Βρεθήκαμε στο χωριό. Δεν αναφερόμαστε στο δικό μας χωριό γιατί μπορεί να είναι το δικό σας. Εξάλλου, αυτό που φαίνεται εν μέσω μιας γενικευμένης συστημικής κρίσης είναι ότι τα χωριά χωνεύονται απο μια ενιαία μορφή. Μοιάζουν. Και δεν μιλάμε για την αρχιτεκτονική, το τοπίο, τη γεωγραφική θέση αλλά για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Όσο περισσότερο γενικεύεται η ανέχεια, η ανασφάλεια, η αναξιοπρέπεια, η εξατομίκευση, τόσο συρρικνώνεται η ανθρώπινη ύπαρξη σε βαθμό που οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων γίνονται αδιόρατες. Όσο περισσότερο συγκεντρώνεται η ψευδεπίγραφη φωτεινότητα του πολιτισμού των μητροπόλεων, τόσο περισσότερο διαχέεται το σκοτάδι στην αφυδατωμένη περιφέρεια.
Μέσα σε αυτή την συνθήκη, τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια στις σιωπηλές πλατείες των παρατημένων χωριών θέλουν να κοροϊδέψουν το αυθεντικό σκοτάδι που κυκλώνει την αναπόφευκτη μοίρα τους. Προφανώς, το κωμικοτραγικό παραμύθι ενός τσογλανιού απο την Βηθλεέμ δεν μπορεί να απαλύνει την οδύνη από το γκρέμισμα των μεγάλων αυταπατών της εποχής μας. Έτσι ίσως, οι λίγοι επισκέπτες -όπως κι εμείς- όντες και αυτοί μέσα στην δίνη της γενικευμένης κρίσης, δεν σημαίνουν τίποτα αλλο παρά ένα αμφίβολο σωσίβιο για τους ιθαγενείς που, εντέλει, κανείς δεν θέλει να εμπιστευτεί. “Το χωριό θα ρημάξει”, λένε οι ντόπιοι επαϊοντες, αφού και αυτοί απο την δύση της ζωής τους διαισθάνονται τους λύκους να καραδοκούν για την κάθοδο στα έρημα χωριά. Όποιος θεωρεί οτι αυτό έχει να κάνει με κάποια μελοδραματικότητα δεν έχει παρά να μετρήσει τα εγκαταλελειμένα σπίτια ενός χωριού. Παλιότερα ίσως η βιωμένη ιστορία, όπως μεταφερόταν απο στόμα σε στόμα, θα μπορούσε να προσφέρει έναν αναστοχασμό για ένα ενδεχόμενο διέξοδο. Σήμερα, όμως, που η βιωμένη ιστορία έχει θαφτεί στα κατά τόπους νεκροταφεία, μένουν οι κεραίες των Wi-Fi στις έρημες πλατείες δίπλα στα πλατάνια για να διαφημίσουν την ίδια την ασημαντότητα. Ακόμα και η επιβίωση αποτελεί κενό γράμμα στις πρεσβείες του κακώς εννοούμενου μεταμοντερνισμού. Θα αφήσουμε κι εμείς το χωριό κάνοντας μια κοινότοπη διαπίστωση -για τα δεδομένα των ανατρεπτικών μας συνελεύσεων- να φαίνεται σαν μια αδήρητη αναγκαία προοπτική για τα χωριά του μελλοντός μας: να είμαστε εμείς οι λύκοι που θα κατέβουν στα ερημωμένα χωριά… Για να διαλύσουμε την πραγματικότητα μιας κακοχωνεμένης κοινοτικής ζωής και να υπερασπιστούμε την αυθεντικότητα της αλληλεγγύης ταυτόχρονα με μια βαθιά υπόκλιση στην τραυματισμένη φύση.
Ιχνηλάτες του Επίκαιρου
Leave a Reply