί μόνο διαδικτυακά. Από τη μεριά μας δεν πρόκειται να αφήσουμε αυτή την ξεκάθαρη δολοφονία του Στέφανου Βαλαβάνη να χαθεί μέσα στην επιτηδευμένη λήθη αλλά θα επιδιώξουμε την συγκρότηση μια διαρκούς συλλογικής υποδομής για την περιστολή της εργοδοτικής ασυδοσίας –κι όχι μόνο της συγκεκριμένης- που θέλει να υποτιμήσει τις ζωές μας συνηθίζοντας τον θάνατο.
Leave a Reply