Για μια φενακισμένη αποφυλάκιση

“Το χειρότερο δεν είναι
που μ’ έκλεισαν σ’ αυτή τη φυλακή
και πήραν τα κλειδιά κι έφυγαν,
μα που δεν ξέρω ως πού φτάνει η φυλακή μου,
που δεν ξέρω το περίγραμμά της,
για να κάνω επιτέλους
σαν άνθρωπος κι εγώ
μιαν απόπειρα αποδράσεως…”

Κώστας Μόντης

Η απόφαση για την “απελευθέρωση” της Εύης Στατήρη συνοδεύτηκε από σκληρούς περιοριστικούς όρους επιτυγχάνοντας έτσι μια άμβλυνση των αντιθέσεων που πυροδοτούσε η συγκεκριμένη υπόθεση. Πρόκειται για μια μοντέρνα εκδοχή της “χρυσής τομής” εκείνης που καταφέρνει να εκτονώνει τις εντάσεις, οι οποίες παράγονται στα πολιτικά και κοινωνικά σημεία τριβής δημιουργώντας στην ουσία εντυπώσεις: μια αποφυλάκιση ενέχει ένα στοιχείο λύτρωσης σε σχέση με όλα της τα περιεχόμενα. Με αυτόν τον τρόπο η κυβερνώσα αριστερά των ημερών μας επιβεβαιώνει τον δήθεν καταστατικό της ανθρωπισμό συντηρώντας την ρητορική της κοινωνικής ελπιδοφορίας χωρίς, όμως, κανένα ουσιαστικό κόστος, αφού η ίδια η δίωξη της Εύης Στατήρη δεν χάνει ούτε ίχνος από την κατασταλτική της ικμάδα. Η Εύη Στατήρη είναι στοχοποιημένη και η κρατική γλώσσα έχει πολλούς τρόπους για να το “επικοινωνήσει” κοινωνικά.

Μπορούμε να είμαστε σχεδόν σίγουροι για μια υβριδική διαχείριση της κατασταλτικής στρατηγικής, αφού η “χαμηλών τόνων” ακαδημαϊκή επικάλυψη της δικαστικής εξουσίας από τον καθηγητή Ν. Παρασκευόπουλο θα πρέπει να συνδυαστεί με την μιλιταριστική αποφασιστικότητα του στρατηγού Τόσκα στο υπουργείο δημόσιας τάξης. Έτσι, όσον αφορά την αριστερή δικαιοσύνη θα έχουμε πολλά δείγματα “διαχωρισμού, “καταγγελιών” και “παρέμβασης” του υπουργοποιημένου καθηγητή προς κάθε έκφραση αντιδραστικής αδιαλλαξίας του δικαστικού “βαθέως κράτους” που, ωστόσο, κάθε φορά θα πρέπει να ευθυγραμμίζεται με τις ευρωπαϊκές -και όχι μόνο- επιταγές στρατιωτικοποίησης της κρατικής καταστολής υπό την καθοδήγηση του υπουργοποιημένου στρατηγού.

Με αυτόν τον τρόπο, στην περίπτωση της Εύης Στατήρη, όπως και με την περίπτωση της Αθηνάς Τσάκαλου πριν μερικούς μήνες, το κελί των 2Χ3 μέτρων “μεγεθύνεται” στο 1 τετραγωνικό χιλιόμετρο. Η φιλοσοφία της δίωξης μπορεί να μένει ανέπαφη -σε επίπεδο έντασης του κατηγορητηρίου- διευρύνοντας ταυτόχρονα την “σωφρονιστική περιφέρεια” με τη δημιουργία θυλάκων μέσα στον κοινωνικό ιστό. Οι θύλακες αυτοί ορίζονται από τους περιοριστικούς όρους που στην ουσία εισάγουν “αόρατα κάγκελα”, τα οποία βιώνονται άμεσα από τον διωκόμενο και έμμεσα από το κοινωνικό σώμα σε επίπεδο πρόσληψης: η κοινωνική σημασία ενός τοπίου, στο οποίο κινούνται οι άνθρωποι ελεύθερα, διευρύνεται την ίδια στιγμή συμπεριλαμβάνοντας μια ευθέως σωφρονιστική εκδοχή, αφού αυτό το ίδιο τοπίο μπορεί να αποτελεί για κάποιον/αν ανάμεσά τους τη δική του φυλακή. Αυτή η πολλαπλή ανάγνωση της πόλης έχει στόχο να μολύνει την καθημερινή ζωή με ασκήσεις της κουλτούρας των περιορισμών και της κρατικής τιμωρητικότητας.

Πρόκειται για μια προσωποποιημένη “undercover” φυλακή όπως undercover είναι και οι μπάτσοι που περιπολούν στα αόρατα κάγκελα. Τίποτα δεν τελείωσε.