Αλληλεγγύη στους 6 της Μόριας

Για την δίκη των 6 εφήβων κατηγορούμενων για τον εμπρησμό της Μόριας.

Κάλεσμα σε κοινές δράσεις αλληλεγγύης στις 10/6.

Στις 8 Σεπτεμβρίου 2020 το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μόριας αρχίζει να καίγεται. Η φωτιά διαρκεί δύο μέρες και καταστρέφει εντελώς όλο το αίσχος που το στρατόπεδο συγκέντρωσης αντιπροσωπεύει. Μια εβδομάδα αργότερα έξι έφηβοι Αφγανοί συλλαμβάνονται και κατηγορούνται για εμπρησμό και συμμετοχή σε εγκληματική συμμορία. Οι συλλήψεις πραγματοποιούνται βασισμένες στην κατάθεση ενός και μόνο μάρτυρα ο οποίος στην συνέχεια εξαφανίζεται. Την ημέρα των συλλήψεων και πριν ολοκληρωθεί η ανάκριση των συλληφθέντων οι υπουργοί Προ.Πο Μ. Χρυσοχοΐδης και Μετανάστευσης και Ασύλου Ν. Μηταράκης καταδικάζουν apiori τους εφήβους ανακοινώνοντας πως «οι εμπρηστές της Μόριας έχουν συλληφθεί» . Οι δύο επίσημα αναγνωρισμένοι ανήλικοι έχουν ήδη καταδικαστεί για τον εμπρησμό σε πέντε χρόνια φυλάκισης, τον Μάρτιο, σε μια δίκη παρωδία χωρίς στοιχεία, με μαρτυρίες τουλάχιστον γελοίες. Οι υπόλοιποι τέσσερις (κάποιοι από αυτούς επίσης ανήλικοι που δεν αναγνωρίστηκαν ως τέτοιοι), δικάζονται στις 11/6 στο δικαστήριο της Χίου. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μόριας δεν ήταν το πρώτο στη Λέσβο και όπως φαίνεται δεν θα είναι και το τελευταίο. 11 χρόνια πριν, το 2009, τα κλουβιά του ΕΧΠΑ στην Παγανή, εκκενώνονται μετά από αλλεπάλληλες εξεγέρσεις μεταναστών που βρίσκονται φυλακισμένοι εκεί και την υποστήριξη του κινήματος αλληλεγγύης. Η ιστορία γνωστή παραδοχές από την τότε κυβέρνηση που έκπληκτη ανακάλυψε πως η Παγανή ήταν «Η κόλαση του Δάντη» χωρίς ποτέ να αναφέρουν ποιος την έφτιαξε. Από το 2009 έως το 2013 οι αφίξεις μεταναστ(ρι)ών λαμβάνουν χώρα κυρίως στα βόρεια σύνορα στην περιοχή του Έβρου, μέχρι που το ελληνικό κράτος τις ανακατευθύνει στο επικίνδυνο θαλάσσιο πέρασμα του Αιγαίου. Όσο στήνεται το τείχος στον Έβρο ξεκινάει και το στήσιμο του στρατοπέδου συγκέντρωσης στη Μόρια σε ένα παλιό στρατόπεδο. Μετά την συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας το 2016 η Μόρια μετατρέπεται σε μια γιγάντια φυλακή που εγκλωβίζει ανθρώπους τόσο χωρικά όσο και χρονικά μέσα από τις βασανιστικές διαδικασίες ασύλου. Από το 2015 μέχρι και την τελική καταστροφή του το 2020 το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μόριας χωρητικότητας 2.800 ατόμων, ήταν πάντα υπερπλήρες με πληθυσμό που κυμαίνονταν από 7.000 μέχρι 20.000 άτομα, να ζει μονίμως σε άθλιες συνθήκες. Όλα αυτά τα χρόνια οι μετανάστ(ρι)ες όρθωναν τις αντιστάσεις τους στο καθεστώς ασφυξίας που τους έχει επιβληθεί με οποιονδήποτε διαθέσιμο τρόπο. Άρνηση των νόμων για το άσυλο και παράκαμψη τους , αποχές συσσιτίου, απεργίες πείνας, πορείες διαμαρτυρίας, καταλήψεις κτηρίων και δημοσίων χώρων, φωτιές και εξεγέρσεις. Η πανδημία του covid-19 και το lockdown που επιβλήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης επιδείνωσε την πίεση και την ασφυξία των μεταναστ(ρι)ων που ζούσαν εκεί. Ταυτόχρονα επιτάχυνε τα κυβερνητικά σχέδια για «κλειστό κέντρο κράτησης» που είχαν σταματήσει τον Φεβρουάριο του 2020 λόγω της αντίθεσης της τοπικής κοινωνίας. Τις εβδομάδες πριν τη φωτιά η κυβέρνηση κλείνει την μοναδική κλινική που μπορούσε να δεχτεί ασθενείς με covid-19. Στις 2/9 το πρώτο άτομο θετικό στον covid-19 μαζί με τις στενές επαφές τους κλειδώνονται όλοι μαζί σε κελιά χωρίς υγειονομική περίθαλψη. Την ίδια μέρα υπογράφεται η χρηματοδότηση του έργου (σχεδόν ενός εκατομμυρίου ευρώ) για την μετατροπή της του στρατοπέδου συγκέντρωσης σε «κλειστό» με την ανέγερση και άλλων φραχτών καθώς και καθολική απαγόρευση εξόδου μεταναστ(ρι)ών. Στις 8 Σεπτεμβρίου ξεσπά η εξέγερση των μεταναστ(ρι)ών μέσα έξω από τα κελιά της καραντίνας ενάντια στην φυλακή τους, που οδήγησε στις φωτιές που κατέστρεψαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μόριας. Το κάψιμο της Μόριας ήταν μια πρόσκαιρη ανακούφιση για ανθρώπους μέσα και έξω από αυτή. Η ιστορία είναι γνωστή «Η Μόρια ήταν μια κόλαση» που δεν πρέπει να ξαναυπάρξει χωρίς πότε κανείς από τους επίσημους να παίρνει την ευθύνη για την κόλαση που δημιούργησε. Μέσα σε 10 μέρες μια καινούρια «Μόρια» φτιάχτηκε 4χμ μακριά από την προηγούμενη. Η φωτιά που έκαψε την Μόρια δεν ήταν η πρώτη και δεν θα είναι η τελευταία. Όσα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να φτιαχτούν αυτή θα είναι πάντα η κατάληξη τους. Θα καίγονται από τους εξεγερμένους που ζητούν την ελευθερία τους και την αξιοπρέπεια τους. Έξι έφηβοι κατηγορούνται γιατί υποτίθεται κατέστρεψαν ένα έγκλημα που προϋπήρχε. Γιατί το έγκλημα ήταν η Μόρια και όχι η καταστροφή της. Έξι έφηβοι μέσα από ένα πλήθος 13.000 ανθρώπων επιλέχθηκαν από το κράτος να γίνουν ο αποδιοπομπαίος τράγος για την αντι-μεταναστευτική πολιτική ελλάδας και Ε.Ε. Όπως φαίνεται ελλάδα και Ε.Ε. δεν έχουν μάθει αυτό που όλοι ξέρουμε και επιχειρούν να στήσουν νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορούν επιβάλλουν την ασφυξία, μπορούν να στερούν το οξυγόνο από τους καταπιεσμένους όμως οι φωτιές θα συνεχίζουν καίνε ό,τι και όποιον μας κρατάει φυλακισμένους.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 6 ΤΗΣ ΜΟΡΙΑΣ

ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

Κατάληψη στο Μπίνειο

– english version –

ON THE TRIAL OF THE MORIA 6: SIX TEENAGERS ACCUSED OF THE FIRES THAT DESTROYED MORIA DETENTION CENTRE.

CALL FOR SOLIDARITY ACTIONS ON 10/6

On 8 September 2020, the detention centre known as Moria camp began to burn. The fires raged for two days, destroying the detention centre completely – and the disgrace that it represented. Within a week, six Afghan teenagers had been arrested and accused of setting the fires that had destroyed the camp, charged with arson endangering human life and membership of a criminal group. The arrests were based on the testimony of a single witness, who later disappeared. On the day that the teenagers were arrested, and before their first interrogation had even been completed, the Minister of Citizen Protection M. Chrysochoidis, and Minister of Immigration and Asylum, N. Mitarakis, had already condemned the teenagers in declaring that “the arsonists of Moria have been arrested.” Five of the six teenagers were minors at the time of their arrest, but only two were recognized as such. Those two have already been convicted of arson, in a trial held in February 2021, and sentenced to five years’ imprisonment. It was a show trial at best, with neither credible witnesses nor evidence. The remaining four are on trial on 11 June 2021, in Chios, on the same charges. Moria detention centre was not the first of its kind in Lesvos, and it seems it will not be the last. Eleven years ago, in 2009, the cages of the Pagani detention centre (officially known as the “Special Accommodation Area for Foreigners”) were evacuated after repeated uprisings by migrants detained there, with the support of solidarity movements. A familiar story began: the then-government declared, with false surprise, that Pagani was “Dante’s inferno” – without ever recognizing the responsibility of those who built it, or their own role in maintaining it. From then on and up to 2013, the majority of migrants arrived to Greece through the northern Evros region – that is, until the authorities began to redirect those people towards the dangerous Aegean Sea crossing. While a border fence was being built to fortify the northern border, the construction of the Moria detention centre began in an old military barracks in Lesvos. Following the EU-Turkey Deal of March 2016, Moria was transformed into an enormous, open-air prison, confining people both spatially and temporally through torturously slow and uncertain asylum procedures. From 2015 until its final destruction in 2020, Moria detention centre was persistently overcrowded. Built to provide short-term accommodation for 2, 800 people, the population ranged between 7, 000 and 20, 000 people, stuck for years in immiserating conditions. Throughout these years, migrants continued to resist the State’s omnipresent attempts to suffocate them: subverting the oppressive laws imposed upon them; refusing food distributed by the state authorities; engaging in hunger strikes; demonstrating; occupying buildings and public spaces; rioting and burning the structures that contained them. The COVID-19 pandemic and the disproportionate lockdown imposed on Moria detention centre exacerbated the pressures upon migrants forced to live there, and was simultaneously used as cover for the acceleration of government plans to create a “closed detention centre” on the island – which had been halted in February 2020 following militant opposition from the local community. In the weeks before the fire, the Greek authorities forced the closure of the only COVID-19 clinic accessible to migrants in the detention centre. On 2 September, the first person in the camp tested positive for COVID-19. They, alongside those who had been in contact with them, were locked in cages with no access to healthcare. On the same day, a total ban on all migrants’ entry and exit was imposed, and a contract worth nearly a million euros was signed to build fences around the detention centre and further its conversion to a “closed” camp. On the night of 8 September, the migrants’ revolt broke out from within the quarantine cages and outside them, against the deadly confinement in which they were all held. This marked the beginning of the fires that ultimately destroyed Moria detention centre. The burning of Moria detention centre provided temporary relief to all those on the island, inside and out. Authorities wheeled out the same story: that there should be “no more Morias” and that Moria was “a hell,” without any official acceptance of responsibility for its construction and maintenance. Within ten days, a new Moria had been built – less than four kilometres from the previous one. Six teenagers now stand accused of destroying the criminal structure of Moria detention centre – because the crime was Moria’s existence, not its destruction. Six teenagers, from a crowd of over 13, 000 people, have been selected as the scapegoats for the inhumane anti-migrant policies designed and implemented by Greece and the European Union. The fires that burned Moria detention centre were not the first, and they will not be the last. No matter how many detention centres are built, this will be the inevitable result. Those who demand freedom and dignity will continue to burn the structures that oppress them. It seems, however, that Greece and the EU still refuse to accept this self-evident truth, and are instead seeking to establish new prisons across the Aegean islands. These authorities attempt to suffocate us and starve us of our oxygen, but the fires will continue to burn – destroying whatever, and whoever seeks to imprison us.

SOLIDARITY WITH THE MORIA 6!

NO DETENTION CENTRES, NO CAMPS – NOT NOW, NOT EVER! NOT HERE, NOT ANYWHERE!

– farsi version –

درباره دادگاه موریا 6: 6 نوجوان به آتشسوزی موریا که باعث نابودی موریا شد متهم شده اند در 8 سپتامبر 2020 ، بازداشتگاه معروف به اردوگاه موریا شروع به سوختن کرد. آتش سوزی به مدت دو روز ادامه داشت ، و بازداشتگاه را به طور کامل نابود کرد – و رسوایی ای که از آن برخوردار بود. در عرض یک هفته ، شش نوجوان افغان دستگیر و متهم به آتش سوزی هایی شدند که اردوگاه را ویران کرد، به اتهام آتش زدن زندگی انسان و عضویت در یک گروه جنایتکار. این دستگیری ها براساس شهادت یک شاهد منفرد صورت گرفت که بعداً ناپدید شد. در روزی که نوجوانان دستگیر شدند و حتی قبل از اینکه اولین بازجویی آنها به پایان برسد ، وزیر حفاظت از شهروندان M. Chrysochoidis و وزیر مهاجرت و پناهندگی ، N. Mitarakis ، پیش از این نوجوانان را محکوم کرده بودند و اعلام کردند “آتش افروزان از موریا دستگیر شده اند”. . از شش نوجوان ، پنج نفر در زمان دستگیری خردسال بودند ، اما فقط دو نفر به این ترتیب شناخته شدند. این دو نفر در دادگاهی که در فوریه 2021 برگزار شد ، به اتهام آتش سوزی محکوم شده و به پنج سال زندان محکوم شده اند. این در بهترین حالت یک محاکمه نمایشی بود ، نه شاهد معتبری داشت و نه مدرک. چهار نفر با همان اتهامات در 11 ژوئن 2021 در کیوس محاکمه می شوند. بازداشتگاه موریا اولین نوع از این نوع در لسوس نبود و به نظر می رسد آخرین مرکز بازداشتگاه نیز نخواهد بود. یازده سال پیش ، در سال 2009 ، قفس های بازداشتگاه پاگانی (که به طور رسمی به عنوان “منطقه اسکان ویژه خارجی ها” شناخته می شود) پس از قیام های مکرر مهاجران بازداشت شده در آنجا ، با حمایت از جنبش های همبستگی تخلیه شدند. یک داستان آشنا آغاز شد: دولت وقت ، با تعجب کاذب ، اعلام کرد که پاگانی “جهنم دانته” است – بدون اینکه هرگز مسئولیت کسانی که آن را ساخته اند یا نقش خود را در حفظ آن تشخیص دهد. از آن به بعد و تا سال 2013 ، اکثر مهاجران از طریق منطقه شمال اروس به یونان وارد شدند – یعنی تا زمانی که مقامات شروع به هدایت این افراد به سمت گذرگاه خطرناک دریای اژه کردند. در حالی که یک حصار مرزی برای استحکام بخشیدن به مرز شمالی در حال ساخت بود ، ساخت بازداشتگاه موریا در یک پادگان قدیمی نظامی در لسوس آغاز شد. پس از توافق نامه اتحادیه اروپا و ترکیه در مارس 2016 ، موریا به یک زندان عظیم ، در فضای باز تبدیل شد ، مردم را از نظر مکانی و زمانی از طریق اقدامات پناهنده ای آهسته و نامطمئن محدود کرد. از سال 2015 تا نابودی نهایی در سال 2020 ، بازداشتگاه موریا به طور مداوم شلوغ بود. جمعیتی که برای تأمین محل اقامت کوتاه مدت 2 ، 800 نفر ساخته شده است ، بین 7 ، 000 تا 20 ، 000 نفر متغیر بوده و سالها در شرایط غیر عادی گیر کرده است. در طول این سالها ، مهاجران در برابر تلاشهای همه جانبه دولت برای خفه کردن آنها مقاومت می کردند: براندازی قوانین ظالمانه ای که به آنها تحمیل شده است. امتناع از غذای توزیع شده توسط مقامات ایالتی، درگیر اعتصاب غذا، تظاهرات کردن، اشغال ساختمانها و فضاهای عمومی ؛ شورش و سوزاندن سازه های موجود که آنها را زندانی نگه می داشت. بیماری همه گیر COVID-19 و قفل غیر متناسب تحمیل شده در بازداشتگاه موریا ، فشارها را بر مهاجران مجبور به زندگی در آنجا تشدید کرد و همزمان به عنوان پوششی برای تسریع برنامه های دولت برای ایجاد “بازداشتگاه بسته” در جزیره – که در فوریه 2020 به دنبال مخالفت مبارزان جامعه محلی متوقف شد. در هفته های قبل از آتش سوزی ، مقامات یونانی مجبور به بستن تنها درمانگاه COVID-19 شدند که در بازداشتگاه برای مهاجران قابل دسترسی بود. در 2 سپتامبر ، اولین نفر در اردوگاه با COVID-19 مثبت آزمایش شد. آنها در کنار کسانی که با آنها در تماس بوده اند ، در قفس هایی محصور شدند و دسترسی به خدمات بهداشتی نداشتند. در همان روز ، ممنوعیت کامل ورود و خروج مهاجران اعمال شد و قراردادی به ارزش نزدیک به یک میلیون یورو برای ساخت نرده های اطراف بازداشتگاه و تبدیل بیشتر آن به یک اردوگاه “بسته” امضا شد. در شب 8 سپتامبر ، شورش مهاجران از داخل قفس های قرنطینه و خارج از آنها ، علیه زندان مهلکی که همه در آن بودند ، آغاز شد. این آغاز آتش سوزی هایی بود که در نهایت بازداشتگاه موریا را ویران کرد. آتش زدن بازداشتگاه موریا موجب تسکین موقتی همه کسانی که در این جزیره بودند شد ، چی در داخل و چی در خارج موریا. مقامات همان داستان را چرخ زدند: این که “دیگر نباید” موریایی “وجود داشته باشد و موریا” جهنمی “بود ، بدون اینکه مسئولیت ساخت و نگهداری آن به طور رسمی پذیرفته شود. در عرض ده روز ، یک موریای جدید ساخته شد – کمتر از چهار کیلومتر با قبلی. شش نوجوان اکنون متهم به تخریب ساختار جنایی بازداشتگاه موریا شده اند – زیرا این جنایت وجود موریا بوده است ، نه تخریب آن. شش نوجوان از جمعیتی بالغ بر 13000 نفر به عنوان قربانیان سیاست های ضد بشری و ضد مهاجر که توسط یونان و اتحادیه اروپا طراحی و اجرا شده اند ، انتخاب شده اند. آتش سوزی هایی که باعث سوخت و ویرانی بازداشتگاه موریا شد ، اولین نبوده و آخرین بار نیز نخواهد بود. مهم نیست که چه تعداد بازداشتگاه ساخته شود ، این نتیجه اجتناب ناپذیر خواهد بود. کسانی که خواهان آزادی و عزت هستند ، ساختارهای سرکوبگر را به آتش می کشند. با این حال به نظر می رسد که یونان و اتحادیه اروپا هنوز از پذیرش این حقیقت بدیهی امتناع می ورزند و به جای آن به دنبال ایجاد زندان های جدید در سراسر جزایر اژه هستند. این مقامات سعی می کنند ما را خفه کنند و اکسیژن ما را از ما بگیرند، اما آتش همچنان ادامه خواهد یافت – ویران کردن هر چیز ، و هر کسی که بخواهد ما را زندانی کند مجاز است. همبستگی با MORIA 6! بدون مراکز بازداشت ، بدون اردوگاه – نه اکنون ، نه هرگز! نه اینجا ، نه در هر کجا!