Για την υπεράσπιση των καταλήψεων
Με την αρχή του 2020 θυμόμαστε την ανακοίνωση- τελεσίγραφο του Χρυσοχοίδη περί επικείμενης εκκένωσης 40 κατειλημμένων χώρων, απαριθμημένων με τα ονόματά τους, με στόχο την πάταξη της ανομίας και την εξυγείανση του κέντρου της πόλης.
Το σχέδιο αυτό συνοδεύτηκε από μια σύμπνοια πολιτικών της κυβέρνησης όπως οι καθημερινές σκούπες στην πόλη, η βίαιη αστυνομική καταστολή καταληψιών και αλληλέγγυων διαδηλωτών.
Το σχέδιο αυτό δεν είναι νέο. Περνώντας από διάφορα “κυβερνητικά χέρια”, δεξιά και αριστερά, ερχόταν σε σύμπνοια με την δολοφονική μεταναστευτική κι εργατική πολιτική του ελληνικού κράτους, με τις ανησυχίες κάθε νοικοκυραίου, ιδιοκτήτη, αφεντικού. Έτσι, κύλησε και η δεκαετία της οικονομικής κρίσης που επισφραγίσθηκε με την υγειονομική τρομοκρατία που τιτλοφορείται ως “διαχείριση της πανδημίας”. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο παρακολουθούμε τους κρατικούς μηχανισμούς να εγγυώνται για τον πραγματικό φόβο και την υποτίμηση των ζωών μας.
Το σχέδιο αυτό δεν άλλαξε ποτέ.
Μέσα σε όλην αυτή τη δυστοπία οι καταλήψεις, τα στέκια και οι κινηματικές δομές ήταν και είναι οι χώροι που ανασαίναμε. Είναι οι δικές μας κοινότητες, τα δικά μας αντισχολεία, οι δικές μας αρνήσεις, οι δικές μας συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις και προβολές, οι δικές μας γιορτές κι οι δικοί μας αγώνες. Eίναι η δική μας επίθεση ενάντια σε αιματηρούς εξευγενισμούς, ενάντια σε κρατικούς σχεδιασμούς για μια αποστειρωμένη ζωή που μας πετάει απέξω. Οι καταλήψεις ήταν και θα είναι οι χώροι που επιβεβαιώνουν τους φόβους των από τα πάνω, γι’ αυτό τις εκκενώνουν, γι’ αυτό μας επιτίθενται, γι’ αυτό μας καταστέλλουν.
Η buffonata ξεκίνησε ως μια θεατρική αυτοοργανωμένη ομάδα μέσα στη Βίλα Αμαλίας, σαν ένα ακόμη κομμάτι του αγώνα ενάντια στο εμπόρευμα και τα μαγαζιά, την πατενταρισμένη τέχνη και κουλτούρα των από τα πάνω. Μετά την εκκένωση, μέσα στις καταλήψεις συνεχίζουμε ακόμη να παλεύουμε συλλογικά για αυτούς τους σκοπούς. Για εμάς οι καταλήψεις δεν είναι απλώς χώροι που φιλοξένησαν τις παραστάσεις μας αλλά ζωτικό στοιχείο της δράσης και των σχέσεων που υπερασπιζόμαστε. Χωρίς αυτές δεν υπάρχουμε γιατί είναι ο τρόπος που επιλέξαμε να ζήσουμε ενάντια στο γενικευμένο ζόφο.
Είναι τα ντουβάρια που χτίζουμε από το μηδέν
και είμαστε διατεθειμένοι/ες να γκρεμίσουμε πάνω στα κεφάλια τους.
Για πάντα ανίκανοι να νικήσουν,
αυτό που ποτέ δεν θα είναι ικανοί να αντιληφθούν.
Αλληλεγγύη σε όλες τις καταλήψεις που εκκενώνονται και όσες απειλούνται με εκκένωση.
Οκτώβρης 2020,
αυτοοργανωμένη θεατρική ομάδα buffonata
Leave a Reply