Σύμφωνα με την Αστυνομία και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, το Σάββατο 26 Φλεβάρη το απόγευμα, βρέθηκε από μηχανοδηγό του Μετρό στο σταθμό του Αιγάλεω (σε άδειο βαγόνι) ένας αυτοσχέδιος εμπρηστικός μηχανισμός, ο οποίος ήταν μεν ενεργοποιημένος αλλά δεν πυροδοτήθηκε από λάθος στη σύσταση των εύφλεκτων υγρών.
Κρίνοντας τόσο από την επιλογή της στόχευσης, τις επιχειρησιακές αστοχίες όσο και από τα αποτελέσματα αυτής της ενέργειας είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό -ακόμη και από τους πιο πολιτικά υποψιασμένους- αν πρόκειται για τη δράση (παρα)κρατικών μηχανισμών ή για τη δράση μιας ανεκδιήγητης «ένοπλης οργάνωσης». Αυτή η δυσκολία λέει πολλά από μόνη της. Μέσα σε μια συνθήκη σχεδόν απόλυτης όξυνσης των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων το κράτος έχει κάθε συμφέρον να επιτείνει την συνθήκη του διάχυτου κοινωνικού φόβου και την πιο επιθετική εφαρμογή του «δόγματος της ασφάλειας».
Ενώ οι φυσικοί φορείς, οι χώροι και τα σύμβολα της θεσμισμένης εξουσίας γίνονται στόχοι σχεδόν καθημερινών κοινωνικών δυναμικών παρεμβάσεων εμφανίζεται μια «εκκωφαντική» ενέργεια που στοχεύει διάχυτα προς έναν ανοιχτό κοινωνικό χώρο και μάλιστα σε μια αυστηρά προσδιορισμένη ταξικά περιοχή όπως είναι το Αιγάλεω.
Πέρα από μια γενικευμένη προπαγάνδα επιτηδευμένου χάους και ανασφάλειας που έχει ήδη δρομολογηθεί από τον κυρίαρχο Λόγο, αναχαιτίζοντας και αποπροσανατολίζοντας την κοινωνική επιθετικότητα και δημιουργώντας πολλαπλές συγχύσεις στην κοινωνική συνείδηση, επανεξετάζονται επιπλέον ασφυκτικά μέτρα κοινωνικού ελέγχου στα μέσα μαζικής μεταφοράς: εφαρμογή «έξυπνης κάρτας» όπου καταγράφονται με λεπτομέρειες όλες οι μετακινήσεις των επιβατών, εγκατάσταση καμερών εξαντλώντας κάθε περιθώριο σάρωσης του αστικού τοπίου, διαρκής έλεγχος τσαντών και σακ-βουαγιάζ στις μετακινήσεις κ.ο.κ. Ανεξάρτητα με το αν τα μέτρα αυτά χρειάζονταν απαραίτητα υποστηρικτική προπαγάνδα ή όχι για να εφαρμοστούν, έχει τη σημασία του το γεγονός ότι εξασφαλίζεται και ενισχύεται η κοινωνική συναίνεση για τα κυριαρχικά απαιτούμενα μετά από μια τέτοια απαράδεκτη και επικίνδυνη ενέργεια.
Πρόκειται για ένα οριακό σημείο όπου (εάν δεν έχουμε την εκδίπλωση μια ιδιότυπης «στρατηγικής της έντασης» από μεριάς του κρατικού μηχανισμού) η πολιτική ηλιθιότητα αξιοποιείται στο έπακρο από τους κυρίαρχους σε μια κρίσιμη εποχή που καμία αντίστοιχη ευκαιρία δεν περισσεύει. Με λίγα λόγια, όπως και να έχει, εάν αυτός ο συγκεκριμένος εμπρηστικός μηχανισμός δεν υπήρχε, το κράτος θα έπρεπε να τον εφεύρει.
Leave a Reply