Χθες, Κυριακή 5/6, πραγματοποιήσαμε συγκέντρωση και μικροφωνική στην πλατεία Λεγανές στην περιοχή του Λιούμη στο Αιγάλεω με αφορμή επιθέσεις που πραγματοποιήθηκαν σε σπίτι μεταναστών της περιοχής. Συγκεκριμένα, την περασμένη εβδομάδα και για 3 συνεχόμενα βράδια (24-26/5) μια παρέα νεαρών ατόμων επιτέθηκε με νεράτζια και πέτρες σε σπίτι μεταναστών επί της οδού Σικελιανού προκαλώντας μικρές ζημιές στην εξώπορτα και φωνάζοντας ρατσιστικά και απειλητικά σχόλια προς τους κατοίκους.
Σε ό,τι μας αφορά, οι επιθέσεις αυτές δεν θα μείνουν αναπάντητες. Η χθεσινή συγκέντρωση αποτελεί την πρώτη από μια σειρά κινήσεων που θα δρομολογηθούν ώστε να εξασφαλιστεί ότι κάθε ρατσιστική και εθνικιστική αντίληψη θα συντριβεί αμέσως όταν επιχειρήσει να σηκώσει κεφάλι, τόσο στην περιοχή του Λιούμη όσο και στο υπόλοιπο Αιγάλεω. Με τη χθεσινή μας παρουσία στην πλατεία Λεγανές, από την οποία πληροφορηθήκαμε ότι εφορμούσε η παρέα των επιτιθέμενων, στείλαμε ένα μήνυμα τόσο προς τα ρατσιστικά φίδια ότι δεν θα επιτρέψουμε να χύνουν το δηλητήριό τους ανενόχλητα όσο και προς τη γειτονιά που πλέον δεν μπορεί να είναι ανυποψίαστη.
Κατά τη διάρκεια της δίωρης συγκέντρωσης μοιράστηκε πόρτα-πόρτα στα γύρω σπίτια και διαβάστηκε στο μικρόφωνο το παρακάτω κείμενο.
ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟY
Κάποια νέα από τη γειτονιά μας. Την περασμένη εβδομάδα και για 3 συνεχόμενα βράδια (24-26/5) σημειώθηκαν επιθέσεις σε σπίτι όπου κατοικούν μετανάστες στην οδό Σικελιανού στο Λιούμη. Οι επιθέσεις αυτές έγιναν όλες μετά τις 10 το βράδυ και είχαν ως αποτέλεσμα μικρές ζημιές στην εξώπορτα από πέτρες και νεράτζια. Η «παρεούλα» που πραγματοποίησε τις επιθέσεις κατά την αποχώρησή της φρόντιζε να φωνάζει υβριστικά και απειλητικά σχόλια προς τους κατοίκους του σπιτιού. Οι μπάτσοι της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. που κλήθηκαν στο μέρος της επίθεσης είπαν στους μετανάστες ότι, παρά το γεγονός πως δέχονται επανειλημμένως επιθέσεις, το αστυνομικό τμήμα θα εστιάσει στην περίπτωσή τους μόνο αν καταθέσουν μήνυση –που σημαίνει: παράβολο των 100€.
Ο αντιφασιστικός λόγος της περασμένης δεκαετίας υποστήριζε πως ο τρόπος που αντιμετώπιζε τότε το ελληνικό κράτος το πιο αδύναμο οικονομικά και νομικά κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας –τους μετανάστες– ήταν το πρώτο βήμα για την υποτίμηση των ζωών όλων μας. Οτι τα μηνιάτικα των 300 ευρώ, τα κλεμμένα ένσημα, οι εργοδοτικοί τραμπουκισμοί ήταν όλα τμήμα μιας αναδιάρθρωσης του ελληνικού κράτους που, ξεκινώντας από τους μετανάστες, είχε φιλοδοξίες να επεκταθεί σε όλους. Με την ανοχή μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας –που είχε συνηθίσει από τη δεκαετία του ’90 τον κανιβαλισμό εις βάρος των μεταναστών–, τα ντόπια μικρά και μεγάλα αφεντικά ξεζούμισαν τους μετανάστες κατά τον πυρετό «εθνικής ανάπτυξης» και ολυμπιακών προετοιμασιών των αρχών του 2000. Πλέον, ο ντόπιος πληθυσμός παρακαλάει για μια θέση εργασίας «400 ευρώ-μαύρα-εξαήμερο», έχει παραδεχτεί φωναχτά πως θα πεθάνει δουλεύοντας και –συχνά– αυτοκτονεί σιωπηλά. Την ίδια στιγμή, οι μετανάστες στοιβάζονται σαν σακιά σε στρατόπεδα «φιλοξενίας» και ζουν με μπαγιάτικο φαγητό, φίδια και τον στρατό να κανονίζει πότε θα κάνουν μπάνιο. Οι υποτελείς προορίζονται να έχουν κοινή μοίρα ανεξάρτητα της εθνικότητάς τους και κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί πια.
Η αντιφασιστική δράση οφείλει να παρεμβαίνει οπουδήποτε οι ρατσιστικές και πατριωτο-εθνικιστικές αντιλήψεις προσπαθούν να ριζώσουν και να σηκώσουν κεφάλι. Γιατί είναι αυτές ακριβώς οι αντιλήψεις που διασπούν τους υποτελείς –εμάς– και μας αποσπούν από το να οργανώσουμε και να στρέψουμε το μίσος μας προς εκείνους που μας καταδικάζουν κάθε μέρα σε έναν αργό θάνατο, στους (πολύ) ντόπιους εκμεταλλευτές μας: τους φασίστες, το ελληνικό κράτος, τα αφεντικά κάθε μεγέθους. Γι’ αυτό το λόγο και κάθε ρατσιστική επίθεση στο δρόμο, κάθε πατριωτική ηλιθιότητα στους τοίχους, κάθε εθνικιστικό σχολιάκι στη δουλειά δίνει αέρα σε αυτούς και κόβει τον αέρα από εμάς. Εν τέλει, είναι γι’ αυτό το λόγο που η πρόσφατη επίθεση των θρασύδειλων ρατσιστών στο σπίτι επί της Σικελιανού ανοίγει ένα πεδίο στο οποίο η αντιφασιστική δράση οφείλει να δώσει τις κατάλληλες απαντήσεις.
Το διακύβευμα των ρατσιστικών επιθέσεων στη γειτονιά μας είναι το όριο ανάμεσα στον κανιβαλισμό και την αλληλεγγύη, ανάμεσα στην ξεφτίλα και την αξιοπρέπεια, ανάμεσα στην επιβίωση και τη ζωή.
Και πλέον κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν ήξερε.
Leave a Reply