1
Η ταξική φύση της Ε.Ε. ήταν και είναι αδιαμφισβήτητη από καταβολής. Κάθε επίκληση στην Ευρώπη της Αλληλεγγύης γίνεται μόνον εκ του πονηρού.
2
Είναι δεδομένο ότι η υβριδική κυβερνώσα αριστερά είχε ξεκόψει τις σχέσεις της με το κόμμα που την ανέδειξε. Μια απόλυτη πολιτική αυτονομία δίνει σε ελάχιστους -ακόμη και μέσα στο δικό τους κομματικό πλαισίωμα- τη δυνατότητα να καθορίζουν τις κυβερνητικές επιλογές. Ο κύριος κομματικός όγκος μπορεί να ταλανίζεται πότε παίζοντας την κλειστή ή ανοιχτή αντιπολίτευση και πότε καταφάσκοντας θεσμικά με τις άνωθεν επιλογές. Αυτοί λοιπόν οι ελάχιστοι βρίσκονται στο προσκήνιο της κεντρικής πολιτικής διαχείρισης του ελληνικού καπιταλισμού. Μπορεί να γίνει λοιπόν μια διαπίστωση: αν ελάχιστοι μέσα στο ίδιο το κυβερνών κόμμα γνωρίζουν τις κεντρικές επιλογές της κυβέρνησης, τότε μπορούμε να φανταστούμε πόσο μακριά από την επίγνωση αυτών των επιλογών βρίσκεται ο “κυρίαρχος λαός”.
3
Οι χειρισμοί αυτού του ιδιότυπου πολιτικού διευθυντηρίου έχουν, εδώ και 5 μήνες, ένα πλαίσιο ασαφών ιδεολογικών επικαλύψεων (ανθρώπινο σύστημα, πατριωτική αντίσταση, λαϊκή κυριαρχία), με επιτηδευμένα αναβιωμένες πολιτικές αναφορές (σοσιαλδημοκρατία χωρίς νεοφιλελεύθερο consensus, ήπιος κεϋνσιανισμός) συντηρώντας μια συναίνεση ηθικού τύπου (ελπίδα, αξιοπρέπεια, παλληκαριά), χρησιμοποιώντας τεχνικές εντυπώσεων και εξυπνακισμού (εκβιασμός στους εκβιαστές, δημιουργική ασάφεια, θεωρία των παιγνίων), για να καταλήξουν, εντέλει, σε μια οριακή συστημική κατάσταση. Οι διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού, ευθύς εξαρχής της διακυβέρνησής του, ότι εκείνο που έχει σημασία είναι η ομαλότητα του συστήματος και η συνέχεια του κράτους αλλά με διαφορετικό ύφος εξουσίας, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης του γεγονότος ότι κάθε του κίνηση είναι προς όφελος του ίδιου του συστήματος. Επομένως, δεν πρόκειται για μια προοπτική ξεπεράσματος των ορίων του συστήματος αλλά για μια κυριαρχική τους διαστολή.
4
Το ότι δεν υπήρχε και δεν υπάρχει καμία σαφής και οργανωμένη “αντιπρόταση” στους δανειστές από μεριάς της κυβερνώσας αριστεράς, οφείλεται στο γεγονός ότι επενδύει κάθε φορά στα αποτελέσματα των συγκεκριμένων ευέλικτων τακτικών της. Οι τακτικές αυτές δεν ήταν ποτέ το αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης στρατηγικής αλλά η απόρροια μιας επιτηδευμένα θολής προοπτικής που εξυπηρετούσε, τόσο την απαιτούμενη ευελιξία της “δημιουργικής ασάφειας” εκτός των συνόρων, όσο και την απαραίτητη δυναμική κοινωνική συναίνεση εντός των συνόρων.
5
Βρισκόμαστε μπροστά στο τραγελαφικό ιδεολογικό κατασκεύασμα ενός “δημοψηφίσματος”. Τραγελαφικό γιατί παρουσιάζεται ως δείγμα “άμεσης δημοκρατίας”… ως τέτοιο ακόμη και στο πλαίσιο της επικρότησης από μεριάς των ναζιστών της βουλής. Ιδεολογικό γιατί θέλει να αποτελεί έναν θύλακα αυθεντικής “λαϊκής βούλησης” ενώ είναι μια κατεξοχήν -και από θέση, και σε χώρο, και σε χρόνο- ετερόνομη επιλογή. Κατασκεύασμα γιατί δεν έχει καν μια σαφή βάση πάνω στο υποτιθέμενο διακύβευμα. Τι εξυπηρετεί λοιπόν αυτό το δημοψήφισμα;
6
Σε περίπτωση που επικρατήσει το ΝΑΙ -αν υποθέσουμε ότι αφορά το πρόγραμμα των δανειστών… κατά τι χειρότερο από το αντιπροτασσόμενο πρόγραμμα της κυβερνώσας αριστεράς- η ίδια η κυβερνώσα αριστερά θα προκηρύξει εκλογές όπως έχει ήδη δηλώσει μια και δεν θα θέλει να εφαρμόσει τα δυσβάστακτα μέτρα. Έτσι,… θα ανοίξει, σύμφωνα με την απλή τυπική λογική, το δρόμο της κεντρικής πολιτικής διαχείρισης σε πολιτικές δυνάμεις που δεν θα έχουν πρόβλημα να τα εφαρμόσουν. Σε περίπτωση που θα επικρατήσει το ΟΧΙ… -αν αυτό, ως γεγονός, δεν τελεσφορήσει ως το τελευταίο διαπραγματευτικό χαρτί της πεφωτισμένης κυβερνοαριστεράς ενάντια στους δανειστές- θα βρεθούμε στα “αγεωγράφητα νερά”, στην άγνωστη εκείνη κατάσταση των αμέτρητων μεταβλητών, στην οποία έχουν αναφερθεί οι φορείς όλων των τρεχουσών πολιτικών αντιλήψεων της εποχής μας. Ο τρόπος δε, με τον οποίο μεταφράζεται το χαμόγελο αυτοπεποίθησης της κυβερνοαριστεράς, ωσάν αυτά τα “αγεωγράφητα νερά” να αποτελούν μια επιστροφή στην γνώριμη πολιτική τους πατρίδα, ελέγχεται σοβαρότητας με δεδομένη την έως τώρα ανύπαρκτη στρατηγική και τις παντελώς ασαφείς προοπτικές της.
7
Μοναδική προοπτική αυτών των “εκπλήξεων” για τις υποτελείς τάξεις δεν είναι άλλη από τον εξανδραποδισμό. Και μάλιστα, σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα εξανδραποδισμό που θα φέρει την σφραγίδα της δικής τους συναίνεσης. Οι κοινωνικές αντιστάσεις θα είναι για πολλά χρόνια υπονομευμένες στα ίδια τους τα θεμέλια αφού θα υπάρχει μια πιστωμένα -και με τη βούλα ενός δημοψηφίσματος- γενικευμένη κοινωνική εθελοδουλία για τις -ακόμη πιο πολύ- επιβαρυμένες συνθήκες εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
8
Για μια ακόμη φορά τίθεται το θέμα της συμμετοχής μας σε ετερόνομες επιλογές. Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται η ανάγκη να αρνηθούμε να συμμετάσχουμε “στις καλύτερες συνθήκες σφαγής μας”. Να συγκροτήσουμε τις αρνήσεις μας ενάντια σε έναν παρηκμασμένο κόσμο που τρέφεται διαρκώς με νέα πεδία εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Να δημιουργήσουμε κοινότητες αγώνα και δομές αυτοοργάνωσης σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής.
Leave a Reply