Χτες το βράδυ μετανάστες δέχτηκαν διαδοχικές επιθέσεις, μέσα σε διάστημα μισής ώρας, από δύο διαφορετικές ομάδες ελληνόψυχων στην περιοχή του Vilage Center, στη διασταύρωση των οδών Θηβών και Π. Ράλλη. Στην πρώτη περίπτωση ομάδα 30-40 νεαρών ηλικίας 17-20 χρονών επιτέθηκαν γύρω στις 9.30μμ σε μετανάστη απρόκλητα και τον τραυμάτισαν στο κεφάλι. Μετά επιβιβάστηκαν στο λεωφορείο 703 και κινήθηκαν προς την κατεύθυνση του Περιστερίου. Μετά από μισή ώρα, άλλη ομάδα ελληνόψυχων εξίσου πολυπληθής, επιτέθηκε σε άλλον μετανάστη -και πάλι απρόκλητα- τραυματίζοντάς τον ελαφρά αυτή τη φορά. Ο μετανάστης νόμιζε ότι επρόκειτο για ληστεία και τους έδωσε το κινητό του αλλά αυτοί δεν το πήραν. Τα «κίνητρά» τους ήταν άλλα. Η ομάδα αυτή επιβιβάστηκε σε μηχανάκια και κινήθηκε προς την κατεύθυνση της Νίκαιας.
Οι ρατσιστικές επιθέσεις συνεχίζονται με το χαρακτηριστικό ενός ανελέητου κυνηγητού στους δρόμους της συγκεκριμένης περιοχής. Απ’ ό,τι φαίνεται το φαινόμενο δεν έχει επεκταθεί στις τριγύρω συνοικίες αλλά έχει εστιαστεί στο συγκεκριμένο σημείο, όπου διάφορες συμμορίες από διάφορες περιοχές συνδυάζουν την πολυποίκιλη «διασκέδασή» τους με ένα εύκολο ανθρωποκυνηγητό. Υπάρχει επίσης συγκεκριμένη συμμορία από την περιοχή Κορυδαλλού και Νίκαιας που έχει μια σχετική «ιστορικότητα», «επισκέπτεται» το Village, επιτίθεται με θαυμαστή θρασυδειλία σε μετανάστες και επιστρέφει στις τρύπες της. Το χτεσινό βράδυ ήταν μια πιστοποίηση της ρατσιστικής ανθρωπογεωγραφίας. Με δεδομένη την πυκνότητα των επιθέσεων και τη χρονική τους έκταση το αποτέλεσμα είναι ο τραυματισμός δεκάδων μεταναστών.
Με το κείμενο αυτό καλύπτουμε το κομμάτι της αντιπληροφόρησης για να έχει ο κάθε ενδιαφερόμενος υπόψη του την έκταση των γεγονότων. Και για να δρομολογηθεί η αντίστοιχη δράση ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις…
*Τίποτε τυχαίο. Την ώρα των επιθέσεων έκλεινε και ο κύκλος των αντιρατσιστικών προβολών μας με την ταινία «Import Export». Μία ταινία που αποτυπώνει την καθημερινότητα μιας ξεφτιλισμένης κοινωνίας γεμάτης υποκρισία, εξαθλίωση, μιζέρια και καταναγκασμούς. Στην άκρη αυτής της κοινωνίας βρίσκεται και η ρατσιστική βία.
Έχουν γνώσιν οι αντιστεκόμενοι…
“εχουν γνωσιν οι αντιστεκομενοι”
Και την προηγουμενη φορα που ειχαν γνωση πηγαν κατω απο το μπαλκονι τους και “κλαψουριζαν” οπως οι σεκιτες..
Οταν γνωριζεις αυτους που χτυπανε μεταναστες δεν κανεις τετοιου ειδους πορειες…
Την λυσαλεα απαντηση την ξερω.. Μην πεις (οχι πειτε γιατι ο ενας θα απαντησει) στον κοπο να απαντησεις. Την ξερω την απαντηση.Μπλα,μπλα,μπλα καταδειξαμε στη γειτονια κτλ γνωστα τοσα χρονια…
Θα μας επιτρέψεις να επιλέγουμε εμείς τον τρόπο που χειριζόμαστε τέτοιες καταστάσεις. Όπως δεν επιβάλλαμε σε κανέναν τον δικό μας τρόπο έτσι δεν γουστάρουμε να μας επιβάλλονται οι τρόποι των άλλων.
Η συνέλευσή μας είναι κάθε Τετάρτη, γίνεται σε δημόσια κατατεθειμένο τόπο και είναι ανοιχτή για εποικοδομητική κριτική και πολιτικές συμπράξεις (αλλά όχι σε φτηνή πολεμική εκ του πληκτρολογίου).
Το τί, το πώς και το πόσοι απαντάνε δεν έχει τόση σημασία στο βαθμό που εκφράζουν την συλλογική βούληση. Αν σε κάποιον δεν κάνει η συγκεκριμένη συλλογική βούληση ας μην την προτιμήσει. Υπάρχουν κι άλλες, αλλού και, εννοείται, ίσως καλύτερες.
υπογραφή: ο -εν πολλοίς- ένας
ΥΓ. τα άλλα τα “βαρετά” για τη δράση στις γειτονιές, κλπ.κλπ. τα ξέρεις, είναι “γνωστά τόσα χρόνια” να μην στα επαναλάβουμε, δεν χρειάζεται…
Απάντηση στο 1 σχόλιο
Είναι λογικό να μην είναι κατανοητό σε ανθρώπους που δεν συμμετέχουν σε ομάδες και συνελεύσεις να μην μπορούν να καταλάβουν πως το “εγώ ” σε μια απάντηση εδώ στο blog είναι “εμείς”. Όποιος απαντάει εδώ σε σχόλια φροντίζει η άποψη του να μην ξεπερνάει το συλλογικό και να εκφράζει όλη την κατάληψη πράγμα το οποίο θα μπορούσες να το αντιληφθείς αν κατείχες το προσωπικό βιώμα συνδιαμόρφωσης και ανταλλαγής απόψεων σε συλλογικά αυτοοργανωμένα σχήματα.
Τώρα από πότε μία ανοιχτή δράση διαπόμπευσης σχολιάζεται ως κλαψούρισμα, μου είναι αδύνατο να αντιληφθώ το γιατί μακριά από την κακεντρεχή διάθεση που χαρακτηρίζει το σχόλιο σου γενικά. Έτσι και αλλιώς άλλες πρακτικές μέχρι σήμερα δεν έχουν λειτουργήσει αναχωματικά (δυστυχώς) οπότε ακόμα και σε επίπεδο αντιπαραβολής δεν υπάρχει τίποτα να πούμε (θα χαρώ να με διαψέυσει κάποιος).
Απαντάει ένας αλλά το εμείς είναι πάντα δεδομένο για όποιον θέλει να το δει.