Η Ειρήνη Γκίνη, ή Μίρκα Γκίνοβα, ήταν μια από τις χιλιάδες γυναίκες που πήραν μέρος στους αγώνες του ελληνικού λαού τη δεκαετία του 1940. Κέρδισε μια θέση στην Ιστορία όχι τόσο με τη δράση της, όσο με το τραγικό της τέλος. Με απόφαση του Έκτακτου Στρατοδικείου Γιαννιτσών εκτελέστηκε στις 6 το πρωί της 26ης Ιουλίου του 1946 μαζί με άλλους έξι συναγωνιστές της στο χώρο του νεκροταφείου της πόλης. Ήταν η πρώτη εκτέλεση γυναίκας από τον ελληνικό στρατό. Ήταν επίσης μία από τις πρώτες αιματηρές εφαρμογές του περιβόητου Γ’ Ψηφίσματος που ακολούθησε τις εκλογές της 31ης Μαρτίου του 1946 και οδήγησε σε εκατόμβες κομμουνιστών.
Για χρόνια η μνήμη της Γκίνη επέζησε στην Ελλάδα μόνο προφορικά, μαζί με τις κρυφές κουβέντες για τα κομμένα κεφάλια ανδρών και γυναικών στις πλατείες, ως μια ακόμη ιστορία της αιματοβαμμένης δεκαετίας του 1940. Αλλά και σήμερα, όταν πια τα απομνημονεύματα και οι αναψηλαφήσεις εκείνης της εποχής έχουν γίνει πλήθος, η ιστορία της παραμένει σχετικά άγνωστη. Δε χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ για να βρει την αιτία. Η Γκίνη ήταν κομμουνίστρια, προερχόταν όμως από την ακατονόμαστη μειονότητα του βορειοελλαδικού χώρου και έδρασε πολιτικά στα πλαίσια τόσο της ΕΠΟΝ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, όσο και του ΝΟΦ. Ανήκε λοιπόν στο δύσκολο περιθώριο που δεν επιδέχεται εύκολη κατηγοριοποίηση, ούτε από τα αριστερά, ούτε από τα δεξιά κι έτσι παραμένει με έναν τρόπο στα αζήτητα της ελληνικής ιστορίας.
Η Ειρήνη Γκίνη, η Μίρκα για τους συναγωνιστές της, γεννήθηκε στα Ξανθόγεια του νομού Πέλλας, το Ρουσίλοβο στα σλαβομακεδόνικα, ένα χωριό στην εθνική οδό Έδεσσας-Φλώρινας στην περιοχή του Καϊμάκτσαλαν. Σπούδασε στο διδασκαλείο της Καστοριάς και δούλεψε ως δασκάλα στα χωριά της περιοχής λίγο πριν ξεσπάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Στην Κατοχή μπήκε στην ΕΠΟΝ και τον ΕΛΑΣ, αλλά εντάχθηκε και στις αντιστασιακές οργανώσεις της σλαβομακεδονικής μειονότητας. Το 1945-6 ήταν ένα από τα κύρια στελέχη του ΝΟΦ στην περιοχή, με έντονη δράση σε θέματα γυναικείας απελευθέρωσης. Η λαϊκή μνήμη την αναφέρει ως όμορφη γυναίκα και αγαπητή δασκάλα, αλλά και ως άτομο με ξεχωριστές πολιτικές και οργανωτικές ικανότητες. Το καλοκαίρι του 1946 συνελήφθη μαζί με άλλα τοπικά πολιτικά στελέχη του ΚΚΕ και του ΝΟΦ στην περιοχή του χωριού Μαργαρίτα (Πότσεπ) στο Καϊμάκτσαλαν, όπου είχαν βρεθεί – υποτίθεται υπό την προστασία των ενόπλων τμημάτων των οργανώσεων – για να μπορέσουν να συνεδριάσουν σε συνθήκες σκληρής παρανομίας. Οδηγήθηκαν στην Ασφάλεια της Έδεσσας και βασανίστηκαν ανελέητα. Ακολούθησε Έκτακτο Στρατοδικείο στα Γιαννιτσά κι εκτέλεση με συνοπτικές διαδικασίες. Με αυτόν τον τρόπο η Μίρκα πέρασε στην Ιστορία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Γκίνη ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα για την εποχή της. Όταν εκτελέστηκε ήταν το πολύ τριάντα χρονώ και είχε ζήσει ανύπαντρη και ανεξάρτητη σε μια φτωχή και συντηρητική κοινωνία. Ανέλαβε ρόλο ηγετικό σε συνθήκες εξαιρετικού κινδύνου, βασανίστηκε σκληρά και να εικάσει μόνο μπορεί κανείς τι σήμαινε η ανεξαρτησία της ως γυναίκα για τους βασανιστές της. Δε δίστασε να θυσιάσει τη ζωή της και, αν πιστέψουμε όσα η λαϊκή μνήμη διατηρεί, κράτησε στάση εξαιρετικά θαρραλέα στο στρατοδικείο. Πέθανε, σύμφωνα με το λαϊκό θρύλο, πιστή στα κομμουνιστικά της ιδεώδη. Είναι βέβαιο ότι αγωνίστηκε για τα δικαιώματα της μειονότητας, αλλά ούτε οι μαρτυρίες των συναγωνιστών της, ούτε κανένα άλλο στοιχείο δείχνουν ότι ήταν εθνικίστρια. Είναι απίθανο επίσης να προέρχονταν από οικογένεια αδιάλλακτου μακεδονισμού, καθώς το ελληνικό κράτος την εποχή εκείνη δεν εκπαίδευε ως δασκάλους ‘ύποπτα στοιχεία’ από τη μειονότητα.
Η συζήτηση με το Φιλώτα Αδαμίδη που παρατίθεται στο τέλος αυτού του κειμένου φέρνει στο φως ορισμένες άγνωστες λεπτομέρειες από τη σύλληψη της Μίρκας. Ο Φιλώτας Αδαμίδης – ο καπετάν Κατσώνης της περιοχής του Πάικου, του Βέρμιου και του Καϊμάκτσαλαν – είναι κι αυτός μια σημαντική ιστορική φυσιογνωμία της εποχής. Αξιωματικός εξ εφέδρων του ελληνικού στρατού, έλαβε μέρος στον πόλεμο της Αλβανίας και στη μάχη της Κρήτης, ήταν καπετάνιος και διοικητής τάγματος στο 30ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ στο Πάικο και το Καϊμάκτσαλαν και πολέμησε με το ΔΣΕ στον εμφύλιο πόλεμο. Μέλος του ΚΚΕ, αλλά πάντα με την παρρησία του μαχητή, έζησε για 33 χρόνια εξόριστος στην Τσεχοσλοβακία.
Αποσπάσματα από: http://costaslapavitsas.blogspot.gr/2014/05/blog-post.html?spref=tw
Η αναδημοσίευση, όπως και η επιλογή των αποσπασμάτων, γίνεται από έναν Ξεναγό του Μέλλοντος. Ο Κ. Λαπαβίτσας που συνέταξε την ανάρτηση “διεκδικεί” με αυτόν τον τρόπο την Ειρήνη ως μέρος της ελληνικής ιστορίας θίγοντας παράλληλα τη μονοπώλησή της από την… ΠΓΔΜ. Κρατάμε το ύφος της ανάρτησής του και αφαιρούμε τα σχετικά αποσπάσματα. Εμείς διεκδικούμε μια Ειρήνη-Μίρκα απλλαγμένη από “εθνικές αφηγήσεις”. Όπως και να ‘χει στην ιστορία αυτή ξεδιπλώνονται όλες οι γοητευτικές ανατρεπτικές διαστάσεις μιας προσωπικότητας. Έμφυλο, ταξικό, “εθνικό”. Αυτή η γοητεία είναι και το κίνητρο της ανάρτησης…
Ξεναγοί του Μέλλοντος
Leave a Reply