Μέσα σε μια εξευγενιστική φρενίτιδα βρισκόμαστε αντιμέτωπα με μια μεθοδευμένη κατασταλτική πολιτική ξεριζωμού και κρατικού παρεμβατισμού ενάντια στους χώρους του αγώνα αλλά και στα ίδια μας τα εαυτά με πρόσχημα ό,τι κατονομάζει και καταδιώκει σαν ιό. Εμείς λοιπόν επιλέγουμε την κατάληψη ως μέσο απάντησης και αντίστασης στις κρατικές επιτάξεις που μπαίνουν εκβιαστικά στις ζωές μας πραγματώνοντας την αλληλεγγύη μας στο σύνολο των καταλήψεων. Το δικαίωμα της στέγασης είναι συνεχώς απειλούμενο συμπληρώνοντας στα παραπάνω την αύξηση ενοικίων, την κυριλοποίηση των γειτονιών που μεταφέρει τα χαμηλά στρώματα στα περίχωρα των πόλεων και τους πλειστηριασμούς. Έτσι επιλέγουμε να μην συμβιβαστούμε στην καθημερινή βια του κράτους και του καπιταλισμού απέναντι στα σπίτια μας, να μην παραδοθούμε στην γκιλοτίνα της ιδιοκτησίας και του ενοικίου και να ξεκαθαριστεί ο πόλεμος παίρνοντας το μέρος της ανομίας ακόμα και στο που θα στεγαστούμε.
Η ανάγκη μας για την κατάληψη ενός χώρου ξεκίνησε από την ανάγκη να υπάρξουμε κάτω από μια στέγη χωρίς την καθημερινή εξαθλίωση για να την συντήρηση της. Με απώτερο στόχο να αποκτήσουμε ξανά έναν αναρχικό χώρο ζύμωσης, κοινωνικοποίησης, υπεράσπισης και ελεύθερης μετάδοσης των αγώνων καθώς και στέγασης αυτών, χώρο ορμητήριο για την υλοποίηση των ζωών μας, αποβάλλοντας τα κατάλοιπα του κόσμου τους. Μέσα σε αυτόν τον χώρο βρισκόμαστε να αντιμετωπίσουμε τις εσωτερικές μας αντιφάσεις και να συλλογικοποιήσουμε κάθε άρνηση μας αντιλαμβανόμενα την αντιεξουσία όχι σαν μια μελλοντική επιθυμία αλλά μια καθημερινή πάλη με τα εαυτά μας, τα γύρω μας και τις μεταξύ μας σχέσεις, αυτονομώντας κάθε πτυχή της ζωής μας. Για την εξασφάλιση όχι μόνο της προσωπικής μας βιωσιμότητας αλλά και της πολιτικής μας ολοκλήρωσης κάτω από ένα εγχείρημα με τα δικά μας προτάγματα και χαρακτηριστικά. Αρνούμαστε την εξαγορά του χρόνου και των ζωών μας στο τρίπτυχο νοίκι-δουλειά-κατανάλωση αναμένοντας τον θάνατο.
Έτσι στις αρχές του 2020 αποφασίσαμε να απαλλοτριώσουμε και να αξιοποιήσουμε έναν άδειο πανεπιστημιακό χώρο, το σημερινό Ρετιρέ, κατάληψη πολύμορφου αναρχικού αγώνα. Τα πανεπιστήμια υπήρξαν ανέκαθεν στα χρονικά, χώροι κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης καθώς και κέντρα αγώνα, ένας κόντρα ρόλος από αυτόν που θέλει να βλέπει το κράτος. Δηλαδή έναν από τους πιο σημαντικούς πυλώνες για την λειτουργία των κρατών ανά τον κόσμο. Μια φάμπρικα αναπαραγωγής στείρας εκπαίδευσης και εξειδίκευσης τροφοδοτώντας ακαδημαϊκούς ελιτισμούς, ταξικές ανισότητες και επακόλουθες ιεραρχήσεις που καταλήγουν σε ένα φαύλο κύκλο αέναης εργασίας, υποδούλωσης και υποτίμησης πλασμένο και υποκινούμενο από κράτος και κεφάλαιο. Επιλέγουμε να παρεμβαίνουμε σε αυτούς τους χώρους δίπλα στα υπόλοιπα εξεγερμένα υποκείμενα που βρίσκονται εντός αυτών, διαταράσσοντας την επιβαλλόμενη (ετερο)κανονικότητα.
Δεν μας πείθει ένα καπιταλιστικό μοντέλο ζωής, που θέλει τις σχέσεις μας πελατειακές και εφήμερες και το σύνολο των ζωών μας παραδομένο στην ειδημοσύνη και τους κρατικούς θεσμούς. Μέσα από την συλλογικοποίηση των αναγκών μας επιλύουμε μόνα μας τις καθημερινές μας δυσκολίες με όπλα την αυτομόρφωση και όχι την ανάθεση, την αυτοοργάνωση και την δημιουργία και όχι το δόγμα από την παραγωγή στην κατανάλωση. Γι΄ αυτό δίνουμε υπόσταση στις αρνήσεις μας δημιουργώντας δομές που λειτουργούν σαν εργαλείο προς την αυτοδιαχείριση και την καθημερινή χειραφέτηση μας από κάθε συστημικό παράγωγο, στεγάζοντας δομές: ρουχισμού, εργαστήρι μεταποίησης και μορφοποίησης ρούχων, μεταξοτυπίας, καλλιέργειας φυτών και κομπόστ, ντίστρο διάχυσης και διανομής πολιτικού λόγου, φανζιν και μουσικής.
Δημιουργούμε ρωγμές στους συμβατικούς και προπάντων οικονομικούς όρους λειτουργίας και αυτοσυντήρησης του συστήματος. Αγκαλιάζουμε ατομικά και συλλογικά την αντικουλτούρα σαν τρόπο ζωής. Αντιστεκόμενα στην ιεράρχιση των αναγκών και την τυποποίηση αυτών αναγνωρίζουμε ως αδιαμφισβήτητες ανάγκες την έκφραση μας με οποιονδήποτε τρόπο, την καλοπέραση εκτός των καπιταλιστικών ορίων που βάζουν οι επιχειρήσεις και τα αντίτιμά τους.
Αντιλαμβανόμαστε τον αναρχικό αγώνα πολύμορφο και πολυτασικό, καθημερινό και αναγκαίο για την αξιοπρεπή και οριζόντια ύπαρξη όλων, άνευ φύλων, ειδών (species) και συνόρων. Έχοντας στα χέρια μας τόσο διαλλακτικά όσο και μαχητικά εργαλεία αναγνωρίζουμε τη βια σαν ένα με ποίκιλα πρόσημα. Απαντάμε σε κάθε έκφραση καταπίεσης και εξουσιαστικότητας: σπισιστική, φασιστική, σεξιστική, τρανσφοβική, ενάντια στις δομές εγκλεισμού και εκμετάλλευσης της φύσης. Ένας αγώνας που εμπεριέχει την προσωπική καθημερινή μας εξεγερτικότητα στα δεδομένα που γνωρίζουμε, τη συνεχή αμφισβήτηση και την άμεση επίθεση σε όσους είναι απέναντι μας και τους θεσμούς τους που μας πνίγουν. Ένας αγώνας απευθυνόμενος στην κοινωνία ακόμη και με αντικοινωνικούς όρους.
Ο απώτερος σκοπός μας, η ολική απελευθέρωση.
Κατάληψη Πολύμορφου Αναρχικού Αγώνα “Ρετιρέ”
retire_squat@riseup.net
Leave a Reply