Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Πέρα από το αυτονόητο της διαπίστωσης, σημασία έχει η ανάγνωση της ίδιας της αστικής δημοκρατίας μέσα στην υπάρχουσα συγκυρία.
Η κυριαρχία έστησε όλους τους μηχανισμούς της για την 48ωρη γενική απεργία στις 28-29 του Ιούνη και την επερχόμενη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Η πολιτική διαχείριση με δηλώσεις κυνισμού(μεσοπρόθεσμο ή τανκς), τα ΜΜΕ και οι μηχανές του θεάματος, οι σιδερόφραχτες οχυρώσεις κι ένας ολόκληρος στρατός επίδοξων δολοφόνων, ετοιμάζονταν να επιβληθούν εκεί όπου η πριμοδοτούμενη «αγανάκτηση» θα ξεπερνούσε τον εαυτό της δίνοντας διαφορετικά χαρακτηριστικά πάνω στη διαλεκτική του δρόμου. Και το μήνυμα σαφές: η λεηλασία του κοινωνικού σώματος θα προχωρήσει πάση θυσία και η επιθετικότητα των θεσμών απέναντι σε κάθε προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης των αντιστάσεων θα είναι ανηλεής.
Αν την πρώτη μέρα της απεργίας δεν πυροδοτήθηκαν εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά και τα περιεχόμενα που θα δημιουργούσαν τους όρους της γενικευμένης αντίστασης, δεν συνέβη το ίδιο και την επόμενη. Η Τετάρτη 29 Ιούνη κουβαλούσε τα συμπυκνωμένα νοήματα και τις ενέργειες που επιζητούσαν το ξεδίπλωμά τους, μετατοπίζοντας τα σημαινόμενα στο πεδίο της διάχυτης σύγκρουσης. Διεμβόλισε το διαχειρίσιμο κομμάτι της «αγανάκτησης» με χαρακτηριστικά που τις προηγούμενες μέρες υποκαθιστούσε η επίκληση για «ειρηνικές συγκεντρώσεις».
Η κυριαρχική προπαγάνδα των τελευταίων ημερών δεν μπόρεσε να χωρέσει μέσα της την εικονοποιημένη διάσπαση των υποκειμένων, τις χιλιάδες που συγκρούστηκαν και διεκδίκησαν την παρουσία τους στην πλατεία. Η φιγούρα του κουκουλοφόρου ήταν κάτι που έπρεπε να αποδοθεί σε όσες και όσους προσπαθούσαν να προστατευτούν από τις δολοφονικές επιθέσεις των ένστολων φρουρών του καθεστώτος, σε όλες και όλους που χρησιμοποίησαν μέσα αυτοπροστασίας απέναντι στον πρωτοφανή χημικό πόλεμο.
Αν κάτι χαρακτήρισε τη μέρα αυτή είναι η διάχυτη οργή, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η φροντίδα και η ανυποχώρητη αντίσταση. Η ευθεία κοινωνική σύγκρουση με εμφυλιακούς όρους ήρθε να αναδιατάξει τα ίδια τα υποκείμενα απέναντι όχι μόνο στους μπάτσους αλλά σε έναν πολιτισμό που μοναδική του προοπτική είναι ο θάνατος. Η καταστολή έκανε όλο και πιο έκδηλη την ωμότητά της όσο η επιθετικότητα του ανυποχώρητου στέκονταν επίμονα. Κι ως τέτοια καταγράφηκε ακυρώνοντας τόσο την καλλιεργούμενη προβοκατορολογία όσο και το ασφαληταριό που θα ήθελε να παίξει αυτό το ρόλο. Κι αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που πρέπει να αναδειχθούν και να βαθύνουν στην κοινωνική συνείδηση.
Αναπόσπαστο κομμάτι της αλληλεγγύης και συντροφικότητας αποτέλεσε η στάση των εργαζομένων του Μετρό, με τους εαυτούς τους να απειλούνται ευθεία και άμεσα από την εργοδοσία, που προτίμησαν να μην απεργήσουν και να κρατήσουν τον χώρο ανοιχτό, παρέχοντας άσυλο σε τραυματισμένους και μη. Μαζί με τους γιατρούς και όσους συμμετείχαν στη λειτουργία του ιατρείου συντέλεσαν στη διάσωση ζωών και στην πλήρη εκτροπή ενός αποστειρωμένου χώρου που λειτουργεί ως πρότυπο καταστολής και κοινωνικού ελέγχου, στην οικειοποίηση του δημόσιου χώρου και στη μετατροπή του σε κέντρο αγώνα και αντιστάσεων.
Για εμάς δεν υπάρχει η ανάγνωση του αγώνα με όρους νίκης και ήττας. Ανεξάρτητα απο την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου η κοινωνική οργή είναι διάχυτη και συσσωρευμένη απο όλα αυτά που λεηλατούν τις ζωές μας. Ο αδιαμεσολάβητος αγώνας και οι αντιστάσεις, η συλλογικοποίηση και το βάθεμα της αλληλεγγύης, η αυτοοργάνωση είναι οι αμετάκλητες απαντήσεις στην καταστολή, τα μεσοπρόθεσμα, την κρίση. Όλα είναι δρόμος και όλα συνεχίζονται.
Αλληλεγγύη στους εκατοντάδες τραυματίες και
σε όλους τους συλληφθέντες της 48ωρης γενικής απεργίας
Leave a Reply